Ήταν το 2011 όταν η FIFA ανακοίνωνε την ανάθεση των επόμενων της Βραζιλίας Μουντιάλ σε Ρωσία και Κατάρ. Κι ενώ η Ρωσία αποτελούσε μια λογική επιλογή, αφού δεν είχε φιλοξενήσει Μουντιάλ ποτέ στο παρελθόν, με το Κατάρ κάτι πήγαινε στραβά.
Δεν είναι μόνο οι ειδικές κλιματικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα που δημιουργούσαν τεράστια ζητήματα ως προς την διεξαγωγή. Άλλωστε, όλα λύθηκαν με την απόφαση να γίνει Μουντιάλ το φθινόπωρο, μια περίοδο που η μέση θερμοκρασία στη χώρα είναι 26-30 βαθμούς και όχι τα 40άρια και 45άρια που συναντά κανείς το καλοκαίρι.
Το μεγαλύτερο ζήτημα ήταν και είναι το στάτους της χώρας και η δράση του Εμίρη και γενικώς της βασιλικής οικογένειας απέναντι στον λαό που σήκωνε αντίσταση. Αντίσταση στους απλούς φιλάθλους, μιας και οι ανώτατοι αξιωματούχοι δεν φάνηκαν να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα ηθικά κολλήματα.
10 μέλη της FIFA και ο πρόεδρος της UEFA Μισέλ Πλατινί αποδείχτηκε ότι δωροδοκήθηκαν για να δώσουν την ψήφο τους στο Κατάρ. Δωροδοκήθηκαν αδρά και ουδεμία ενοχή ένιωσαν με όλα αυτά που ακολούθησαν.
Από το 2011 που ξεκίνησε όλο το αρχιτεκτονικό πλάνο του Κατάρ για να δημιουργήσει μέχρι και τέσσερα πλωτά νησιά όπου θα βρίσκονται τα καταλύματα των ομάδων και τα γήπεδα, έχουν καταγραφεί περίπου 600 θάνατοι ανθρώπων που εργάζονταν στα κατασκευαστικά έργα. Ο αριθμός, θα υποστηρίξει κάποιος, δεν είναι τόσο μεγάλος, αν σκεφτούμε ότι στα έργα δουλεύουν περίπου 35.000 άτομα.
Κυνική ανάγνωση προφανώς. Μα και λάθος. Γιατί τα 600 άτομα που πεθαίνουν απλά και μόνο επειδή δουλεύουν στον κατασκευαστικό τομέα είναι τραγικός αριθμός. Είναι επίσης και ελλιπής. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση του Κατάρ φροντίζει να αποδίδει τους μισούς και λιγότερους θανάτους στα έργα.
Αυτά τα 600 περίπου άτομα είναι που πέθαναν άμεσα εν ώρα εργασίας. Πέθαναν γιατί καταπατούσαν οι υπεύθυνοι της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, τις νομοθεσίες περί εργασίας σε εξωτερικούς χώρους. Για παράδειγμα υπάρχει νόμος που απαγορεύει τέτοιες εργασίες από τις 11 και 30 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι από τα μέσα Ιουνίου ως τα μέσα Σεπτεμβρίου. Σε αυτές τις ώρες οι θερμοκρασίες υπερβαίνουν τους 40 βαθμούς.
Πρακτικά βέβαια, και τις υπόλοιπες ώρες δεν αλλάζει κάτι τραγικά. Παραμένει αρκετά ριψοκίνδυνο να δουλέψει κάποιος ακόμα και μέχρι τις 9 το βράδυ. Μέχρι το 2017 που η παγκόσμια κατακραυγή κορυφώθηκε και άρχισαν να διαρρέουν σκέψεις της FIFA για ανάκληση της ανάθεσης, είχε καταπατηθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
Ακόμα και το σύστημα μέτρησης της υγρασίας Humidex που ενημερώνει για το πότε οι συνθήκες είναι επικίνδυνες ώστε να σταματήσουν οι εργασίες, τοποθετήθηκε το 2016. Σε μέσα του εξωτερικού ισχυρίζονται ότι είναι και κακοδιατηρημένο.
