Είναι ίσως η εποχή της πιο μεγάλης σύγκρουσης. Από τη μία οι απανταχού φίλαθλοι παλεύουν να κρατήσουν μέσα τους ζωντανή τη φλόγα του ρομαντισμού και όλων των αξιών που τους έκαναν να δεθούν με το ποδόσφαιρο. Από την άλλη οι επαγγελματίες του χώρου.
Ομάδες, μάνατζερ, ποδοσφαιριστές. Οι ομάδες σίγουρα είναι οι λιγότερο δυνατές πια. Οι μάνατζερ κι οι ποδοσφαιριστές διαδέχονται ο ένας τον άλλο στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, ανάλογα την περίσταση. Αν για παράδειγμα μιλάμε για τον Πογκμπά, ο μάνατζερ του είναι σίγουρα από πάνω. Αν μιλάμε για τον Νεϊμάρ, ο μάνατζερ έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Αυτή η εξίσωση δεν ήταν πάντα έτσι. Άλλαξε τα τελευταία 4-5 χρόνια που το χρήμα έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Διακυβεύονται πλέον τόσα ποσά που τα λάβαρα όλων των συλλόγων έχουν γίνει λιγότερο σεπτά κι από ένα ρολό χαρτί. Όχι από τους οπαδούς βέβαια, αλλά από τους ίδιους τους παίχτες.
Για να το πούμε πιο σχηματικά, οι ποδοσφαιριστές δεν κοιτάνε το που θα παίξουν με γνώμονα τις ποδοσφαιρικές φιλοδοξίες του εκάστοτε συλλόγου, αλλά με το ποιος σύλλογος έχει το μαρκετίστικο μέγεθος για να το ταιριάξει μαζί τους και να γίνουν κορυφαίοι στα έσοδα τους. Αν σε αυτό το πλάνο εμφανιστούν και τίτλοι, καλώς να εμφανιστούν.
Ένας ποδοσφαιριστής για παράδειγμα δεν θα πήγαινε σε ομάδα που διεκδικεί κάθε χρόνο πρωτάθλημα και μεγάλες πορείες στο Τσάμπιονς Λιγκ μόνο. Θα πήγαινε και σε ομάδες που θα εκμεταλλεύονταν σωστά το όνομα του για να τον κάνουν ένα τεράστιο μέγεθος κι εκτός της φανέλας που φοράει.
Όλοι θέλουν να γίνουν Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι. Θέλουν να διανύσουν όμως αυτή την απόσταση χωρίς να έχουν κατακτήσει όσα κατέκτησαν πρώτα εκείνοι. Και γι΄αυτό το λόγο το μέλλον σε επίπεδο παιχτών που θα μείνουν χαραγμένοι στη μνήμη ως κορυφαίοι, μοιάζει ζοφερό. Είναι εξαιρετικά απίθανο να βγει παίχτης στην επόμενη δεκαετία που θα μας κάνει να τσακωνόμαστε για το αν είναι καλύτερος του Μέσι, του Μαραντόνα, του Ζιντάν κτλ.
Είναι ένα αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που δυστυχώς ξεκίνησε από τις ίδιες τις ομάδες. Εκείνες επέτρεψαν και προώθησαν τη μεγέθυνση παιχτών πάνω από το μέγεθος του κλαμπ. Πιο τρανό παράδειγμα η Παρί Σεν Ζερμέν και ο Νεϊμάρ. Ένα παράδειγμα διόλου τυχαίο, αφού αποτελεί τη μία αφορμή για το παρόν κείμενο.
Ο Νεϊμάρ επιθυμεί μετά από 2 χρόνια να φύγει από το Παρίσι και να γυρίσει στη Βαρκελώνη. Κι ενώ είχε υπογράψει συμβόλαιο 4 ετών. Επειδή η Παρί δεν του ικανοποιεί την επιθυμία, αποφάσισε να μην παρουσιαστεί στην πρώτη επίσημη προπόνηση για τη νέα σεζόν. Χωρίς να δώσει λόγο πουθενά.
Όταν η Παρί δαπανούσε τα 220 εκατομμύρια για να τον αγοράσει και τον στήριζε σε κάθε του συμπεριφορά απέναντι σε συμπαίκτες και προπονητές, έπρεπε να το περιμένει. Η στάση του συλλόγου έδειξε στον Νεϊμάρ ότι είναι αυτός με το πάνω χέρι κι ότι μπορεί να βάζει την υπογραφή του όπου θέλει και να την αναιρεί όποτε θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό και μια ειδική περίπτωση ο καλομαθημένος Νεϊμάρ. Μόνο που εσχάτως ακούγονται διάφορα και για τον Μπαπέ που από τα 18 του είχε να του απλώνεται όλο το χρυσάφι του κόσμου. Διόλου απίθανο στα 28 του να ζητάει 60-70 εκατομμύρια συμβόλαιο αν έχει πετύχει τα μισά του Κριστιάνο ή του Μέσι.
Μήπως όμως την ίδια στιγμή δε συμβαίνει το ίδιο και με τον Γκριεζμάν; Δεν έχει μπει σε μια εκβιαστική διαδικασία με την Ατλέτικο και ξεκαθάρισε πως δεν θα δώσει το παρών στην έναρξη των υποχρεώσεων; Κι ενώ πριν ένα χρόνο μόλις έλεγε τόσα μεγάλα λόγια. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να βάλω στην εξίσωση το πως κρίνει ο ίδιος τη στάση του κλαμπ ώστε να δυναμώσει η ομάδα και να διεκδικήσει τίτλους.
Μαζί με αυτούς τους δύο, υπάρχει και το θέμα του Πογκμπά που έχει διαμηνύσει στους ιθύνοντες της Γιουνάιτεντ ότι θέλει να αποχωρήσει. Δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν κι αυτός απουσιάσει κάποια στιγμή από τις προπονήσεις χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Ήδη κυκλοφορεί βίντεο που τον δείχνει να τσακώνεται με τον Λίνγκαρντ στην περιοδεία στις ΗΠΑ.
Αυτοί οι τρεις παίχτες κοστολογούνται αυτή τη στιγμή από τις ομάδες τους 220, 120 και 130 εκατομμύρια ευρώ. Δικαιώνει έστω και καθ΄υπερβολήν η πορεία τους τέτοιους αριθμούς; Επ΄ουδενί. Οι ομάδες τους όμως φρόντισαν να τους τοποθετήσουν στη θέση του ισχυρού και την ίδια λογική έχουν και σε κάθε καινούργιο τους ποδοσφαιριστή.
Πλέον, οι ποδοσφαιριστές είναι αυτόνομα εμβλήματα και brands. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να αντιληφθούμε πως μετά τον Μέσι και τον Κριστιάνο, δε θα υπάρχει απολύτως κανείς να συγκεράσει τις χαμένες αξίες του αθλήματος.
Ο μοναδικός που δείχνει να έχει τα φόντα για να κρατήσει σαν άλλος Άτλας τον πλανήτη Ποδόσφαιρο στις ωμοπλάτες του είναι ο Βίρτζιλ Βαν Ντάικ. Τα μυαλά όμως εύκολα διαφθείρονται πια…