Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δύσκολα θα βρει στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ ένα τόσο μεγάλο σοκ σαν κι αυτό που βιώνει ο Παναθηναϊκός από χθες το μεσημέρι. Όχι τόσο η ομάδα και η διοίκηση, αλλά ο οργανισμός συνολικά και ιδίως οι φίλαθλοι.
Για προπονητή που να έχει κάτσει έξι μήνες σε έναν πάγκο, δεν έχει ξαναϋπάρξει κάτι έστω κοντινό σε μέγεθος συναισθήματος. Σε αυτό έχει παίξει τον ρόλο του και η αίσθηση του «και τώρα ποιος;» που επικρατεί στο μυαλό όλων.
Όταν γύρω στον δεύτερο μήνα παραμονής του στον πάγκο ο Πιτίνο ακύρωνε κάθε πιθανότητα να συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, υπήρχε το εξής δίλημμα. Πας για να πείσεις τον Πιτίνο κι αν δεχτεί, ρισκάρεις να χάσεις τον Γιασικεβίτσιους που θα πήγαινε θεωρητικά στην επόμενη ομάδα της καριέρας του; Ή αφήνεις το άμεσο impact του Πιτίνο για να πας να κλείσεις τον Σάρας για μια τριετία τουλάχιστον και να τον κρίνεις από τον δεύτερο χρόνο και μετά;
Τώρα, 23 Ιουνίου, δεν υπάρχει κανένας ευχάριστος πονοκέφαλος. Όλα καταλήγουν στο απόλυτο τίποτα. Δεν υπάρχει ούτε ένα όνομα που να ενθουσιάσει το κοινό του Παναθηναϊκού και, εικάζουμε, τον ίδιο τον πρόεδρο. Ο Δημήτρης Ιτούδης ανανέωσε, ο Σάρας δύσκολα θα φύγει από τη Ζαλγκίρις για άλλη ευρωπαϊκή ομάδα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, Ζοτς σαφώς και δεν υπήρξε ποτέ στο πλάνο, άρα τι;
Από τους προπονητές που κυκλοφορούν ελεύθεροι, τα μόνα ονόματα από υψηλό ράφι είναι ο Πασκουάλ, ο Περάσοβιτς, ο Πέσιτς και ο Πλάθα. Από τους γνωστούς και τους ψημένους στην Ευρωλίγκα προπονητές είναι αυτοί οι τέσσερις. Υπάρχει κι ο Μπαρτζώκας, αλλά ευλόγως δεν περνά ούτε ως σκέψη από το μυαλό της διοίκησης.
Πασκουάλ να έρθει ξανά μετά από τόσο λίγο διάστημα απίθανο. Επιπλέον, δεν γέμισε ποτέ το μάτι του πράσινου κόσμου και δικαίως. Ο Πέσιτς έπεισε στη Μπαρτσελόνα ότι δεν είναι τελειωμένος, αλλά το έκανε σε έναν οργανισμό που δεν έχει πρόβλημα να δώσει 2 εκατομμύρια στον Σίνγκλετον και γενικώς να σκορπά αφειδώς χρήμα. Ο Πλάθα έχει παίξει τίμιο μπάσκετ όλα τα χρόνια του στην Ισπανία, αλλά έχει δείξει πως δεν κάνει για τόσο απαιτητικούς πάγκους.
Μένει μόνο ο Περάσοβιτς που μπορεί κάπως να ιντριγκάρει. Το ατυχές πέρασμα του από την Εφές δείχνει όμως κάτι. Ότι έξω από έναν οργανισμό που τον εμπιστευόταν απόλυτα, απέτυχε. Απέτυχε επίσης με παίχτες-ονόματα. Επιπλέον, δύσκολα θα βρει στον Παναθηναϊκό παίχτες που να μπορούν να υπηρετήσουν το μπάσκετ του. Θα θέλει παραπάνω μεταγραφές από τις υπολογισμένες.
Εκφράζοντας αποκλειστικά και μόνο το θυμικό και τις σκέψεις των φιλάθλων και ουχί της διοίκησης, το σενάριο του Σάρας παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού για του χρόνου. Πάλι σε εντελώς θεωρητική βάση και αν δεν πάει NBA. Άρα, από τη στιγμή που τώρα δεν υπάρχει προπονητής που να φαντάζει κατάλληλος για την μετά Πιτίνο εποχή, ίσως τελικά να είναι αρμόζουσα η επιλογή ενός προπονητή σαν τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Για τον Παναθηναϊκό μοιάζει ως μονόδρομος δυστυχώς. Και γράφουμε δυστυχώς, γιατί όσο καλός προπονητής κι αν είναι, δε μπορεί να μας πάει εκεί που θέλουμε ως φίλαθλοι. Ας μην παρεξηγούν κάποιοι την ικανότητα του σε ομάδες όπως το Περιστέρι.
Παραμένει πάντως ένας άνθρωπος που αγαπά την ομάδα, η ομάδα τον αγαπά επίσης και αυτή τη στιγμή η ομάδα χρειάζεται κάτι ήρεμο, γνώριμο αφού δε μπορεί να έχει το σούπερ. Ακούγεται άσχημο που γράφεται αυτό, αλλά αν είναι η επιλογή Περάσοβιτς διετίας ή Πεδουλάκης ενός έτους και το ερχόμενο καλοκαίρι Σαρούνας all in, τότε καλύτερα το δεύτερο.
Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός δεν είναι μονόδρομος για τον Πεδουλάκη. Ο Παναθηναϊκός επίσης δεν κάνει κάτι unfair προς το Περιστέρι, επειδή ίσως ακουστεί κι αυτό. Ο Παναθηναϊκός κάνει μια πρόταση. Το unfair προς το Περιστέρι θα είναι από τον ίδιο τον Πεδουλάκη αν αφήσει την ομάδα που έφτιαξε, για να πάει στην ομάδα που υποστηρίζει.
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτή τη στιγμή μοιάζουν αφόρητα στον απλό φίλαθλο της ομάδας που είχε βάλει όλες του τις ελπίδες στον απόλυτο Ρικ. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες χωρίς ουσία από τη στιγμή που καμία σκέψη της διοίκησης δεν γνωρίζουμε και ό,τι διαβάζουμε είναι από φερόμενα ως ρεπορτάζ.