Άλεξ Γκαρσία, ετών 39. Άντερσον Βαρεζάο οσονούπω ετών 37. Λεαντρίνιο Μπαρμπόσα, ετών 37. Μαρκίνιος Βιέιρα, ετών 35. Αυτοί οι 4 είναι οι παίχτες που κέρδισαν την Εθνική Ελλάδος στο δεύτερο ματς του ομίλου της στο Παγκόσμιο της Κίνας.
Μια ομάδα που διαφημίζεται τον τελευταίο καιρό ως ομάδα που θα τρέχει και θα παίζει σκυλιασμένη άμυνα, ηττήθηκε με πανέξυπνο σχέδιο από μια ομάδα που οι καλύτεροι της παίχτες είναι βετεράνοι και μαζεύουν τα τελευταία ένσημα. Ειδικά ο Βαρεζάο πρέπει να έριξε τάπα σε όλους όσους τον κράζουμε όλα αυτά τα χρόνια και στους ρεπόρτερ που 13 χρόνια μετά τον ρωτούσαν για τη φάση με τον Ζήση.
22 πόντοι και 10 ριμπάουντ ο κύριος Βαρεζάο. Απέναντι του ο Μπουρούσης και ο νυσταλέος Παπαγιάννης είχαν μαζί 8 πόντους και 6 ριμπάουντ. Θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει τον Μπουρούση που είναι 36. Αλλά μόλις αναφέραμε την ηλικία του Βαρεζάο. Ο Παπαγιάννης πάντως είναι αδικαιολόγητος και φαίνεται με τις σοβαρές ομάδες.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι ψηλοί μας. Όχι μόνο αυτοί. Το πρόβλημα προέρχεται από τον πάγκο, από τον ιθύνοντα νου. Δεν ήθελε πολύ να καταλάβει ο κύριος Σκουρτόπουλος ότι η Βραζιλία μας δίνει εριστικά το τρίποντο. Οι παίχτες λογικά θαμπώθηκαν από το 7/12 του ημιχρόνου. Ο πάγκος όμως με ποιο δικαίωμα δεν κατάλαβε ότι αυτή η ευστοχία θα σταματήσει και θα χρειαστεί ένα σοβαρό σχέδιο στην επίθεση;
Γιατί στο δεύτερο ημίχρονο αυτό συνέβη. Η Εθνική πόνταρε πολύ στο τρίποντο κι αυτό δεν ήρθε. Φυσιολογικό. Δεν μιλάμε για μια ομάδα με σουτέρ. Μπορεί ένα ημίχρονο να της πάει τρελά στο σουτ, όχι όμως κι ένα ολόκληρο ματς. Την ίδια στιγμή οι Βραζιλιάνοι χτυπούσαν μέσα με διεισδύσεις του Μπαρμπόσα, με post του Γκαρσία και με τα hooks του Βαρεζάο.
Κι αυτό όμως το παραπάνω μπορεί να συμβεί σε ένα ματς. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί τυχαία είναι οι δηλώσεις για μετάλλιο από μια ομάδα που έχει 12 παίχτες εκ των οποίων οι 3 δεν κολλάνε σε κανένα ματς, άλλοι 3 πάνε ανάλογα τον αντίπαλο και μένουν 2 ρολίστες που μπορούν να βοηθήσουν αμυντικά σε κάθε ματς, αλλά επιθετικά είναι κι αυτοί ανάλογα τη μέρα και 4 παίχτες παντός καιρού.
Πώς μπορεί να πάει μια ομάδα για μετάλλιο όταν ο πάγκος δεν εμπιστεύεται 3 παίχτες καθόλου και άλλους 3 τους έχει παρκαρισμένους στον πάγκο σε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο; Μάντζαρης, Λαρεντζάκης, Βασιλόπουλος δεν ίδρωσαν στιγμή. Θανάσης, Μπουρούσης, Παπαγιάννης έπαιξαν πολύ λίγο. Στην ουσία παροπλίστηκαν 6 παίχτες σε ένα ματς όπου ο MVP σου είναι επιζήμιος επιθετικά. Παροπλίστηκαν δίκαια; Ναι, κανένας απ΄αυτούς τους 6, τη εξαιρέσει του Μπουρούση, δε μπορεί να αλλάξει ένα ματς.
Τότε γιατί επιλέχθηκαν; Γιατί δεν υπήρχαν καλύτεροι. Φτάνουμε λοιπόν στο διά ταύτα. Πώς πάει για μετάλλιο μια χώρα 10.000.000 που έχει 6-7 αξιόπιστους παίχτες; Τι θα αλλάξει στα επόμενα ματς ώστε να μην τυφλωθεί ο κύριος Σκουρτόπουλος από μια τυχαία ευστοχία στο τρίποντο;