Ναι, έχει να βρεθεί σε final-4 εφτά χρόνια. Ναι, υπήρξαν χρονιές με αμφιλεγόμενες επιλογές ή με μπάτζετ που δε γινόταν να λέγεται ότι η ομάδα στοχεύει στην τετράδα. Ναι, βάσει επιτευγμάτων τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή δεν είναι στις 4-5 κορυφαίες ομάδες.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο που δε μπορεί να μετρηθεί σε τίτλους ή σε προκρίσεις. Κάτι που χτίστηκε τόσα χρόνια με τόσο κόπο, ώστε καμία περίοδος χωρίς final-4 δε μπορεί να το αλλάξει. Κι αυτό είναι το brand name. Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι ο Παναθηναϊκός είναι στα 2-3 πρώτα brands της Euroleague.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Εδώ μιλάμε για το αποτέλεσμα. Κι αυτό λέει ότι καμία Εφές, καμία Μπαρτσελόνα, καμία Ρεάλ και καμία ΤΣΣΚΑ δε μπορούν να το ανταγωνιστούν ακόμα και σήμερα αυτό. Για πολλούς λόγους επίσης. Αν μετρήσουμε τη δυναμική του κόσμου, μόνο η Φενέρ, η Ζαλγκίρις και η Μακάμπι μπορούν να το κοντράρουν αυτό.
Δεν αναφέρομαι προφανώς στην ποσοτική δυναμική του κόσμου. Ναι, εκεί η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ δεν πιάνονται. Αλλά οι φίλαθλοι τους ασχολούνται πιστά με το ποδόσφαιρο και πολύ λιγότερο με το μπάσκετ. Ακόμα και η Μπασκόνια έχει πολύ πιο ένθερμο και πιστό κοινό. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο κατέχει αυτό το εντυπωσιακό ρεκόρ στα διαρκείας πέρσι. Έχει έναν αριθμό φιλάθλων που στηρίζουν εμπράκτως και κάθε χρόνο την ομάδα.
Έχει επίσης ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα της διοργάνωσης που τις δύο γεμάτες σεζόν του Πασκουάλ ήταν απόρθητη έδρα σχεδόν. Αυτά τα στοιχεία δημιουργούν το brand. Brand στις μέρες μας είναι και η εικόνα στα social media αν θέλετε. Σε όλες τις σοβαρές εταιρείες έτσι συμβαίνει και ο Παναθηναϊκός λειτουργεί εδώ και μια διετία ως μια πολύ σοβαρή εταιρεία. Κι ας έχει στην ηγεσία της έναν παθιασμένο φίλαθλο που βάζει λεφτά χωρίς οικονομική ανταπόδοση.
Ακόμα κι αυτό το #WetheGreens που είναι το hashtag της ομάδας δημιουργεί μια δύναμη, προσκαλεί τον κάθε φίλαθλο να τοποθετήσει τον εαυτό του σε αυτή τη μεγάλη ομάδα ανθρώπων, να συναγελαστεί και να μοιραστεί το συναίσθημα. Κι αυτό είναι κάτι που ανατριχιάζει. Ιδίως αν συμβαίνει εντός του γηπέδου.
Τα στοιχεία αυτά σαφώς χαλυβδώθηκαν στην 12ετία από το 2000 μέχρι το 2012 και πήραν αρκετό καύσιμο για αντέχουν και να γιγαντώνονται ακόμα και χωρίς final-4 ή κατάκτηση.
Πάνω σε αυτή την τεράστια βάση ο Παναθηναϊκός έχτισε κι άλλους ορόφους με την έλευση Πιτίνο. Είναι πράγματα που ειπώθηκαν ως αίσθηση στην αρχή, αλλά έγιναν πράξη. Ο Πιτίνο έφερε την Ευρώπη στην Αμερική και τούμπαλιν. Τα media εκεί αφιέρωσαν έστω και μονόστηλα στα πεπραγμένα του.
