H Euroleαgue θέλει, «μεγαλώνοντας», να μοιάζει όλο και περισσότερο στο NBA. Το Νοέμβριο αποφασίστηκε ότι από τη νέα σεζόν οι ομάδες θα αυξηθούν σε 18 (και οι αγωνιστικές σε 34), με δεδομένη την πρόθεση να προστεθούν άλλες δύο από το 2021.
Η σταδιακή διεύρυνση αποσκοπεί στην αλλαγή καταστατικού της λίγκας που θα δίνει τη δυνατότητα στις ομάδες να αποσχιστούν από τα εθνικά πρωταθλήματά τους και να μετέχουν μόνο στη Euroleague. Κάτι τέτοιο θα ανοίξει το δρόμο για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τύπου NBA και κατά τα φαινόμενα ο Ολυμπιακός θα γίνει φέτος η πρώτη ομάδα που θα χρησιμοποιεί το «ανδρικό» ρόστερ του μόνο στα παιχνίδια της διοργάνωσης, «εγκαινιάζοντας» τη φιλοδοξία του Τζόρντι Μπερτομέου.
Για να προσεγγίσεις ωστόσο το πρότυπο του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο δεν αρκεί να αυξάνεις ομάδες και αριθμό αγώνων. Πρέπει να το μιμηθείς και στο επίπεδο «δικαιοσύνη». Το NBA είναι αυτό που είναι και για την αίσθηση ίσων ευκαιριών που παρέχει.
Σε αυτή τη «monopoly» όλοι ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, το ίδιο διαθέσιμο μπάτζετ, καθώς το salary cup προβλέπει συγκεκριμένο ταβάνι για τη μισθοδοσία των παικτών (παρεμπιπτόντως φέτος ανέβηκε στα 109.14 εκατ. δολάρια χωρίς τους φόρους).
Πέραν αυτού, η κατάταξη στο πρωτάθλημα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη σειρά προτεραιότητας επιλογής στο draft. Η ομάδα που πάτωσε θα επιλέξει την επόμενη σεζόν πρώτη, αυτή που πήρε την πρώτη θέση της regular season τελευταία και ούτω καθεξής.
Η Ευρωλίγκα τι έχει να μας «πει» για την ώρα σε ότι αφορά την άμβλυνση των ανισοτήτων;
Απολύτως τίποτα. Ίσα-ίσα που η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο αντί να βελτιώνεται. Εδώ και μια πενταετία ψάχνουμε από την αρχή της σεζόν την τέταρτη ομάδα που θα πάει στο Final Four, με τις ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ και Φενέρ να έχουν 14/15 παρουσίες σε αυτό το διάστημα αθροιστικά (έχει λείψει μόνο μία φορά η Ρεάλ). Από φέτος φαίνεται ότι χάνεται και αυτό το ενδιαφέρον.
Σύμφωνα με τα ισπανικά ρεπορτάζ η Μπαρτσελόνα έχει δαπανήσει ήδη περίπου 20 εκατ. ευρώ για τα συμβόλαια μόνο τεσσάρων παικτών, αποκλειστικά για την αγωνιστική περίοδο 2019-2020! Θα έχετε πιθανότατα διαβάσει οι περισσότεροι για την παλαβομάρα με τον Νίκολα Μίροτιτς, τον οποίο οι Καταλανοί δελέασαν (άκουσον, άκουσον) με 70 εκατ. ευρώ για την επόμενη εξαετία.
Προσθέστε σε αυτά τα 10,5 εκατ. δολάρια για τριετές συμβόλαιο στον πολύ Κόρι Χίγκινς, τα 4 εκατ. δολάρια για διετές στον παικταρά Μπράντον Ντέιβις της Ζαλγκίρις και τα 11 εκατ. ευρώ για την τριετή επέκταση συμβολαίου του Τόμας Ερτέλ. Κάποια στιγμή ο Γάλλος point-guard «έπαιξε» ως πιθανός μετραγραφικός στόχος στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, μόνο και μόνο για να αποδειχτεί ότι οι «μπλαουγκράνα» είχαν τη δυνατότητα να του δώσουν τα διπλάσια χρήματα, έστω και αν είχαν δεσμεύσει περίπου 30 εκατ. ευρώ για την επόμενη διετία μόνο για τους Μίροτιτς, Χίγκινς και Ντέιβις.
