Σπουδαίους παίκτες είχε αναδείξει το ελληνικό βόλεϊ και πριν εμφανιστεί εκείνος στο προσκήνιο. Όμως ο Νίκος Σαμαράς υπήρξε ο πρώτος πραγματικός σταρ του σπορ, φέρνοντας την ακριτική Ορεστιάδα στο επίκεντρο του αθλήματος.
Γεννήθηκε το 1970 στην Γερμανία, αλλά θα έγραφε ιστορία στην πόλη που θα γινόταν η αθλητική πατρίδα του, την Ορεστιάδα, όντας ο ηγέτης της στην επανάσταση που έφερε στο ελληνικό βόλεϊ.
Ήταν η εποχή που Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παρέμεναν τεράστια μεγέθη, αλλά ομάδες σαν τον Άρη και τον Ηρακλή αμφισβητούσαν στα ίσια την παντοκρατορία τους. Η απάντηση στο δίπολο Αθήνας-Θεσσαλονίκης ερχόταν από την Θράκη. Στο πρόσωπο του Νίκου Σαμαρά, η πιο «παραμελημένη» -ίσως- περιοχή της Ελλάδας έβρισκε τον δικό της «Σπάρτακο» και σήκωνε το ανάστημά της.
Όσο μεγάλωνε εκείνος, τόσο μεγάλωνε και η Ορεστιάδα. Και κάθε -μα κάθε- καλοκαίρι επικρατούσε η βεβαιότητα πως θα έκανε το ταξίδι με προορισμό είτε την πρωτεύουσα είτε την συμπρωτεύουσα, ώστε να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα φορώντας μια πιο βαριά φανέλα.
Όμως η δική του επιθυμία να επαναλάβει σε επίπεδο ανδρών το θαύμα που είχε πετύχει το 1988 με τους εφήβους, κατακτώντας το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αλλά και η «τρέλα» του Πανου Χαρίτη, ιδιοκτήτη της άλλοτε κραταιάς χαρτοβιομηχανίας «DIANA», τον κρατούσε στην Θράκη.
Η ελπίδα και η προσμονή ότι ο «αετός» θα έφτανε μέχρι την κορυφή κράτησε για μια δεκαετία. Μέχρι το 1998 όταν η Ορεστιάδα έμοιαζε έτοιμη να ολοκληρώσει την απόλυτη υπέρβαση. Να κατακτήσει τον τίτλο! Είχε φτάσει κι άλλες φορές κοντά, έχοντας ηττηθεί το 1993 στους τελικούς από τον Ολυμπιακό και τέσσερα χρόνια αργότερα από τον Άρη, στο πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο «έσπασε» το μονοπώλιο των «αιωνίων» στους τίτλους, από την καθιέρωση της Α’ Εθνικής και μετά.
Η Ορεστιάδα ευνοείται στην τριπλή ισοβαθμία με τους ερυθρόλευκους και τους κίτρινους και κατορθώνει να καταλάβει για παρθενική φορά την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο και κατά συνέπεια το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ! Όταν υποδέχεται τον Ολυμπιακό στην έναρξη της σειράς, συμβαίνει κάτι μοναδικό. Επικρατεί με 3-0 σετ, παίρνοντας τα δύο από αυτά με 15-1 και 15-2 (!), με το παλιό σύστημα μέτρησης με τις αλλαγές. Στο κλειστό της πόλης επικρατεί πανδαιμόνιο και τα όνειρα για τον πολυπόθητο τίτλο μοιάζουν να αποκτούν σάρκα και οστά.