Αυτό που δεν κατάλαβε κανείς μας στο διάστημα της παραμονής του Πιτίνο είναι πως δεν έκανε γνωστό μόνο τον Παναθηναϊκό στο NBA. Έκανε γνωστό όλο το σύστημα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι αυτό έγινε αντιληπτό φέτος το καλοκαίρι με τις τόσες μεταγραφές παιχτών από το NBA. Τόσες όσες δεν έγιναν από το 2012 και μετά συνολικά. Ούτε στο lock out εκείνης της σεζόν δεν ήρθαν τόσοι NBAers.
Για να καταλάβετε τι εννοούμε, ας γυρίσουμε νοητικά δύο χρόνια πριν. Το καλοκαίρι του 2017 το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχανε όλα τα αστέρια του από το NBA, αλλά περισσότερο από την Κίνα. Σε εκείνη την περίοδο όλοι είχαμε αποδεχτεί ότι το ταλέντο δεν θα κάθεται πολύ εδώ και θα γίνουμε μια ευρωπαϊκή D-League. Κι αν αυτό δεν είναι υποτιμητικό ως προς το NBA, σίγουρα είναι υποτιμητικό ως προς την Κίνα.
Φτάνουμε λοιπόν στο φέτος. Η έλευση του Ρικ Πιτίνο έβαλε τα θεμέλια για να γίνει αυτή η μεγάλη εισροή. Αυτά τα θεμέλια έγιναν ακόμα πιο στέρεα όταν η Μπαρτσελόνα αποφάσισε να απλώσει εκατομμύρια στα πόδια του Μίροτιτς. Ήταν το λεγόμενο κλείδωμα.
Ο Πιτίνο έστρεψε το βλέμμα του NBA στην Ευρωλίγκα και η Μπαρτσελόνα έστρεψε τις βλέψεις των παιχτών που δεν έβρισκαν χρόνο συμμετοχής που να τους ταιριάζει. Όλο αυτό βέβαια δημιούργησε και τη νέα συνθήκη του ευρωπαϊκού μπάσκετ που είναι την αύξηση των ομάδων που ρίχνουν τρελά λεφτά στην αγορά.
Ήδη φέτος έχουμε τις έξι σταθερές, δηλαδή Ρεάλ, Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Αρμάνι, Εφές, Μπαρτσελόνα που κάθε χρόνο έχουν μεγάλα μπάτζετ και προστέθηκαν η Μπάγερν και η Χίμκι, ενώ από κοντά είναι και η Μακάμπι. Σαφώς και κάποιες από τις 6 έκαναν ακόμα μεγαλύτερο cash in. Είτε γιατί εκκινούν σε μια νέα εποχή είτε γιατί το απαίτησαν οι συγκυρίες.
Όταν για παράδειγμα μένουν ελεύθεροι οι Χίγκινς, Σέρχι, Ντε Κολό, Αμπρίνες, Ντέιβις, δε γίνεται να μην κάνεις την οικονομική υπέρβαση για χάρη τους.
Μπορεί να μοιάζει υπερβολή ο ισχυρισμός μας, αλλά δεν είναι. Μέσα σε όλη αυτή την κοσμογονική αλλαγή που μας κάνει να αναμένουμε την πιο συναρπαστική Euroleague της 20ετίας, υπάρχουν πολλά ψήγματα από την ανατρεπτική επιλογή που έκανε τον περασμένο Δεκέμβριο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Μένει να φανεί αν οι ομάδες και το επίπεδο του μπάσκετ εδώ μπορούν να πείσουν τους καλούς NBAers που ήρθαν, όπως ο Μονρό ή όπως ο Γερέμπκο (όταν ολοκληρωθεί η μεταγραφή στην Χίμκι) να μιλήσουν στην Αμερική για την ευρωπαϊκή τους εμπειρία. Να πείσουν εκείνοι με τη σειρά τους ότι η Ευρωλίγκα είναι η καλύτερη επιλογή για έναν αθλητή που δε βρίσκει θέση στο NBA.