Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι δύο αθλήματα που έχουν γίνει ιδιαίτερα κατανοητά στο φίλαθλο κοινό στην Ελλάδα. Προφανώς και δεν μπορούμε να είμαστε όλοι προπονητές, αλλά μέχρι ενός σημείου μπορούμε να εκφέρουμε μια άποψη που να μην είναι λάθος.
Αναμφίβολα δεν είμαστε σε θέση ποτέ να ξέρουμε την ακριβή κατάσταση ενός παίχτη, αλλά σίγουρα μπορούμε να κρίνουμε έναν παίχτη που παίζει σε αρκετά ματς.
Όλο αυτό το διάστημα μας απασχολεί το ζήτημα των γκαρντ στην Εθνική ομάδα. Όλοι συζητούν για το ποιον τελικά θα πρέπει να αφήσει ο Θανάσης Σκουρτόπουλος εκτός δωδεκάδας του Fiba World Cup. Ο Κόνιαρης είναι νέος και αποτελεί το μέλλον. Όμως ο Μάντζαρης έδωσε το παρών παρά το ότι τον είχε κόψει και τον ξαναφώναξε σε ώρα ανάγκης. Οπότε από τη μία το να κόψει τον Μάντζαρη φαντάζει και κάπως ανήθικο, από την άλλη όμως δε γίνεται να παίζουν στην ομάδα παίχτες χαριστικά. Πρέπει να μπορούν να προσφέρουν κάτι.
Τόσο ο Κόνιαρης όσο και ο Μάντζαρης δε δείχνουν ότι μπορούν να διατηρήσουν έστω αυτό που θα παραλάβουν σε ένα ματς από τον Καλάθη αν τυχόν κουραστεί ή κάνει 2 φάουλ στο δεκάλεπτο. Για την ακρίβεια ούτε να συγκρατήσουν την ομάδα έστω σε δύο επίπεδα πιο κάτω δεν δείχνουν ικανοί. Κυρίως όταν παίζουν μαζί ή όταν είναι σε μια πεντάδα με Θανάση, Παπαγιάννη, Λαρεντζάκη, Βασιλόπουλο. Παίχτες δηλαδή που είναι όλοι ρολίστες.
Αν όμως λέμε πως δε μπορεί να είναι στους 12 ο Μάντζαρης χαριστικά, τότε πρέπει να το πούμε περισσότερο για τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Ναι, πέρασε πολλά. Ναι, είναι μια έμπειρη παρουσία. Ναι, είναι πιστός στρατιώτης. Αλλά νομίζω είναι λιγότερο τιμητικό να τον παίρνει στην 12άδα τιμής ένεκεν και πιο τιμητικό να τον ευχαριστήσει και να τον αφήσει εκτός.
Σε ένα τέτοιο τουρνουά, μια ομάδα όπως η Ελλάδα που δεν έχει πάνω από 3-4 παίχτες πάνω από το μέτριο, δεν περισσεύει κανείς. Όλοι πρέπει να δίνουν κι από λίγο. Κι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος δείχνει στα φιλικά πως δεν δύναται να δώσει ούτε αυτό το λίγο. Σε βραδιά δε, που δεν θα του μπουν τα τρίποντα, δεν θα μπορεί να συνεισφέρει με τίποτα.
Είναι πολύ αργός για τριάρι, είναι αδύναμος για τεσσάρι. Στην άμυνα οι περισσότεροι αντίπαλοι μπορούν να τον νικήσουν. Επιθετικά δεν έχει κάτι να δώσει. Ούτε την διαρκή κίνηση που απαιτείται, ούτε την ηρεμία ή τη δημιουργία. Στο 3 υπάρχουν τρεις παίχτες. Στο 4 επίσης τρεις παίχτες. Δεν πρόκειται να βρει ούτως ή άλλως χρόνο.
Επομένως, είναι καλύτερο να έχεις 5 γκαρντ κι ας μην χρειαστείς ποτέ το 5ο, παρά να έχεις 4 τριάρια ή 4 τεσσάρια και το ένα να κάθεται. Γιατί αν συμβεί το οτιδήποτε με Καλάθη ή Σλούκα, να έχεις τουλάχιστον δύο διαφορετικές επιλογές. Σε έναν να κάτσει καλά το ματς, κάπως θα το μπαλώσεις. Αντιθέτως, στις θέσεις 3 και 4, όποιος κι αν βγει εκτός ματς από φάουλ, από κάποιον μικροτραυματισμό ή επειδή δεν ταιριάζει με τον αντίπαλο, υπάρχουν τόσες άλλες επιλογές.
Δεν είναι κανενός είδους αχαριστία προς τον Βασιλόπουλο το να γράφεται από αρκετούς πως είναι ο λιγότερο απαραίτητος από τους 13. Είναι η πραγματικότητα. Και είναι η καλύτερη αντιμετώπιση απέναντι του το να του φερόμαστε όπως θα φερόμασταν στον οποιονδήποτε άλλο που είναι στην Εθνική.
Όχι οίκτος, όχι χατίρια. Μόνο όποιος κι ό,τι αξίζει!