Το ιδανικό για τους φίλους του Παναθηναϊκού ασφαλώς θα ήταν να γινόταν κάποιο θαύμα και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να έφερνε τον Σαρούνας. Αυτό δεν ήταν εφικτό προφανώς, λόγω Σαρούνας κι όχι λόγω της διοίκησης.
Όμως ο κύβος ερρίφθη, ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι για τρίτη φορά σε αυτή τη δεκαετία προπονητής του Παναθηναϊκού και αυτό που οφείλουν όλοι στον οργανισμό «Παναθηναϊκός» είναι να δουν πως θα αποφευχθεί ένα νέο αρνητικό σενάριο με τον Πεδουλάκη. Όχι μόνο με το να μη φύγει στο μέσο της χρονιάς ύστερα από άσχημα αποτελέσματα και κακό μπάσκετ, αλλά να μην παραδώσει στο φίλαθλο κοινό το ίδιο θέαμα με την πρώτη του θητεία.
Τότε βέβαια δεν είχε το μπάτζετ που λέγεται ότι θα έχει φέτος. Αν ισχύουν όσα γράφονται και η διοίκηση διαθέτει στον Αργύρη το ίδιο μπάτζετ που θα έδινε σε Πιτίνο συν τη διαφορά μισθού των δύο προπονητών, τότε ο κόουτς Πεδουλάκης θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει σε όλους εμάς ότι έχει να δώσει όταν του δίνεις υλικά μιας κάποιας ποιότητας. Είτε άμεσης είτε προοπτικής.
Για να μην το παίζω ανώτερος, κι εγώ δεν πέταξα και τη φανέλα στον αέρα από ενθουσιασμό στην ανακοίνωση της επιστροφής του. Δυσκολεύομαι επίσης να δω πως μπορεί να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό.
Υπάρχει όμως ένα «αλλά». Έχουν περάσει τρία χρόνια από το 2016. Ναι, ο Πεδουλάκης δεν είχε σε αυτό το διάστημα πρόταση από ευρωπαϊκή ομάδα, τουλάχιστον ομάδα Ευρωλίγκας. Δεν γνωρίζουμε αν είχε έστω από ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ. Μικρή σημασία έχει.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Ο Πεδουλάκης δεν ανήκει με τίποτα στους αφελείς ανθρώπους και αφελείς προπονητές. Και θα ήταν πραγματικά αφελής να πιστεύει ότι θα έρθει με το ίδιο αμπαλάζ και θα υπάρξει διαφορετική κατάληξη.
Χωρίς προφανώς να είμαστε στο μυαλό του, δε γίνεται να μην πεισμώνει μέσα του απ΄όλους εμάς που θεωρούμε ότι θα παίξει μπάσκετ 60-65 πόντων. Αναμφίβολα δε μπορεί να παίξει μπάσκετ Ρεάλ, ούτε καν Μπασκόνια. Μπορεί όμως να παίξει μπάσκετ Ζαλγκίρις. Όχι σε τόσο απόλυτο βαθμό, αλλά το μπορεί.
Δεν μπορεί να μην έχει εξελιχθεί επομένως στην επιθετική του τακτική. Αυτή τη φορά πρέπει να προσμετράται και η παράμετρος όλου του προπονητικού επιτελείου που μετά από θητεία δίπλα σε Πασκουάλ και Πιτίνο, σίγουρα θα έχει να συνεισφέρει πολλά στη σκέψη του Πεδουλάκη.
Αν λοιπόν δεχτούμε τα παραπάνω και βάλουμε σιγά σιγά στην εξίσωση τις μεταγραφές που θα γίνουν (ήδη έχουμε Γουάιλι, ίσως Ντένμον που χθες βράδυ ανακοινώθηκε από την ομάδα αλλά ο ίδιος και ο ατζέντης του έλεγαν πως είναι free agent ) στον άσο πίσω από τον Καλάθη, στο 2-3 και, υποθέτω, στη θέση του σέντερ, αλλά και τις λογικές αποχωρήσεις που ίσως συμβούν, όπως του Γκιστ, ας επιχειρήσουμε να δούμε τι διαφορετικό μπορεί να φέρει στον Παναθηναϊκό. Σε πολύ πρόχειρη και προσχέδια μορφή.
