Στις αρχές του 2016 η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωνε την απόλυση του Ράφα Μπενίτεθ και παρέδιδε τα ηνία του πάγκου και της ομάδας στον Ζινεντίν Ζιντάν που προερχόταν από μια διετία στην δεύτερη ομάδα της Ρεάλ.
Ελάχιστοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να κατακτήσει ένα Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ. Κανείς δεν περίμενε ότι θα το κάνει τρεις φορές και μάλιστα συνεχόμενες. Για το ποδοσφαιρικό κοινό όμως, ιδίως αυτό που δεν υποστηρίζει Ρεάλ, πάντοτε ασκούν μεγάλη γοητεία οι σκιές. Κι υπήρξε μια μεγάλη σκιά που καλύπτει ως και σήμερα τις κατακτήσεις του Ζιζού.
Βρήκε μια έτοιμη ομάδα με έναν ηγέτη-παιχταρά τον Ρονάλντο και εκείνος απλώς κλήθηκε να διαχειριστεί τις προσωπικότητες. Γι΄αυτό κιόλας απέτυχε στις εγχώριες διοργανώσεις χωρίς να κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα. Δίχως να είναι αμελητέο επίτευγμα να διατηρείς υψηλό το κίνητρο σε παίχτες που έχουν κατακτήσει ήδη 2 και 3 φορές το Τσάμπιονς Λιγκ μέσα σε μια 4ετία, δεν είναι παράλογος ο παραπάνω ισχυρισμός.
Τίποτα όμως δε μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενικό. Όλα είναι γνώμες που παίρνουν δύναμη ανάλογα με το πόσοι τις ενστερνίζονται. Ο χρόνος είναι αυτός που έρχεται πάντοτε να δώσει την απάντηση στον οποιονδήποτε ισχυρισμό. Και ο χρόνος είναι τώρα, είναι εδώ για τον Ζινεντίν Ζιντάν.
Η επιστροφή του στον πάγκο της Ρεάλ μετά από 7-8 μήνες στη θέση του Λοπετέγκι έγινε με τον ίδιο σε θέση κυρίαρχου έναντι της διοίκησης και του Πέρεθ. Έθεσε όρους, κανόνες, αιτήματα. Μέχρι στιγμής όλα έχουν ικανοποιηθεί με εξαίρεση την αποχώρηση του Μπέιλ που δεν ήταν και η πιο εύκολη υπόθεση.
Με λίγα λόγια η Ρεάλ αυτή τη στιγμή είναι σε κάθε επίπεδο του οργανισμού, μια δική του ομάδα. Δεν έχει φτάσει σίγουρα στο τέρμα της δημιουργίας του για τη φετινή σεζόν, αλλά είναι όλα τα υλικά που ζήτησε και τώρα δοκιμάζει τις πετυχημένες ή αποτυχημένες συνταγές.
Τα πρώτα δείγματα της νέας και δικής του Ρεάλ δεν είναι ενθαρρυντικά. Τα φιλικά δεν είναι για να πανικοβάλλουν σαφώς, αλλά δε μπορεί κανείς να τα περάσει αδιάφορα. Ειδικά όταν δεν έχει σημειώσει καμία νίκη και, πολύ χειρότερα, υπάρχει μια ντροπιαστική ήταν με 7-3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης σε ένα ματς που ήταν στο 7-1 ως το 80 και άνετα θα μπορούσε να είχε φάει άλλα 2-3 γκολ η Ρεάλ αν δεν ήταν ο Κέιλορ Νάβας.
Τα ποδοσφαιρικά δείγματα είναι ανησυχητικά. Οι επιλογές των παιχτών από τον Ζιντάν επίσης. Πιο κραυγαλέα περίπτωση η στήριξη στον Κουρτουά ως βασικό και η περιθωριοποίηση του Νάβας που ήταν για να φύγει και τελικά έμεινε μέχρι νεωτέρας.
Διόλου παράλογο να ενισχυθούν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι ο Ζιντάν στάθηκε απίστευτα τυχερός από το timing και πέτυχε να προπονεί μια ομάδα που δεν χρειαζόταν τρομερή προπονητική παρέμβαση για να πάρει τα 3 Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν στρωμένη, είχε αυτοματισμούς και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και την τύχη της, όπως στον επαναληπτικό με τη Γιουβέντους το 2017.
Γιατί δεν λειτούργησαν αυτά στις εγχώριες διοργανώσεις θα ρωτήσει κάποιος. Κι αυτή η ερώτηση είναι που δίνει ακόμα ένα επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν πως ο Ζιντάν δεν έχει ακόμα την ικανότητα δόμησης ενός ποδοσφαιρικού πλάνου αντάξιου της Ρεάλ και δεν είναι προπονητάρα αντάξια των 3 κατακτήσεων της μεγάλης κούπας.
Γι΄αυτό η φετινή σεζόν είναι η πιο κρίσιμη για εκείνον. Προφανώς και δε μπορεί να κριθεί από την κατάκτηση ή μη του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα κριθεί όμως από την ανταγωνιστικότητα της ομάδας απέναντι στη Μπαρτσελόνα κι ίσως την Ατλέτικο στο πρωτάθλημα και από την πορεία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Κι αν καταφέρει απλώς να επιβιώσει κι όχι να κυριαρχήσει, η επόμενη χρονιά θα έχει ακόμα μεγαλύτερο βαρίδι δεδομένου ότι η παλιά φρουρά των Μαρσέλο-Ράμος-Μπενζεμά-Μόντριτς-Κρόος θα βρεθεί κοντά στην έξοδο, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.