Κάθε εμπόδιο για καλό, ουδέν κακόν αμιγές καλού και γενικώς ο λαός και η ανθρώπινη εμπειρία 100 αιώνων έχει να δώσει τα φώτα της στην κάθε επόμενη γενιά. Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο ο ΠΑΟΚ φαίνεται να το ζει αυτό στον απόλυτο βαθμό.
Μετά από δύο σεζόν αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον προπονητή που του έφερε ένα πρωτάθλημα μετά από 34 χρόνια και μάλιστα αήττητο. Το έπαθε μάλιστα αυτό μια μέρα πριν ξεκινήσει η προετοιμασία για τη νέα χρονιά. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου βοήθησε αναμφίβολα τους ασπρόμαυρους του βορρά να μεγεθύνουν ως κλαμπ και να αποκτήσουν μια άλλη στόφα.
Ήταν όμως δεδομένο πως η προπονητική του ούγια δε θα μπορούσε να πάει τον ΠΑΟΚ παραπάνω. Η παρουσία του όμως στον πάγκο ήταν επιβεβλημένη μετά από τέτοια χρονιά και σωστά η διοίκηση δεν σκεφτόταν αλλαγή εν όψει Τσάμπιονς Λιγκ. Πίστευε σε εκείνον ότι θα κάνει σωστά τη δουλειά. Τελικά εκείνος έφυγε και ο ΠΑΟΚ στράφηκε στον Αμπέλ Φερέιρα.
Κάπου εδώ εμπλέκεται ένα ακόμα ρητό. Οι δυνατοί ορίζουν την τύχη τους. Κι ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός την όρισε επιλέγοντας έναν προπονητή που έχει μεγαλύτερο ταβάνι από τον Λουτσέσκου και σε ένα ύφος ποδοσφαίρου, σε μια τακτική προσέγγιση που μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο μια ομάδα που φέτος θα μάθει για πρώτη φορά πως είναι να την κυνηγούν ως πρωταθλήτρια.
Ο οργανισμός ΠΑΟΚ απέδειξε ότι πήρε χρήσιμα μαθήματα από τον Λουτσέσκου στη διαχείριση των ανθρώπων του και κατάλαβε η διοίκηση μέχρι που είναι ο δικός της ρόλος. Καταλαβαίνει επίσης ότι μπορεί να πάρει πολλά μαθήματα κι από τον Αμπέλ Φερέιρα. Ίσως πολύ πιο ουσιαστικά για την αύξηση του brand name ΠΑΟΚ.
Όλα αυτά δεν είναι πεποιθήσεις. Είναι πράγματα που έκαναν μπαμ στην προετοιμασία, μα έσκασαν κι ακούστηκαν ως τη Σελήνη στο ματς απέναντι στον Άγιαξ. Ο ΠΑΟΚ έφυγε με το 2-2 και ήταν απογοητευμένος. Ο ΠΑΟΚ έβαλε ουσιαστικά τέσσερα γκολ και ήρθε ισοπαλία. Ο Άγιαξ μόνος του δεν μπόρεσε να βρει εστία, αν κι έχω την αίσθηση πως στο πρώτο γκολ ακόμα και χωρίς την παρέμβαση του Γιαννούλη η μπάλα θα πήγαινε μέσα.
Ο ΠΑΟΚ φέρθηκε στο ποδόσφαιρο με σεβασμό και δεν μπήκε στο γήπεδο για να παγώσει κάποιον ρυθμό όπως ίσως θα συνέβαινε με τον Λουτσέσκου που θα είχε στο μυαλό του και ό,τι έγινε πέρσι με τη Μπενφίκα. Μπήκε για να προσφέρει στον φίλαθλο του και στον παρατηρητή.
Με στρατηγό τον Φερέιρα και στρατιώτες τους παίχτες, κατάφερε μετά το 20λεπτο να αναλύσει ότι απέναντι του δεν έχει τον ιστορικό Άγιαξ ή την ομάδα που πήγε πέρσι στους 4. Έχει μια ομάδα τρομερή στο passing game, στην ανάπτυξη και το pressing, αλλά και μια ομάδα που επειδή νιώθει τόση αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό της, δεν κάθεται να ασχοληθεί όπως πρέπει με το παιχνίδι του αντιπάλου.
