Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν έχεις κερδίσει το παρατσούκλι «Diabolik» μάλλον δεν έχεις περάσει μια ήσυχη και ενάρετη ζωή… Και σίγουρα αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση του Φαμπρίτσιο Πιτσιτέλι, που για 30 χρόνια έκανε κουμάντο στο πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι των οπαδών της Λάτσιο, γνωστών για τις ακραίες θέσεις και συμπεριφορές τους.
Ωστόσο, ο Πιτσιτέλι δεν ήταν απλά ένας χούλιγκαν. Ούτε καν απλά ένας φασίστας και ρατσιστής. Όχι βέβαια. Παραήταν έξυπνος για να μείνει σ΄αυτά. Αντίθετα, χρησιμοποίησε όλη του τη δύναμη ώστε να μετατρέψει τον χουλιγκανισμό και τον ρατσισμό προς όφελός του, εκμεταλλευόμενος τη θέση του ως αρχηγός των οπαδών και βγάζοντας μια περιουσία από αυτό.
Στη δράση του έβαλε τέλος μια σφαίρα που δέχτηκε πριν μερικές μέρες ενώ καθόταν σε παγκάκι ενός πάρκου σε εκείνο το κομμάτι της Ρώμης στο οποίο θεωρητικά δεν μπορούσε κανείς να τον αγγίξει. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας άνδρας που φορούσε φόρμα και αθλητικά παπούτσια, υποδυόμενος τον δρομέα, τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Ο θάνατός του ήταν σχεδόν ακαριαίος. Προφανώς όταν θέλεις να σκοτώσεις έναν άνθρωπο σαν τον Πιτσιτέλι στέλνεις έναν επαγγελματία για να τελειώσει ήσυχα κι… ωραία την δουλειά.
Ο θάνατός του σκόρπισε τη θλίψη μεταξύ των ομοϊδεατών του, παρά τις κατηγορίες εναντίον του για υπεξαίρεση χρημάτων από το ίδιο το κλαμπ των Irriducibili, το οποίο σε τελική ανάλυση υπήρξε δικό του δημιούργημα. Η δεκαετία του ’80 δεν ήταν καλή για την Λάτσιο που έφτασε στο σημείο να υποβιβαστεί κατηγορία, να κολυμπά στα χρέη και να μένει δίχως τίτλους. Πάντα όμως αποτελούσε ένα φιλόξενο μέρος για θαυμαστές του Μπενίτο Μουσολίνι, αντισημίτες και ρατσιστές που έφταναν στο σημείο να θέτουν βέτο στις μεταγραφές παικτών που δεν ήταν λευκοί και να αποδοκιμάζουν ακόμη και τους δικούς τους ποδοσφαιριστές, εάν δεν γούσταραν το χρώμα τους.
Ο Πιτσιτέλι θεωρούσε πως σε παρακμή δεν βρισκόταν μόνο η ομάδα της Λάτσιο, αλλά και οι οργανωμένοι οπαδοί της. Αυτοί, άλλωστε, οι ομοϊδεάτες του, ήταν και τα πρώτα θύματά του. Με σκληρό, ακραίο λόγο κατόρθωσε να προσηλυτίσει απογοητευμένους νεαρούς και να δημιουργήσει τον δικό του στρατό που σύντομα κέρδισε την θέση του στην κεντρική οπαδική σκηνή. Τα πανό του κλαμπ, συχνά με εμετικό περιεχόμενο κατά μειονοτήτων, εβραίων, αλλόθρησκων, κυριάρχησαν και πλέον δεν υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που να μην εξισώνει τον μέσο φίλο της Λάτσιο με τον φασισμό και την μισαλλοδοξία.
Όλα αυτά έτυχε να συμπέσουν με την αναγέννηση της ομάδας, η οποία με νέα διοίκηση, παίκτες σαν τον Γκασκόιν ή τον Σινιόρι και προπονητή τον Σβεν Γκόραν Έρικσον, έφτανε ξανά σε κατάκτηση τίτλων, παίρνοντας ακόμη και ευρωπαϊκό Κύπελλο! Ο «Diabolik» δεν θα άφηνε άλλους να κερδίσουν χρήματα από αυτή την ιστορία και με σχεδιασμό που θα ζήλευε και ο καλύτερος CEO, έκανε το σύστημα να δουλέψει γι’ αυτόν. Κάθε μέλος των Irriducibili όφειλε να αγοράζει τα κασκόλ, τα φανελάκια, τα μπρελόκ και κάθε λογής αντικείμενα που μαρτυρούσαν την οπαδική ταυτότητά του από το κλαμπ. Με την υποσημείωση ότι το ταμείο των συνδέσμων και οι προσωπικοί τραπεζικοί λογαριασμοί του λειτουργούσαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ο Πιτσιτέλι μέσα σε μερικά χρόνια έγινε εκατομμυριούχος και παράλληλα αποκτούσε ισχυρούς φίλους αλλά και εχθρούς στον υπόκοσμο, με αποκορύφωμα την Μαφία.
Η curva nord του Ολίμπικο λειτουργούσε σαν στρατόπεδο. Τέσσερα μεγάλα ηχεία, μια τερατώδης μικροφωνική εγκατάσταση, έδιναν τις εντολές και χιλιάδες οπαδοί, ντυμένοι αποκλειστικά στα χρώματα και τα σήματα των Irriducibili έκαναν και φώναζαν μόνο ότι ζητούσε ο αρχηγός. Η δύναμη που είχε συγκεντρώσει στα χέρια του ο Πιτσιτέλι ήταν αδιανόητη. Κανείς, ούτε καν η αστυνομία, δεν τολμούσε να τον αμφισβητήσει.
Νιώθοντας άτρωτος, δεν άργησε να ασχοληθεί και με τα ναρκωτικά. Συνελήφθη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση και αργότερα σε κατ’ οίκον περιορισμό. Τα μπλεξίματα με τον νόμο, αλλά και η κόντρα του με τον νέο ιδιοκτήτη της ομάδας Κλαούντιο Λοτίτο, τον έθεσαν για λίγο στο περιθώριο. Ετοιμαζόταν, όμως, για το μεγάλο come back. Σύμφωνα με όσα γράφουν στην Ιταλία, ο «Diabolik» ήταν αποφασισμένος να δείξει σε όλους πως δεν είχε ξοφλήσει και ήθελε να πάρει ξανά στα χέρια του τον έλεγχο της κερκίδας. Και θα το έκανε με τον μόνο τρόπο που ήξερε. Με την βία. Απολύτως ταιριαστά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δηλαδή βίαια, ήρθε το τέλος των βλέψεών του. Με μια σφαίρα στο κεφάλι, στο πάρκο degli Acquedotti της Ρώμης. Της πόλης της οποίας για τρεις δεκαετίες υπήρξε ο απόλυτος capo