Όσα αντίγραφα και να υπάρξουν το κύρος του πρωτότυπου παραμένει πάντα αναλλοίωτο για την αυταπόδεικτη αυθεντικότητά του. Πολλές φορές και ρηξικέλευθο. Τέτοιας διάστασης ήταν το αθλητικό έπος που έγραψε η Εθνική Ομάδα μπάσκετ της Αργεντινής στις 4 Σεπτεμβρίου του 2002.
Επίδοξοι μιμητές βρέθηκαν να βαδίσουν στα χνάρια της, αλλά ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο. Αυτή που έδειξε στους υπόλοιπους ότι οι «εξωγήινοι» είναι θνητοί. Ως η πρώτη που απομυθοποίησε τον «πλανήτη» NBA, προτρέποντας και τους υπόλοιπους να… επαναστατήσουν κατά της καθεστηκυίας τάξης.
Από το 1934 που οι ΗΠΑ έγιναν επίσημο μέλος της FIBA η εθνική τους ομάδα σάρωνε όποιον αντίπαλο έβρισκε στο δρόμο της ακόμα και με τα κολεγιόπαιδα. Κατέκτησε εφτά διαδοχικά χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, δημιουργώντας ένα σερί 71 νικών χωρίς ήττα, έως και το περίφημο ματς με τη Σοεβιετική Ένωση στο Μόναχο, το ‘72.
Τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα ήταν άλλη ιστορία, αφού σε αυτά οι Αμερικάνοι έστελναν συνήθως ομάδες που αποτελούνταν από εκπροσώπους των Ενόπλων Δυνάμεων, ενίοτε και παίκτες που προέρχονταν από εταιρικά πρωταθλήματα. Ακόμα και όταν δεξαμενή των επιλογών ήταν τα Κολέγια, δεν πλαισίωναν την αποστολή τα top ονόματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κατακτήσουν μόνο δύο χρυσά μετάλλια στις 11 διοργανώσεις από το 1950 έως και το 1990.
Το 1989 η FIBA έπραξε με χαρακτηριστική καθυστέρηση το αυτονόητο, επιτρέποντας στους επαγγελματίες Αμερικανούς να συμμετάσχουν στις διοργανώσεις της. Η πρεμιέρα των NBAers έγινε φυσικά στη Βαρκελώνη το 1992, με την πρώτη και ασυναγώνιστη Dream Team, που έκανε οχτώ νίκες στο Ολυμπιακό Τουρνουά με μέσο όρο διαφοράς 43,8 πόντων.
Η νέα τάξη πραγμάτων επανέφερε την κατάσταση στο αρχικό στάδιο. Με μια διαφορά. Η επονομαζόμενη «Team USA» δεν ήταν απλά ξανά η καλύτερη όλων, αλλά εκτός κάθε ανταγωνισμού. Έκτοτε οι Αμερικανοί κατέκτησαν οτιδήποτε διεκδίκησαν, με εξαίρεση το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1998, όταν λόγω του lock-out κατέβηκαν με κολεγιόπαιδα.
Δύο χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς του Σϊδνεϊ, οι NBAers έκαναν το 8/8, αλλά τα χρειάστηκαν στον ημιτελικό με τη Λιθουανία (85-83), δείχνοντας για πρώτη φορά «τρωτοί». Ακόμα κι έτσι, κανείς δεν περίμενε ότι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 ήταν δυνατό να αρκεστούν σε κάτι λιγότερο από την πρώτη θέση του βάθρου, καθότι ήταν οι οικοδεσπότες της διοργάνωσης (Ινδιανάπολη).
Το τρίποντο του συγκλονιστικού εκείνο το βράδυ Γιασικεβίτσιους (27 π.) σε «νεκρό» χρόνο ήταν άστοχο και η παρέα των Βινς Κάρτερ, Κέβιν Γκαρνέτ, Αλόνσο Μούρνινγκ και Τζέισον Κιντ γλίτωσε το φιάσκο στον ημιτελικό των Ολυμπιακών του Σίδνεϊ
Μπορεί για διάφορους λόγους να απουσιάζαν οι Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο’ Niλ, Τιμ Ντάνκαν, Τζέισον Κιντ, Άλεν Άιβερσον, Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκαρνέτ, αλλά εκτός από τους All-stars Ρέτζι Μίλερ, Πολ Πιρς, Μπαρόν Ντέιβις και Έλτον Μπραντ, ήταν εκεί ο κορυφαίος αμυντικός της σεζόν, Μπεν Ουάλας, ο πιο βελτιωμένος παίκτης της λίγκας, Ζερμέν Ο’Νιλ, το Νο. 2 του draft εκείνη τη χρονιά, Τζέι Ουίλιαμς, καθώς και οι εξαιρετικοί Μάικ Φίνλεϊ, Αντρέ Μίλερ, Αντόνιο Ντέιβις, Σον Μάριον και ΛαΦρέντζ.