Πάνω εκεί φαίνεται να πάτησε ο Φερέιρα που αντιλήφθηκε πως το κεντρικό δίδυμο στην άμυνα παίζει για πρώτη φορά μαζί, άρα θα υπάρξουν πολλές ασυνεννοησίες. Κατάλαβε κι ότι ο Μπλιντ ως αμυντικός χαφ θα έχει πρόβλημα αν η μπάλα βρίσκεται στο δεξί του πόδι γιατί δε νιώθει άνετα με αυτό. Έδωσε λοιπόν εντολή πίεσης. Όχι με σκοπό να χαλάσει το παιχνίδι. Αλλά με σκοπό να πάρει τη μπάλα και να αναλάβει κατοχή.
Ο ΠΑΟΚ πίεζε με 4 παίχτες γύρω από την περιοχή και απαντούσε στον Άγιαξ με το ίδιο νόμισμα. Από τη στιγμή της ισοφάρισης και μετά η ομάδα έπαιζε 2-4-4 παρά 4-4-2. Μάτος και Γιαννούλης είχαν πάρει ολόκληρες τις πλευρές, Μπίσεσβαρ, Ζαμπά συνέκλιναν και εκεί βρίσκονταν Πέλκας με Άκπομ.
Για ένα 25λεπτο ακόμα κι ο πιο ορκισμένος εχθρός του δικεφάλου θα σκεφτόταν «μακάρι να παίξει έτσι κι η ομάδα μου αύριο μεθαύριο». Φυσικά αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δεν είναι κάτι εύκολο για να το διατηρήσει για παραπάνω από 30-35 λεπτά σε αυτή την περίοδο μετά από μια προετοιμασία. Κι αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα της τρομερής νοοτροπίας Φερέιρα που, ανεξαρτήτως τίτλων, δείχνει ότι θα αφήσει στίγμα για να εξελίσσεται ο οργανισμός προς το καλύτερο.
Δεν άλλαξε την προετοιμασία με σκοπό να πετάνε οι παίχτες σε αυτά τα δύο ματς και στα επόμενα, αλλά με τον φόβο τον Οκτώβριο να υπάρξει κοιλιά όπως πέρσι. Εμπιστεύτηκε το πλάνο του, δεν το άλλαξε για τον Άγιαξ και με τη χθεσινή εμφάνιση δικαιώθηκε. Ο Τσούμπα Άκπομ έχει τα πνευμόνια για να λειτουργήσει σε αυτό το στυλ παιχνιδιού για 60-70 λεπτά, όπως το παίζει ο Άγιαξ. Ο Μπίσεσβαρ όμως και ο Πέλκας με τον Καντουρί δεν το έχουν ακόμα. Ο πρώτος ίσως να μην το αντέξει και ποτέ.
Γι΄αυτό όμως ο χρόνος είναι το καλύτερο πράγμα. Μια ομάδα που δουλεύεται πάνω στη σωστή νοοτροπία, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το πέρασμα του χρόνου. Κι ο ΠΑΟΚ του Αμπέλ Φερέιρα δουλεύεται με τρόπο που θα είναι αντάξιος της οικονομικής του δύναμης αλλά και της ταμπέλας Αήττητος Πρωταθλητής.
Αυτό φανέρωσε η τακτική προσέγγιση του με τον Άγιαξ και μακάρι να το δείξει και στη ρεβάνς. Ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού, αν έβλεπα αυτό το ματς από την ομάδα μου, το πιο πιθανό να σιχτίριζα για μια χαμένη ευκαιρία όπως αυτή του Πέλκα στο πρώτο ημίχρονο.
Ως εξωτερικός παρατηρητής το μόνο που με παίρνει να πω στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, χωρίς διάθεση να το παίξω ταγός ή οτιδήποτε, είναι πως το κλαμπ που υποστηρίζουν λειτούργησε αυτό το καλοκαίρι με τον ιδανικότερο τρόπο. Και τίποτα δεν θα αλλάξει αν στο τέλος Αυγούστου υπάρχει μπαλάκι ΠΑΟΚ στην κληρωτίδα του Europa κι όχι του Champions League.
Υ.Γ1. Ο Άκπομ πουλιέται άνετα 20 εκατομμύρια αν συνεχίζει σε αυτούς τους ρυθμούς. Άτι που δεν σταματιέται. Μη βρεθείς στον διάβα του αν είσαι αμυντικός.
Υ.Γ2. Αυτός ο Φαν ντε Μπέικ ή Μπεεκ, όπως κι αν λέγεται, είναι απίστευτος παίχτης. Είναι ο παίχτης που μπορεί να μην ακουμπήσει και καθόλου τη μπάλα, αλλά να είναι τόσο ουσιαστικός. Κάθε του ενέργεια σε αυτή την ομάδα του Άγιαξ είναι τουλάχιστον θετική. 10 φορές θα ακουμπήσει τη μπάλα και θα είναι προς όφελος της ανάπτυξης το λιγότερο.