Τζίμερ Φριντέτ: Ο Παναθηναϊκός πάει να αποκτήσει τον δικό του Τζέισι Κάρολ
Βρείτε μας στο

Όταν ξεκινάει ένα φλερτ, αυτός που κάνει την πρώτη κίνηση, φροντίζει να δείξει με σαφήνεια τις προθέσεις του απέναντι στον άλλον. Θα το κάνει μία, θα το κάνει δύο, την τρίτη θα περιμένει να δει μια αντίδραση. Η μπάλα είναι στην πλευρά του άλλου.

Κάπως έτσι συμβαίνει τώρα και με το φλερτ του Παναθηναϊκού με τον Τζίμερ Φριντέτ που φαίνεται πως καταλήγει σε σχέση. Δεν το γράφουμε ακόμα με σιγουριά μέχρι να πέσουν οι υπογραφές. Μπαίνουμε όμως αναμφίβολα στη διαδικασία να ασχοληθούμε με το ορατό πια ενδεχόμενο να βρίσκεται για τα επόμενα δύο χρόνια στο ΟΑΚΑ.

Πριν απ΄όλα αξίζει να πούμε κάτι. Ο ρόλος της εκάστοτε διοίκησης, αυτής που βάζει τα λεφτά δηλαδή, είναι να ορίζει στο προπονητικό σταφ και στον team manager το μπάτζετ. Ο ρόλος ο δικός τους είναι να βρουν τους παίχτες που ταιριάζουν στο παιχνίδι τους και στο διαθέσιμο ποσό. Αυτή τη στιγμή λοιπόν η διοίκηση του Παναθηναϊκού έπραξε και με το παραπάνω τον δικό της ρόλο και κανείς δε μπορεί να της προσάψει το οτιδήποτε.

Υπάρχουν σίγουρα διαφωνούντες με την επιλογή του Φριντέτ, αλλά δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τη διοίκηση ότι τσιγκουνεύτηκε ή ότι πήγε σε λύσεις από το πανέρι. Διέθεσε ένα δεύτερο μεγάλο συμβόλαιο, ένα συμβόλαιο που μπορούσαν να καλύψουν μόνο οι 5-6 πολύ πλούσιες ομάδες της Ευρώπης. 

Από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε το όνομα του Φριντέτ, για κάποιο λόγο έχω κάνει ταύτιση στο μυαλό μου με τον Τζέισι Κάρολ. Τα μπασκετικά τους χαρακτηριστικά μοιάζουν πολύ με εξαίρεση την διαφορά τους στο ύψος. Αμερικάνοι, μπομπέρ, στη μέρα τους σκοτώνουν μεγάλους αντιπάλους κι όχι απλά καλές ομάδες και άνιωθοι από ευρωπαϊκό μπάσκετ και το πρέπει των τίτλων.

Έτσι ήταν και ο Κάρολ της Ρεάλ στο ξεκίνημα του. Κι αυτή η ανιωθίλα ήταν που τον έκανε να ξετυλίξει γρήγορα την ικανότητα του να βάζει τη μπάλα στο καλάθι. Αυτή την ανιωθίλα χρειάζεται να έχει και ο Φριντέτ. Να μην μπει ούτε αυτός, ούτε φυσικά η ομάδα στην διαδικασία να αφουγκραστούν τα πολλά σχόλια που ήδη ακούγονται για την αμυντική του διάθεση και ικανότητα.

Εδώ και μια 8ετία τουλάχιστον το ελληνικό μπάσκετ πάσχει. Έχει σκαλώσει τόσο πολύ στην άμυνα που ξέχασε το βασικό του αθλήματος. Η ρημάδα η μπάλα στο πλεχτό. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην έλλειψη Ελλήνων σκόρερ και σουτέρ. Αλλά και ότι ακόμα κι οι επιλογές στους ξένους ρέπουν με μεγάλη διαφορά προς τους αμυντικογενείς.

Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική…

Πάει να φέρει ο Παναθηναϊκός τον Φριντέτ κι αντί να ασχοληθούμε με την προοπτική της επιθετικής του συνεισφοράς, αναρωτιόμαστε ποιος θα παίζει άμυνα; Τόσο μας έχουν χαλάσει τα μυαλά οι προπονητές της ελληνικής σχολής και φυσικά αρκετοί δημοσιογράφοι που εγκωμιάζουν τα μέτρια ταλέντα επειδή προσφέρουν με τρόπο που δε φαίνεται στη στατιστική.

Καμία ομάδα δεν παίρνει τον τέλειο παίχτη. Ούτε ο Τσάτσο παίζει άμυνα, ούτε ο Μίλος τρελαίνεται, ούτε ο Ντε Κολό. Είναι λίγοι οι παίχτες που προσφέρουν και στις δύο πλευρές σε υψηλό επίπεδο. Καλάθης, Καμπάτσο, Κόρι Χίγκινς και ίσως ο Μίσιτς. Ακόμα και η Φενέρ δεν έχει στα γκαρντ παίχτη που να έχει μικρή απόκλιση από την επίθεση στην άμυνα.