Τη στιγμή που τα έσοδα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού μειώνονται, λόγω της μεταξύ τους κόντρας που οδηγεί τους ερυθρόλευκους στον υποβιβασμό και την Basket League στην απαξίωση, στην Ευρωλίγκα αναδύεται και τέταρτος πόλος με μπάτζετ που απέχει έτη φωτός από τα ελληνικά δεδομένα. Είναι ξεκάθαρο ήδη ότι ακόμα και η διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας στα πλέι-οφ θα είναι τρομερή υπέρβαση για μια ομάδα στην οποία οποιοδήποτε συμβόλαιο με εφτά ψηφία θεωρείται από τα ακριβότερα του ρόστερ. Έστω και αν πρόκειται για παραδοσιακή δύναμη της διοργάνωσης. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς θαύματα όταν απέναντι σε πυρηνικά όπλα αντιπαραθέτεις σφεντόνες.
Δεν μπορεί όμως και η Ευρωλίγκα να προσβλέπει σε αναβάθμιση του προϊόντος όταν η ψαλίδα ανάμεσα στις ομάδες είναι τόσο μεγάλη και η απροθυμία (αδυναμία;) να ληφθεί κάποιο μέτρο διογκώνει ολοένα και περισσότερο το χάσμα.
Με τα 70 εκατ. ευρώ του Μίροτιτς ο Ερυθρός Αστέρας, που επιστρέφει από τη νέα σεζόν, βγάζει το συνολικό μπάτζετ της επόμενης εξαετίας και του μένουν και ρέστα. Είναι νομοτελειακό ότι μία διοργάνωση χωρισμένη σε πατρίκιους και πληβείους, που δεν θα αφήνει τον παραμικρό χώρο για έκπληξη έχει περιορισμένα όρια απήχησης και φυσικά καμία ελπίδα να εξελιχθεί στο NBA της Ευρώπης.
Η θεσμοθέτηση ενός είδους salary cap είναι η μοναδική λύση. Όχι διότι αυτό θα σημαίνει ότι ο Ερυθρός Αστέρας θα μπορεί να ξοδεύει όσα και η Μπαρτσελόνα (στο NBA υπάρχει μίνιμουμ όριο μισθολογικών δαπανών το οποίο υποχρεώνονται και έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν όλες οι ομάδες), αλλά γιατί θα απαγορεύει για παράδειγμα τη συνεύρεση Μίροτιτς, Χίγκινς, Ντέιβις και Ερτέλ στην ίδια ομάδα. Το ταβάνι στα έξοδα για τις πιο εύρωστες θα είναι το προφανές όφελος. Το παράπλευρο ότι από τη στιγμή που δεν θα μπορούν να έχουν πάνω από τρεις σταρ στο ρόστερ, μοιραία τα κασέ θα πέσουν και κάποιοι εξ’ αυτών θα υπογράψουν σε ομάδες δεύτερης (οικονομικής) ταχύτητας.
Ο Τόνι Πάρκερ, ιδιοκτήτης της Βιλερμπάν, που αποτελεί το νέο μέλος της διοργανώσης, μπαίνει ως «φτωχός συγγενής» στην Ευρωλίγκα, χαρακτηρίζοντας ως «όνειρο» του να φτάσει το μπάτζετ τα 15 εκατ. ευρώ. Καλό θα είναι να ακούσουν ο Μπερτομέου και οι λοιποί ιθύνοντες τι έχει να τους πει κάποιος που εξακολουθεί να ζει από μέσα την «ισονομία» του NBA και παράλληλα θα επενδύει ως επιχειρηματίας στην Ευρωλίγκα.