Είθισται να το κάνουν οι… γραμματιζούμενοι- το έχετε δει κι εσείς, το έχουμε δει κι εμείς. Γι’ αυτό ας τους μιμηθούμε, λέγοντας αυτές τις δύο συγκεκριμένες λέξεις εν είδει εισαγωγής, με μοναδικό στόχο το να ψαρώσει έστω κι ένας.
Αντί προλόγου, λοιπόν: το ν’ αμφισβητεί κανείς την προσφορά τους στον Ολυμπιακό (και, κατ’ επέκταση, στον ελληνικό αθλητισμό) είναι πιο βλακώδες κι από το να προσπαθείς να χωρέσεις στρόγγυλα παιχνίδια σε τετράγωνες τρύπες.
Επί των ημερών τους οι Ερυθρόλευκοι γιγαντώθηκαν σε βαθμό πορτοκαλί μεγαθηρίου, κατέκτησαν 2 φορές την Ευρωλίγκα, έπαιξαν- κι ας έχασαν- σε άλλους 3 τελικούς, κατάφεραν να βάλουν φρένο στη μεγαλύτερη δυναστεία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, τον Παναθηναϊκό του μπάσκετ, κατακτώντας πρωταθλήματα και, εν γένει, πήραν έναν σύλλογο που τρέκλιζε και πάλευε να βρει το δρόμο του και του έδειξαν πώς θα φτάσει στ’ αστέρια.
Ναι, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος μεγέθυναν τη λίμνη της ομάδας του Πειραιά μετατρέποντάς την σε οργιώδη χείμαρρο που στο διάβα της παρέσυρε σχεδόν τα πάντα. Όποιος δεν το βλέπει αυτό φοράει αποκρουστικές οπαδικές παρωπίδες, κι εμείς, να μας συμπαθάτε, τις σιχαινόμαστε γιατί μας περιορίζουν σημαντικά την (ήδη πληγωμένη από τη μυωπία) όρασή μας.
Μέχρι εδώ όλα καλά και ορθή η αποθέωση των προέδρων της ομάδας. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό μοιάζουν ν’ αμφιρρέπουν μεταξύ συναισθήματος και λογικής, με αποτέλεσμα να υποπέσουν σ’ ένα μοιραίο, κατά πώς φαίνεται, λάθος.
Παραδόξως, όχι, δεν αναφερόμαστε στην απόφασή τους να φύγουν στο ημίχρονο του ημιτελικού κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Και ούτε έχει νόημα ν’ αναλύσει κανείς ετεροχρονισμένα αν ήταν σωστή ή λάθος απόφαση, μιας και το να μιλάς για τη διαιτησία στην Ελλάδα σε οποιοδήποτε σπορ βγάζει λίγο λιγότερο νόημα από το ν’ απευθύνεσαι στα κινέζικα σε φιλέλληνα Ιάπωνα.
Το «σφάλμα» τους (δείχνει να) είναι άλλο και, κατά πάσα πιθανότητα, πηγάζει από την προαιώνια, θαρρείς, ελληνική πεποίθηση του «Έλα μωρέ τώρα, ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»: ο Ολυμπιακός μετά την απόφαση ν’ αποσυρθεί από το εκείνο το ματς έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών, δίνοντας την αίσθηση πως ούτε και ο ίδιος ο οργανισμός ξέρει τι ακριβώς θέλει.
Η λύση της Αδριατικής Λίγκας ουδέποτε είχε βάση, μιας και ο μόνος τρόπος να τον δεχτούν εκεί ήταν να δεσμευτεί πως θ’ αγωνιστεί στο πρωτάθλημα για ένα εύλογο διάστημα (ας πούμε μια πενταετία) κι όχι για μια σεζόν, προκειμένου να την «σπάσει» στους… εδώ.
Το σύνθημα #mexritelous δημιούργησε ένα υπέροχα εύηχο hashtag, αλλά οι κινήσεις έδειχναν πως οι πρόεδροι δεν είχαν αποφασίσει τι ακριβώς θέλουν να κάνουν: θα πήγαιναν κατ’ ευθείαν στην Α2; Θα παρατούσαν τελείως την Ελλάδα και θ’ αγωνίζονταν μόνο στην Ευρωλίγκα; Θα δεσμεύονταν με πολυετές συμβόλαιο στην Αδριατική;
Εν τέλει- και με τους Ερυθρόλευκους να μην κατεβαίνουν ούτε στα playoffs της Basketleague- ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη, με την ομάδα του Πειραιά να περιμένει τη δικαίωση στο ΑΣΕΑΔ, στηριζόμενη (και) στη λογική «Έλα μωρέ, Ολυμπιακός είμαι! Εμένα θα ρίξουν;».