Ας δούμε λοιπόν επιγραμματικά τα Συν και τα Πλην της κατά 99% πιθανής άφιξης του Φριντέτ στο ΟΑΚΑ.

ΣΥΝ

  • Η παρουσία του στην πεντάδα απελευθερώνει τον Καλάθη. Όχι μόνο στο να βρίσκει λιγότερο δύσκολο πέρασμα για το καλάθι ώστε να πάει σε ένα από τα γνωστά lay up ή floaters. Κυρίως στο να μην νιώθει το βάρος της ευθύνης για το σκοράρισμα στο μυαλό του και να οδηγείται σε εμφανίσεις τύπου Χίμκι την περασμένη σεζόν που βάρεσε 6 τρίποντα σε ένα δεκάλεπτο και ήταν όλα κακά σουτ, όχι απλώς άστοχα.
  • Ο Φριντέτ μπορεί να γίνει ο παίκτης που θα καθαρίζει τα κλειστά ματς με ισοδύναμες και χαμηλότερης δυναμικότητας ομάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με τη Ζαλγκίρις στο ΟΑΚΑ. Ή το ματς με τη Ρεάλ που δεν είναι ισοδύναμη, αλλά σε εκείνη τη χρονική στιγμή, μέσα στο ΟΑΚΑ, με απουσίες, είχε γίνει τέτοια.
  • Διευκολύνει τα πλάνα του Αργύρη Πεδουλάκη σε βαθμό πέρα κι από τα γκαρντ. Όλοι αναρωτιόμαστε αν ο κόουτς θα μπορέσει να ξεφύγει από την αμυντική του εμμονή. Με τον Φριντέτ στη διάθεση του, θα έχει μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να παραδώσει μια ομάδα που, δεν θα φτάνει στους 90 πόντους, αλλά ούτε και τους 65 με το ζόρι. Θα παίζει σε ένα 75-85 χωρίς να αγκομαχά.
  • Σε παικτικό επίπεδο, αυτό που καταλαβαίνει κανείς από διάφορα στιγμιότυπα είναι πως επιθετικά αντισταθμίζει το μειονέκτημα του ύψους όχι μόνο με την καμπύλη στο σουτ, αλλά και με τον τρόπο που τζαρτζάρει, με το πως βάζει το σώμα στην επαφή με τον αντίπαλο για να τον απωθήσει και να έχει ελεύθερο πεδίο για σουτ.

ΠΛΗΝ

  • Κανείς δε μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ο ιδανικότερος προπονητής για να ξεκλειδώσει το ταλέντο του Φριντέτ σε ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού όπως αυτό στην Ευρωλίγκα. Παρόλο που η λίγκα οδεύει προς ένα πιο επιθετικό στυλ, πιο run and gun, το κάνει με αργά βήματα. Αυτό είναι ένα δυνητικό αρνητικό και μακάρι να μην γίνει πράξη.
  • Κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί επίσης ότι ο Φριντέτ θα αντέξει το βάρος που παίρνει άμα τη αφίξει του, αλλά και τις συνθήκες που θα βρει στην Ευρωλίγκα. Θα πρέπει να μάθει για παράδειγμα να διαχειρίζεται το κορμί του και να φροντίσει ώστε να είναι απόλυτα έτοιμο από τον Φεβρουάριο και μετά. Πρώτη φορά μπαίνει σε αυτή τη λογική.
  • Η άμυνα του που αναφέρθηκε. Προφανώς και είναι ένα ζήτημα και το μπόι του, αλλά κυρίως η διάθεση που θα δείξει να μάθει τις τοποθετήσεις. Γιατί κι ο Καμπάτσο ισοϋψής του είναι, αλλά τον λες τουλάχιστον καλό αμυντικό. Ο Φριντέτ δε μπορεί να γίνει καλός αμυντικός στο man to man προφανώς. Μπορεί όμως να γίνει αποτελεσματικός στη λειτουργία της ομαδικής άμυνας. Εκεί είναι το στοίχημα για το αμυντικό κομμάτι.

Για να μην το γρουσουζεύουμε και να μην ειπώνονται μεγάλα λόγια, το πρώτο και κύριο είναι να οριστικοποιηθεί η συμφωνία και να έρθει στον Παναθηναϊκό. Γιατί αυτή τη στιγμή, μέσα Ιουλίου, δεν υπάρχει στην Ευρώπη παίχτης που να έχει τέτοια προοπτική και impact στο συναίσθημα των φιλάθλων. Κι αυτό μην το λησμονούμε. Είναι ο λόγος που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό. Το συναίσθημα που μας δημιουργεί ένας παίχτης μέσα σε μια ομάδα.