Στα φιλικά προετοιμασίας πριν από ένα μεγάλο τουρνουά, ένα από τα ζητούμενα για τους προπονητές είναι να σε αναγκάσει ο αντίπαλος να βγάλεις τις αδυναμίες σου. Ένα δεύτερο που έπεται αυτού – και μάλλον το κυριότερο – να δείξεις ότι έχεις τρόπο να τις μπαλώσεις.
Στο παιχνίδι της Ελλάδας με τη Σερβία είδαμε μόνο το πρώτο σκέλος της head to head διαδικασίας που εξελίσσει μια ομάδα. Το δεύτερο ελπίζουμε να το δούμε στην Κίνα. Διότι αν το έργο επαναληφθεί απέναντι σε ένα σύνολο που έχει τον τρόπο να περιορίσει τον Γιάννη και να θωρακίσει συνολικά τη ρακέτα του, τότε θα διαπιστώσουμε εν μια νυκτί ότι η ποιότητα για την κατάκτηση ενός μεταλλίου είναι ανεπαρκής.
Όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Σάσα Τζόρτζεβιτς πήρε την απόφαση να δώσει το περιφερειακό σουτ και να καταστήσει ει δυνατόν άβατο το ζωγραφιστό, η Εθνική διευκόλυνε γενναιόδωρα το σχέδιο του. Σταμάτησε να παίζει «κανονικό» μπάσκετ, έγινε υπερβολικά στατική και επιδόθηκε σε αλόγιστη χρήση του τριπόντου.
Ομάδα χωρίς κλασικό σουτέρ εκτέλεσε 38 τρίποντα και 26 δίποντα (!), αλλά το πιο «άσχημο» στο μάτι ήταν ότι αυτά τα τρίποντα δεν προήλθαν βάσει συστήματος ή ως αποτέλεσμα καλής κυκλοφορίας. Απλώς όποιος έπαιρνε την μπάλα εκτελούσε, σα να ένιωθε ότι δεν είχε κάτι άλλο να την κάνει.
Το post παιχνίδι και οι συνεργασίες πήγαν περίπατο στο διάστημα που η Σερβία ροκάνισε τη διαφορά και με ορθολογικό μπάσκετ πέρασε μπροστά. Η Εθνική βραχυκύκλωσε πλήρως και αφέθηκε να ορίζεται η τύχη της από τα τρίποντα, κυρίως του Θανάση Αντετοκούνμπο, που το εντυπωσιακό 5/9 πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί από το δικό του χέρι.
Η αδυναμία στο περιφερειακό σουτ είναι δεδομένη και η απουσία του Κώστα Σλούκα τη διόγκωσε, καθώς στη δική του περίπτωση ο αντίπαλος δεν έχει την πολυτέλεια να κλείσει τη διείσδυση, αφήνοντας ελεύθερο το σουτ. Ο γκαρντ της Φενερμπαχτσέ είναι «μανούλα» και στο σουτάκι από τα 5-6 μέτρα, αλλά η έλλειψη ενός ακόμη παίκτη (και αυτός βέβαια δεν είναι ο Βαγγέλης Μάντζαρης) που έχει στο ρεπερτόριο του αυτό το όπλο είναι σχεδόν… απελπιστική, όπως φάνηκε περίτρανα και χθες.
Που σημαίνει ότι είναι επιτακτική η ανάγκη ενός plan B για εκείνη τη βραδιά που ο αντίπαλος θα έχει την ποιότητα να μπλοκάρει το transition και τις «μπούκες» του Γιάννη. Αν δεν μπορεί να βγει σουτ με καλές προϋποθέσεις ύστερα από ντρίμπλα, θα πρέπει να βρεθεί το στατικό, ελεύθερο τέτοιο μέσω της ομαδικότητας. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει να «πατήσει» η μπάλα μέσα στη ρακέτα και ίσως η λύση για αυτό απέναντι σε συμπαγείς άμυνες τύπου Σερβίας να είναι η άνοδος του Γιάννη στο «5». Προκειμένου και να διασφαλιστεί το (αναπόφευκτο) ντουμπλάρισμα πάνω του και να συνυπάρχει στο παρκέ, στο «3» ή στο «4», ένας καλύτερος σουτέρ από αυτόν (Παπανικολάου ή Παπαπέτρου φερ’ ειπείν).
Αν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη, το παιχνίδι αυτό η Εθνική θα το έχανε πιθανότατα πολύ πιο εύκολα αν οι Σέρβοι είχαν την… πολυτέλεια «50αρισιας» διαιτησίας (καταλαβαινόμαστε νομίζω), πόσο μάλλον αν οι εξέδρες ήταν γεμάτες από δικούς τους συμπατριώτες.
Συμπαθάτε με, αλλά δεν συμμερίζομαι τα περί «αξιέπαινης προσπάθειας παρά τις ατυχίες», που υιοθέτησαν σχεδόν στο σύνολο τους τα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. «Αν και λαβωμένη πάλεψε στα ίσια», τιτλοφόρησε ένα εξ’ αυτών, λες και δεν ήταν το μίνιμουμ ζητούμενο να παλέψει στα ίσια με 18.000 κόσμο, Έλληνες διαιτητές και με τον αντίπαλο να στερείται τον καλύτερο ψηλό (Γιόκιτς) και να έχει χάσει την παραμονή με ρήξη χιαστών ένα από τα γρανάζια της περιφερειακής γραμμής (Μιλοσάβλιεβιτς).
Η εικόνα της Εθνικής στο τελευταίο δεκάλεπτο και στην παράταση, όπου έσφιξαν τα γάλατα, ήταν από κάθε άποψη προβληματική. Αυτή είναι όμως και η ουσία διεξαγωγής τόσο ισχυρών φιλικών παραμονές μιας μεγάλης διοργάνωσης. Αν η ομάδα του Θανάση Σκουρτόπουλου επιβεβαιώσει στην Κίνα ότι δικαίως θεωρείται από τις στοιχηματικές εταιρίες τρίτο φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, το φιλικό με τη Σερβία θα καταχωρηθεί στις συνειδήσεις μας ως απολύτως «διδακτικό».
ΥΓ: Θα έπρεπε να το θεωρούμε περίπου δεδομένο και να μην προξενεί καμία εντύπωση, αλλά στην Ελλάδα καλό είναι αυτά να λέγονται… Η εικόνα της βράβευσης των διεθνών που ενίσχυσαν την ομάδα στα προκριματικά του Παγκοσμίου, γνωρίζοντας ότι έχουν από ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να βρεθούν, στην Κίνα άξιζε όσο… 1000 λέξεις αναγνώρισης σε αυτά τα παιδιά και μπράβο στην ΕΟΚ που έκανε το ΟΑΚΑ «παλκοσένικο» αποθέωσης για αυτά πριν από ένα τέτοιο παιχνίδι. Οι λέξεις δεν κοστίζουν και καλό είναι να θυμόμαστε ότι πρόκειται για τους Χρήστο Σαλούστρο, Δημήτρη Μαυροειδή, Βαγγέλη Μαργαρίτη, Νίκο Γκίκα, Χάρη Γιαννόπουλο, Δημήτρη Κατσίβελη, Λευτέρη Μποχωρίδη, Βασίλη Μουράτο, Μιχάλη Τσαϊρέλη, Μιχάλη Λούντζη και Δημήτρη Κακλαμανάκη.