Οι Πειραιώτες απαντούν με νίκη 3-1 στον Πειραιά, στα επόμενα δύο παιχνίδια οι έδρες αντέχουν και όλα θα κριθούν στο πέμπτο και τελευταίο ματς, για το οποίο ολόκληρη η Θράκη βρίσκεται στο πόδι. Έχουν αγοραστεί βεγγαλικά, η κυκλοφορία έχει σταματήσει, όλη η πόλη είναι στο πόδι ενόψει του επικείμενου θριάμβου. Το ημερολόγιο γράφει Τετάρτη, 6 Μαΐου 1998 και ο Νίκος Σαμαράς, ο οποίος πια έχει φτάσει στα 28, περπατά με τους συμπαίκτες του στο τάραφλεξ, γνωρίζοντας ότι ίσχυε το «ή τώρα ή ποτέ». Δυστυχώς για εκείνους, συνέβη το δεύτερο…
Η ομάδα του Μοντάλι αιφνιδιάζει τους πάντες παίρνοντας τα δύο πρώτα σετ με 15-9 και 15-7. Οι γηπεδούχοι αντιδρούν στο επόμενο (15-6), όμως οι ερυθρόλευκοι απαντούν με το ίδιο νόμισμα. Επικρατούν επίσης με 15-6 στο επόμενο σετ κατακτούν την νίκη και τον τίτλο. Όταν τα φώτα σβήνουν και το κλειστό αδειάζει από κόσμο, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην καρδιά του «Σαμ», που είχε μόλις έναν κερδισμένο πόντο και 15 αλλαγές. Τρεις χαμένοι τελικοί στην Α1, ισάριθμες (σερί) παρουσίες σε Final 4 ευρωπαϊκής διοργάνωσης (1994, 1995, 1996), μηδέν τίτλοι… Αντιλαμβάνεται ότι είχε φτάσει η ώρα να πει «αντίο» σε ένα από τα πιο όμορφα «παραμύθια» του ελληνικού αθλητισμού.
Ίσως κάπου στην άκρη του μυαλού του να σκεφτόταν ότι κάποτε θα επέστρεφε στην πόλη, για να κλείσει την καριέρα του ή ίσως για μια δεύτερη ευκαιρία για να ολοκληρώσει το θαύμα, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Ο Σαμαράς, ο ασταμάτητος ακραίος και διαγώνιος, ο λιγομίλητος και σεμνός Νίκος, ξεκινά ουσιαστικά μια δεύτερη καριέρα παίζοντας στο εξωτερικό (Φαλκονάρα, Φενέρμπατσε, Σεβίλλη) και στην Ελλάδα (Ηρακλή, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ), αποκομίζοντας πολύ καλά χρήματα από τα συμβόλαια, αλλά μόλις ένα τρόπαιο, το Κύπελλο Ελλάδας του 2000 με τον Γηραιό.
Η σχέση του με το άθλημα δεν θα αλλοιωθεί στο πέρασμα των χρόνων. Καθώς μεγαλώνει, συνεχίζει να αγωνίζεται ακόμη κι όταν φτάνει 40 ετών. Ζει και αναπνέει για το σπορ που τον ανέδειξε και στο μεταξύ βρίσκει στη Λήμνο την προσωπική του Ιθάκη. Από εκεί κατάγεται η γυναίκα της ζωής του, η Ελένη Δούκα, και στο νησί του Αιγαίου οι δυο τους αποφασίζουν να στήσουν οικογένεια και να μεγαλώσουν το παιδί τους σε ένα πολύ πιο κατάλληλο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που χωρίς το άγχος του πρωταθλητισμού του δίνει πιο πολύ χρόνο για να ασχοληθεί και με το… μπουζούκι!
Ακόμη και τότε παραμένει δραστήριος και συνεχίζει να προσφέρει στο βόλεϊ, αλλά και στην τοπική κοινωνία, ιδρύοντας την ομάδα Λήμνος-βόλεϊ, την οποία και προπονεί. Προσιτός, δίχως το τουπέ ή την έπαρση που θα μπορούσε να έχει μετά από μια σπουδαία καριέρα και με 263 συμμετοχές στην Εθνική, ο «Γκάλης του βόλεϊ», όπως τον αποκαλούσαν, ο Σαμαράς γίνεται ξανά σημείο αναφοράς για μια περιοχή της ελληνικής επαρχίας, μεταδίδοντας λίγη από την δική του λάμψη και καμαρώνοντας όταν έβλεπε το δημιούργημά του να μεγαλώνει και την ομάδα να ανεβαίνει στην Α2. Με αυτή τη φανέλα θα δώσει τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, γνωρίζοντας την ήττα με 3-0 από τον Μακεδονικό, στις 15 Δεκεμβρίου του 2012.
Ο χρόνος για τον «Σαμ» σταμάτησε στις 4 Ιανουαρίου του 2013. Τότε ήταν που τον χτύπησε ένας από τους πιο ύπουλους και σιωπηλούς εχθρούς. Ενώ βρισκόταν σε φιλικό σπίτι, καταρρέει. Όταν μεταφέρεται στο Λαϊκό, οι γιατροί το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι να διαπιστώσουν την αιτία του θανάτου του. «Εγκεφαλικό ανεύρυσμα» λέει το πόρισμα και ολόκληρος ο ελληνικός αθλητισμός βυθίζεται στο πένθος… Η τελευταία «πτήση» του «αετού» ήταν προς την αθανασία…