Την καφρίλα των οπαδών κανείς δεν τη θέλει και κανείς δεν την υποστηρίζει.
Μακάρι να πατούσαμε ένα κουμπάκι και από αύριο όλοι μας να αντιμετωπίζαμε (και να απολαμβάναμε) την μπάλα τόσο ακομπλεξάριστα όσο το κάνουν στο εξωτερικό.
Ρεαλιστικά όμως αυτό δεν γίνεται.
Είμαστε ως λαός (και πιθανότατα θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμα) πρωτόγονοι όσον αφορά στην ενασχόληση με το ποδόσφαιρο.
Στη συντριπτική πλειοψηφία είμαστε πανηγυρτζήδες, εριστικοί, τυφλωμένοι, οπαδοί της νίκης (και όχι της ομάδας μας).
Ανάμεσα όμως σε μπάχαλα, ραντεβού για ξύλο, διαδικτυακά ξεκατινιάσματα, κατάρες στους αντιπάλους και διάφορες ακόμη «ομορφιές» που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα οπαδό, έχει εμφανιστεί εσχάτως και ένα φαινόμενο εξίσου εκνευριστικό.
Μια μόδα που ενώ (υποτίθεται ότι) είναι ένδειξη «υγείας», εσένα σε κάνει να πετάς σπυράκια.
Μια κατηγορία «φιλάθλου» πιο εκνευριστική κι απ’ αυτόν που σηκώνεται να φύγει στο 80’ του αγώνα για να μην πέσει σε κίνηση:
Ο τύπος που σχολιάζει πολιτισμένα (και θεωρητικά αντίθετα στα συμφέροντα της ομάδας του) σε αθλητικά ποσταρίσματα και υπογράφει «από έναν Ολυμπιακό/Παναθηναϊκό/ΑΕΚτζή»!
Αυτή η πολλαπλασιαζόμενη παπαριά, αυτή η εκνευριστική μετεξέλιξη του «εδώ δεν χωράνε οπαδικά», αυτή η επιτομή της υποκρισίας έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σαν ιός.
Και με τελευταία αφορμή τη ρήξη χιαστού που υπέστη ο Κώστας Φορτούνης, επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται πλέον για μάστιγα.
Είτε μιλάμε για κάποιον σοβαρό τραυματισμό παίκτη (όπως στην προκειμένη περίπτωση), είτε για μια καλή εμφάνιση ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη, είτε για οποιοδήποτε άσχετο θέμα, ο ζητιάνος των likes θα πεταχτεί από κάτω να κάνει επίδειξη δήθεν ποδοσφαιρικού πολιτισμού.
Θα γράψει τα αυτονόητα για ανάρρωση («περαστικά» και «γρήγορη επιστροφή»). Θα ευχηθεί «να κερδίσει ο καλύτερος» στο ντέρμπι. Θα σπεύσει να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του αντιπάλου έπειτα από ήττα.
Ο ίδιος άνθρωπος βέβαια (σε άλλο ποστάρισμα πριν ή μετά) μπορεί να γράψει σχόλιο με καφρίλα που θα ‘κανε τον Τάκη Τσουκαλά να νιώθει αντικειμενικός.
Μπορεί να δηλώνει στενοχωρημένος για την απώλεια του παικταρά «των αλλωνών» και ταυτόχρονα να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση σαν τον Χλαπάτσα μόλις είχε «καρφώσει» σμηνίτη.
Μπορεί να δίνει ευχές για καλό αποτέλεσμα στο Champions League («για να μαζέψει βαθμούς η Ελλάδα) και κάθε Τρίτη ή Τετάρτη να αλλάζει… εθνικότητα ανάλογα με τη χώρα που προέρχεται ο αντίπαλος του «εχθρού».
Ακόμα κι αυτό όμως να μη συμβαίνει, ακόμα και καλές να είναι οι προθέσεις του, πάλι παραμένει εξοργιστικός.
Γιατί -ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας- δεν το γράφει για το καλό του αθλητισμού. Δεν το κάνει για να… προάγει την ευγενή άμιλλα και το φίλαθλο πνεύμα.
Το γράφει για τις εντυπώσεις. Για να κερδίσει το οποιοδήποτε ψήγμα εύνοιας. Για να φανεί ξεχωριστός μέσα στους «χούλιγκαν του πληκτρολογίου».
Και να καταντήσει εντέλει πιο κλισέ και κουραστικός από τύπο που σχολιάζει σε γυναικείο προφίλ και κάνει κοπλιμέντα «υπέροχο τριαντάφυλλο» και «άγγελος που κατέβηκε στη γη»…