Κατ΄αρχάς, δύσκολα δεν θα συνεχίσει στη μεταμόρφωση που έφερε ο Πιτίνο στα εκτός έδρας. Τη χρονιά που πέρασε και μέχρι το ματς με την Γκραν Κανάρια, ο Παναθηναϊκός έμπαινε στο αεροπλάνο, έφτανε στο γήπεδο του αντιπάλου και ξεκινούσε με -10 ή -20. Θα υπάρχει δηλαδή μια συνέχεια στην διαφορετική νοοτροπία. Αυτό, αν επανέλθει στην προτεραία κατάσταση, θα έχει χάσει οριστικά το παιχνίδι ο Πεδουλάκης.
Από τη στιγμή επίσης που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι θα υπάρχουν παίχτες-βεντέτες, πέρα από τον Καλάθη που έχει μάθει να συνεργάζεται με τους πάντες, ο Πεδουλάκης έχει την ευκαιρία να ψήσει τη φλόγα των παιχτών που σίγουρα θα είναι κατευνασμένη μετά από την απόσταση Πιτίνο-Πεδουλάκης.
Στο τακτικό κομμάτι, επίσης δεν έχουμε έναν θιασώτη του τριπόντου. Στην πρώτη του θητεία στα μεγάλα ματς αναγκαστικά πήγε προς αυτή την κατεύθυνση και στα κρίσιμα τον χαντάκωσε, με τα δύο ματς με τη Μπαρτσελόνα στους 8 να είναι για χτίσιμο πολυκατοικίας.
Δεν θα είναι κακό να πατήσει στα χνάρια όσων δίδαξε ο Πιτίνο και να επιμείνει με τους παίχτες του στο inside game. Ειδικά αν μείνει ο Τόμας που ήταν ο κύριος εκφραστής.
Συνολικά θα προσπαθήσει να πάει κόντρα σε ένα σημείο μέχρι και στον ίδιο του τον εαυτό για να αποδείξει ότι είναι ευπροσάρμοστος, χωρίς προφανώς να παρατά για πολύ τις αρχές του. Όλα βέβαια ξαναγυρίζουν στους παίχτες που θα έχει.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η σειρά με τη Μπαρτσελόνα στην πρώτη του θητεία, αλλά και αυτή με την ΤΣΣΚΑ. Δύο ομάδες που και τότε είχαν πληρότητα στο 4 και στο 5 κυρίως. Με δυνατά και ψηλά κορμιά. Ο Παναθηναϊκός είχε να αντιτάξει Λάσμε-Γκιστ. Παθιασμένοι και οι δύο, πηδούσαν ψηλότερα, αλλά όσο ερχόταν η κούραση έδιναν κάτι λιγότερο απ΄αυτό που δεν έδιναν.
Η υπερπροσπάθεια για να εξασφαλίσουν ριμπάουντ απέναντι στον Τόμιτς, τον Καούν, τον Τζαγουάι, τον Λόρμπεκ και τον Κρστιτς. Τώρα ξέρουμε σίγουρα πως θα έχει έναν ψηλό που δεν θα χρειάζεται υπερπροσπάθεια για να πάρει το ριμπάουντ. Τον Παπαγιάννη. Απλώς θα χρειαστεί να του εξηγήσει πως να τοποθετείται και πώς να χρησιμοποιεί τα χέρια του, γιατί απ΄αυτό πάσχει.
Έχει και θα έχει παίχτες που μπορούν να βοηθήσουν πολύ στα «σκουπίδια», άρα να μοιράζεται η κούραση και στα τελευταία λεπτά να είναι όλοι με αποθέματα.
Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα για τον Αργύρη Πεδουλάκη; Συνολικά να πείσει ότι αντέχει στο σύγχρονο μπάσκετ. Συγκεκριμένα, να διαχειριστεί για πρώτη φορά τον Παναθηναϊκό ως μια ομάδα Ευρωλίγκας που θα παίξει 34 παιχνίδια και τα 12 τουλάχιστον θα είναι ματς όπου δεν θα είναι φαβορί.
Ευχής έργον να πετύχει στην αποστολή του, γιατί το brand της ομάδας δε μπορεί να αντέξει κι άλλη απόλυση προπονητή στο μέσο της χρονιάς.