Το Κατάρ είναι μια χώρα με καταγεγραμμένους περίπου 2.5 εκατομμύρια κατοίκους. Μόνον όμως οι 400.000 περίπου είναι ιθαγενείς. Και απολαμβάνουν όλα τα προνόμια, με υψηλούς μισθούς, φορολογικές ελαφρύνσεις και φυσικά εργάζονται σε άριστες συνθήκες. Πάντα σε εσωτερικούς χώρους και με air condition.
Οι υπόλοιποι είναι οικονομικοί μετανάστες από Μπανγκλαντές, Ινδία και Πακιστάν που πάνε στη Ντόχα για να δουλέψουν στις κατασκευές. Όλοι τους δουλεύουν με καλύτερους μισθούς από τις χώρες τους, αλλά όχι με μισθούς αξιοπρέπειας. Μόνο και μόνο ότι διανύουν κάθε 3-4 μήνες την απόσταση από τη χώρα τους ως το Κατάρ και κυρίως όχι αεροπορικά, αρκεί για να καταλάβει κανείς.
Επειδή το ποδόσφαιρο θα αποτελεί τη βιτρίνα της χώρας το 2022, οι αρχές άσκησαν τρομερή πίεση σε αυτούς τους 35.000. Ο ανεπίσημος αριθμός των νεκρών εικάζεται ότι αγγίζει τις 2.000. Κι αυτό γιατί όσοι πέθαιναν από καρδιακά προβλήματα μέρες μετά, δεν πιστωνόταν ο θάνατος τους στη δουλειά τους.
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις με τον Μισέλ Πλατινί, έχοντας όμως πρώτιστα στο μυαλό μας τους αδίκως νεκρούς μιας απολυταρχικής ηγεσίας, καλούμαστε όσοι παρακολουθούμε ποδόσφαιρο να απαντήσουμε μέσα μας αν το Μουντιάλ του 2022 θα είναι ένα ακόμα Μουντιάλ ή θα είναι η απαρχή για να γυρίσουμε την πλάτη μας σε ένα άθλημα που έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ από τη λαϊκή του καταγωγή.
Μπορεί να αντέξει κάποιος τους επαίνους στους κίβδηλους επιχειρηματίες και την απαίτηση να δώσουν παραπάνω λεφτά σε απλούς ποδοσφαιριστές που το iq τους συνήθως είναι χειρότερο των οπαδών, αντί να τα δώσουν στους εργαζομένους τους στις εταιρείες. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και η αγορά, θα πει κάποιος.
Μπορεί κάποιος να αντέξει τους τρομερούς μισθούς που παίζουν πλέον στο υψηλό επίπεδο, αλλά και τα σχέδια της ECA να αποκλείσει τις μικρότερες χώρες από το όνειρο του Champions League.
Δεν γίνεται όμως να αποδεχτεί κάποιος αυτό που συμβαίνει στο Κατάρ και να θαφτεί κάτω από μια φενάκη, κάτω από μια ψεύτικη λάμψη στις 21 Νοεμβρίου του 2022. Δε μπορεί να θαφτεί κι εδώ η ηθική. Ήδη η FIFA εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα. Ακόμα και να αναθέσει αλλού τη διοργάνωση. Ο χρόνος όμως μετρά αντίστροφα και ίσως αποτελέσει μια εύκολη δικαιολογία, αφού καμία χώρα δε θα μπορούσε να αναλάβει το Μουντιάλ για το 2022 σε μερικούς μήνες.
Από την άλλη υπάρχουν χορηγοί-κολοσσοί που έχουν κάνει τα πλάνα τους και έχουν συναφθεί ήδη κάποιες συμφωνίες με το Κατάρ.
Το χρήμα μπορεί να εξουσιάζει δυστυχώς τα πάντα, αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Κάπου πρέπει να μπαίνει ένα stop. Αυτό το stop πρέπει να μπει στο Μουντιάλ του Κατάρ. Είτε με το να μη γίνει εκεί είτε με το να γυρίσουμε οι φίλαθλοι τις πλάτες μας στη διοργάνωση και το ίδιο το άθλημα που θα έχει γίνει ένα τεράστιο έκτρωμα.
Θα έμπαιναν και οι ποδοσφαιριστές στην ίδια απαίτηση, όμως απ΄αυτούς δεν περιμένει κανείς τίποτα. Έχει χαθεί πια η ελπίδα για να δείξουν μια κάποια ηθική. Οι φίλαθλοι όμως, με ποια συνείδηση θα αποθεώνουν τον κάθε Μπαπέ και Μέσι το 2022;