Είναι Αύγουστος του 2009. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται στο ΟΑΚΑ την Ατλέτικο Μαδρίτης για τον τρίτο προκριματικό του Champions League. Είναι το δεύτερο καλοκαίρι της πολυμετοχικότητας και το πιο βαρβάτο.
Έχουν έρθει στην ομάδα Λέτο, Σισέ, Κατσουράνης. Προπονητής ο Χενκ Τεν Κάτε. Εποχές που το ΟΑΚΑ γέμιζε για πλάκα από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Εγώ 18 χρονών, έχω πάει μόνος να δω το πρώτο ματς.
Η Ατλέτικο είχε μια ομάδα που έπεσε στην παρανοϊκή εποχή της Μπάρτσα του Πεπ. Εκείνη η ομάδα σήμερα θα έπαιρνε πρωτάθλημα στην Ισπανία κάθε χρόνο. Η επίθεση της είχε ένα δίδυμο που σε άφηνε να σκέφτεσαι πως θα καταφέρεις να τους σταματήσεις και τους δύο.
Ντιέγκο Φορλάν και Κουν Αγκουέρο. Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να τους κόψει. Αυτοί οι δύο έφτιαχναν όλο το παιχνίδι της Ατλέτικο. Ήταν κυρίως ο πρώτος όμως που σαγήνευσε το κοινό. Δεν θυμάμαι άλλο ματς που η εξέδρα να μην έβρισε τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή που έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά. Όλοι είχαν μείνει άναυδοι απ΄αυτά που έκανε ο Ντιέγκο της δικής μας εποχής.
Μια ασίστ που έβγαλε τον Μάξι φάτσα με το τέρμα και ένα γκολ έξω από την περιοχή με την κλασική ντρίπλα που φέρνει τάχιστα τη μπάλα από το ένα πόδι στο άλλο. Αυτός ήταν ο απολογισμός του Φορλάν. Για όσους τον βλέπαμε πρώτη φορά από κοντά, ήταν κάτι το συναρπαστικό. Για όσους είχαν σταθερή θέση στο Βιθέντε Καλδερόν ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά.
10 μήνες αργότερα απ΄αυτό το βράδυ, ο Ντιέγκο Φορλάν θα έκανε παπάδες με την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, θα την οδηγούσε στους 4, όπου θα έχανε 3-2 από την Ολλανδία. Κι εκεί ο Φορλάν προσέφερε μια ακόμα ανάμνηση στον κόσμο. Μετά τη γκολάρα του Φαν Μπρόνκχοστ, απάντησε με παρόμοιο τρόπο και σκόραρε από τα 35 περίπου μέτρα.
Αρτίστας. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Φορλάν. Ο τρόπος που ακουμπούσε τη μπάλα είχε την απλότητα του Ζιντάν και την ουρουγουανική πυγμή. Σαν να ήταν η μπάλα η κοπέλα του και της έλεγε με τρυφερότητα «δεσποινίς, μου ανήκετε».
Το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας και δη με τρόπο ανάρμοστο στο ποδοσφαιρικό του αποτύπωμα, παίζοντας μπάλα στην Ινδία και την Κίνα κι όχι την αγαπημένη του Πενιαρόλ, έρχεται να μας υπενθυμίσει με πιο σκληρό τρόπο το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιριστές που δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας γεννήσουν συναισθήματα βαθιά, που δε θα μας ταράξουν ευχάριστα.
Το άθλημα έχει παραδοθεί σε αυτάρεσκους τύπους, σε εγωκεντρικά πιτσιρίκια που πουλάνε ένα brand εμπορικό κι όχι ένα brand ποδοσφαιρικό.
Ντιέγκο Φορλάν, ευτυχώς που υπήρξες τότε και δεν υπάρχεις σήμερα…