Όταν ξεκίνησε το τουρνουά οι ΗΠΑ είχαν να υπερασπιστούν ένα σερί 53 νικών και τις έκαναν εύκολα 58, επικρατώντας στην πρώτη φάση των Αλγερία, Γερμανία, Κίνα και στη δεύτερη των Ρωσία και Νέα Ζηλανδία, με 31,5 πόντους διαφορά κατά μ.ο. Το τελευταίο ματς της δεύτερης φάσης κόντρα στην Αργεντινή, θα έκρινε την 1η θέση του γκρουπ, αφού την πρόκριση στα προημιτελικά είχε εξασφαλίσει με 2/2 και η μπιανκοσελέστε.
Όσοι βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα στο «Κονσέκο Φίλντχαους» της Ινδιανάπολης ίσως προσπαθούν ακόμη να εξηγήσουν τι ήταν αυτό που συνέβη. Οι γηπεδούχοι δεν κατάφεραν καν να προβάλλουν αντίσταση, έχοντας χάσει από πολύ νωρίς (21-34 στο δεκάλεπτο, 37-53 στο ημίχρονο) την επαφή με το σκορ! Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι Λούις Σκόλα και Αντρές Νοτσιόνι φορτώθηκαν γρήγορα με φάουλ και έπαιξαν μόνο 18 και 15 λεπτά αντίστοιχα (προλαβαίνοντας πάντως να σκοράρουν 27 πόντους αθροιστικά). Ο Μανού Τζινόμπιλι ήταν πρώτος σκόρερ με 15, ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο άγγιξε το double-double (11 π., 9 ριμπ.), ενώ ο Ούγκο Σκονοκίνι μοίρασε οκτώ ασίστ και ο Ρουμπέν Βολκοβίσκι «σκέπασε» τα καλάθια.
Ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε το τελικό 80-87 διέλυσε το μύθο της dream team, αφήνοντας τους πάντες σοκαρισμένους. Κυρίως βέβαια τους Αμερικανούς διεθνείς, που δεν ανέκαμψαν ποτέ. Μια μέρα αργότερα ηττήθηκαν στον προημιτελικό με 81-78 από τη Γιουγκοσλαβία (των Στογιάκοβιτς, Ντίβατς, Μποντίρογκα, Γιάριτς και Γκούροβιτς), μολονότι προηγήθηκαν με +10 στο 34’, ενώ ο… εξευτελισμός ολοκληρώθηκε με την ήττα από την Ισπανία για τις θέσεις 5-6!
«Αναμφίβολα γράψαμε ιστορία. Δεν ήταν ο τύπος της ιστορίας που θέλαμε να γράψουμε, αλλά… καταφέραμε κάτι ιστορικό», δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα με την Αργεντινή ο Μπεν Ουάλας.
Η απομυθοποίηση της «Team USA» ολοκληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα, στο Ολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας. Τότε, παρά την παρουσία των Άιβερσον, Ντάνκαν, Καρμέλο Άντονι, Ντουέιν Γουέιντ, Στουνταμάιρ, Όντομ και του νεαρού Λεμπρόν, οι ΗΠΑ διασύρθηκαν στην πρεμιέρα από το Πουέρτο Ρίκο με 92-73 (!), ηττήθηκαν στον όμιλο και από τη Λιθουανία (90-94), ενώ έμειναν εκτός τελικού, χάνοντας ξανά από τη (μετέπειτα Ολυμπιονική) Αργεντινή με 89-81.
Και βέβαια, ως γνωστόν, οι ΗΠΑ απέτυχαν και στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση ελέω Εθνικής Ελλάδας, παρότι στο Παγκόσμιο του 2006 επιστράτευσαν τον Μάικ Σιζέφσκι και ό,τι καλύτερο διέθεταν. Έκτοτε βέβαια οι Αμερικανοί πείσμωσαν και με εφαλτήριο την ήττα της Σαϊτάμα ξεκίνησαν ένα άλλο τρομερό σερί, κατακτώντας τα πάντα, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Ισπανών σε Πεκίνο (2008) και Λονδίνο (2012). Το κοντέρ έγραψε 78 διαδοχικές νίκες σε επίσημα και φιλικά, με NBAers στη σύνθεσή τους. Από τα ξημερώματα του Σαββάτου όμως (24/08) και αυτό το σερί αποτελεί παρελθόν, αφού έστω και σε φιλικό επίπεδο η Αυστραλία έδειξε ότι η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί και στο τέλος του Μουντομπάσκετ της Κίνας να καμαρώνει ως «νέα Αργεντινή».
Πόσο μάλλον όταν ο και με τη βούλα κορυφαίος παίκτης του NBA θα κατέβει με τη φανέλα… άλλης ομάδας στα γήπεδα της Κίνας, ενώ και οι σφετεριστές του βραβείου του MVP προτίμησαν τις διακοπές από το «εθνικό καθήκον».