Χθες, όμως, το ΑΣΕΑΔ απέρριψε όλες τις εφέσεις των Ερυθρόλευκων, κάτι που σημαίνει ότι πλην συγκλονιστικού απροόπτου ο Ολυμπιακός, αν αποφασίσει να μείνει Ελλάδα, θα παίζει του χρόνου στην Α2.
Βέβαια, από την άλλη, υπάρχει και η αινιγματική δήλωση προ ημερών του Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο οποίος είπε, μέσες- άκρες, ότι… καλό θα ήταν οι Ερυθρόλευκοι να παίξουν στην Α1, κι αυτό ίσως κρύβει κάτι.
Εντούτοις, η ουσία δεν αλλάζει: η, κατά τα φαινόμενα, «διττή» στρατηγική των αδερφών Αγγελόπουλων έφερε σ’ ένα αδιέξοδο την ομάδα, καθώς αυτό που μέχρι πρότινος φάνταζε απίστευτο, η Α2 δηλαδή, φιγουράρει προ των πυλών, έτοιμο να φορέσει το μανδύα της απροσδόκητης πραγματικότητας.
Το γεγονός πως ουδείς από τα τοτέμ του Ολυμπιακού δεν έχει πάρει ανοιχτά θέση (ο ανυπέρβλητος Σπανούλης, φερ’ ειπείν) γεννά ακόμα περισσότερα ερωτηματικά, την στιγμή που ο Μπλατ ναι μεν στήριξε, με καθυστέρηση, την απόφαση της διοίκησης, αλλά δεν το έκανε και με ιδιαίτερη ζέση.
Κάπως έτσι έχουμε οδηγηθεί σ’ ένα πρωτοφανές όργιο φημών: ψάχνουν «εύσχημο» τρόπο να την… κάνουν οι Αγγελόπουλοι; Μήπως, τώρα που δικαιώθηκαν στην Ελβετία στη διαμάχη με τον πατέρα τους, ετοιμάζουν εκκωφαντική αντεπίθεση και θα εκτινάξουν το μπάτζετ στα 40 εκατομμύρια, κλείνοντας στόματα; Θα παίξει ο Ολυμπιακός στην Α2 με τα «δεύτερα» και θα κρατήσει τα μεγάλα ονόματα για την Ευρωλίγκα; Τι απ’ όλα;
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη τα καταστροφολογικά σενάρια σπανίως επιβεβαιώνονται, θα πρέπει να υπάρχει μια σχετική αισιοδοξία στις τάξεις των οπαδών της ομάδας.
Η μεταγραφή του Πάντερ το βράδυ της Παρασκευής δείχνει πως οι Αγγελόπουλοι δεν προτίθενται να κουνήσουν μαντήλι, αλλά δεν είναι ακριβώς και κίνηση που αλλάζει το στάτους του συλλόγου.
Τι θα γίνει από δω και πέρα; Άγνωστες οι βουλές των προέδρων. Το ότι υπέπεσαν σ’ ένα λάθος φυσικά και δεν ξεγράφει τα όσα έχουν κάνει στο παρελθόν, όμως η αβεβαιότητα στην παρούσα φάση δε βοηθάει.
Μοιάζει κοινότοπο, όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια: το δύσμοιρο και χτυπημένο από παντού ελληνικό μπάσκετ δεν αντέχει να χάσει τον Ολυμπιακό- κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στους φετινούς τελικούς, εκεί όπου μπορεί ο υπέροχος Προμηθέας να έκανε υπέρβαση και να τρύπησε το ταβάνι του, όμως σχεδόν… ουδείς ασχολήθηκε.
Αν λάβουμε υπόψη τα οικονομικά χάλια των άλλοτε κραταιών Άρη και ΠΑΟΚ, το μπάχαλο που επικρατεί με το πάρε-δώσε στα ΑΦΜ των υπολοίπων και το ότι πέραν της ΑΕΚ, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, το μέλλον των άλλων φαντάζει τρεις νότες πιο σκούρο από ολοκαίνουργιο ράσο παπά, μια μακροχρόνια απουσία των Πειραιωτών (που, πάντως, θα πρέπει ν’ αποδεχθούν την οποιαδήποτε «τιμωρία») απλά θα γκρέμιζε το, ήδη σαθρό, οικοδόμημα.
Κι αυτό είναι κάτι που ακόμα και ο Παναθηναϊκός, όταν πέσουν οι τόνοι, θα το απεύχεται.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα άτακτο και θορυβώδες μπαμ το οποίο ακολουθείται από μπασκετικά συντρίμμια και χαλάσματα.
Ιδίως όταν μιλάμε για το εθνικό μας σπορ.
Έτσι δεν είναι;