Στο τέλος της επόμενης σεζόν, όταν θα γίνει το ταμείο της χρονιάς, θα φανεί πόσο σημαντική είναι η προσθήκη του Ουέσλι Τζόνσον στο ρόστερ του Παναθηναϊκού.
Για τον μέσο φίλαθλο το όνομα του Τζίμερ Φριντέτ είναι εκείνο που εξάπτει την φαντασία. Ήδη οι φίλοι του τριφυλλιού ονειρεύονται τις μαγικές βραδιές που ο Αμερικανός θα έχει οργιάσει στο παρκέ, φορτώνοντας τα αντίπαλα καλάθια με 20, 25 ή και παραπάνω πόντους και οδηγώντας –αλά… Γκάλης- την ομάδα σε επιτυχίες.
Όμως, όπως Γκάλης δεν υπάρχει πια, έτσι αντίστοιχα στο σύγχρονο μπάσκετ δεν υπάρχουν και μεγάλα περιθώρια για τέτοιου τύπου παίκτες. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι ο πρώην… Κινέζος δεν θα είναι έτσι κι αλλιώς το σημείο αναφοράς στην επίθεση των πράσινων.
Στις εποχές που ζούμε πάντως την διαφορά σε βάθος χρόνου δεν την κάνουν τέτοιου τύπου «καλαθομηχανές» αλλά εκείνοι οι παίκτες που διαθέτουν αυτά τα μπασκετικά χαρακτηριστικά που θα τους καθιστούν χρήσιμους (ή μάλλον απαραίτητους) ακόμη κι όταν δεν βρίσκονται στην επιθετικά πιο παραγωγική βραδιά τους.
Τέτοιος είναι και ο Ουέσλι Τζόνσον, παρά το γεγονός ότι ως πιο σημαντικό στοιχείο στο βιογραφικό του προβάλλεται εκείνο το 34% στο τρίποντο, που αν συνυπολογίσεις ότι μιλάμε για δεκαετή θητεία στο ΝΒΑ από τα 7,25μ, μόνο μικρό δεν το λες…
Ωστόσο το να μείνει κανείς με την πρώτη εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε ένα… «βρωμόχερο» αδικεί τον 32χρονο Αμερικανό. Αυτά που μπορεί να δώσει ξεπερνούν κατά πολύ την απλουστευμένη λογική του «αντί-Λοτζέσκι».
Οι συγκρίσεις είναι σαφώς υπέρ του νέου παίκτη του τριφυλλιού, ο οποίος δεν κουβαλά στις αποσκευές του το βεβαρυμμένο ιατρικό ιστορικό και την ευπάθεια σε τραυματισμούς του συμπατριώτη του.
Επιπλέον ο Τζόνσον είναι από εκείνο το είδος παικτών που μπορούν να είναι καθοριστικοί ακόμη και στις βραδιές που αποτελούν τον εφιάλτη για κάθε σουτέρ. Όταν δηλαδή βλέπουν την μπάλα να βρίσκει συνέχεια σίδερο και να μην τους κάνει τα χατίρια.
Προφανώς και θα υπάρξουν βραδιές που θα συνδεθεί με το καλάθι, όταν μέσα από συστήματα θα βρει το ελεύθερο σουτ, καθώς ο ίδιος υστερεί στο σουτ μετά από δημιουργία, αλλά είναι ακόμη πιο σημαντικά για έναν προπονητή όσα έχει τη δυνατότητα να δώσει σε άλλα σημεία του παιχνιδιού.
Πρόκειται για έναν παίκτη που μπορεί να κινηθεί (με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία) στις θέσεις από το «2» μέχρι και το «4», προσθέτοντας ποιότητα, ομαδικό πνεύμα αλλά και ενέργεια (πράγμα ζητούμενο μετά την αποχώρηση του Θανάση Αντετοκούνμπο).
Προφανώς το ύψος του (2.01) δεν του επιτρέπει να κάνει πράγματα όπως το να παίξει με πλάτη στο καλάθι, αλλά –για παράδειγμα- το γεγονός ότι έχει άνοιγμα χεριών στο 2.17, τον κάνει ιδιαίτερα χρήσιμο στην άμυνα. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου, αλλά την έφεσή του στα κοψίματα είναι βέβαιο πως θα την νιώσουν καλά αντίπαλοι ισοϋψείς ή και ψηλότεροι που θα τον θεωρήσουν εύκολη λεία και θα δοκιμάσουν να ολοκληρώσουν ένα drive με απλό lay up.
Έχοντας ένα τέτοιο πολύπλευρο όπλο στη διάθεσή του, ο Πεδουλάκης θα βρει πολλούς λόγους για να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Τζόνσον, ανάλογα με τις ανάγκες που θα προκύπτουν στο ματς.
Ο πρώην ΝΒΑer δεν είναι ο μονοδιάστατος παίκτης που κάνει μία συγκεκριμένη δουλειά τέλεια στο γήπεδο, αλλά ανήκει σε εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία παικτών που κάνουν καριέρα χάρη στην πληρότητα του παιχνιδιού τους.
Προφανώς η προηγούμενη πορεία του μπορεί να χαρακτηριστεί κατώτερη της προσδοκώμενης, εφόσον μιλάμε για έναν αθλητή που έγινε draft στο νούμερο 4, αλλά αν κατάφερε όσα (καθόλου λίγα) κατάφερε για 10 χρόνια στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, γιατί να μην κάνει τα ίδια και πολύ περισσότερα στην Ευρωλίγκα;