Για μια μεγάλη μερίδα του μπασκετικού κοινού το ΝΒΑ είναι το μέρος όπου πρέπει να πάει ένας νέος παίχτης για να φτιάξει τα πάντα. Το σώμα, την τεχνική του κατάρτιση, την αντίληψη του παιχνιδιού.
Κι αν και αυτό έχει όντως μια μεγάλη αλήθεια, υπάρχει αρκετά παραδείγματα όπου αυτό δε συνέβη. Όχι γιατί φταίει το ΝΒΑ προφανώς. Αλλά γιατί μπορεί να έφυγαν ως βασιλιάδες από την Ευρώπη, να πήγαν εκεί με τουπέ και να έφαγαν τα μούτρα τους γιατί αρνήθηκαν να δουλέψουν.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Κώστας Παπανικολάου. Ο παίχτης που έφυγε από τον Ολυμπιακό για τη Μπαρτσελόνα κι από κει για το ΝΒΑ, δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρουμε αν τον κατέβαλλε η αποτυχία του ονείρου του, αλλά φαίνεται σαν να έπαψε να δουλεύει. Σωματικά κυρίως. Η κορωνίδα της κατρακύλας του παικτικά παρουσιάζεται σε αυτό το Παγκόσμιο. Παρουσιάζεται βασικά από τον περασμένο Σεπτέμβριο στον Ολυμπιακό.
Με αφορμή τον Παπανικολάου, βρήκαμε 5 ακόμα τρανταχτές περιπτώσεις. Μόνο ένας απ΄αυτούς γύρισε τόσο απογοητευτικός. Κι είναι κι αυτός Έλληνας και βρίσκεται στην Εθνική στην Κίνα.
Βίκτορ Κλαβέρ
Στην πρώτη του χρονιά μετά το ΝΒΑ, στη Λοκομοτίβ, έκανε θραύση. Ήταν όμως μόνο ένα πυροτέχνημα. Από τότε και μετά είναι ένας αδιάφορος παίχτης. Τώρα δείχνει στο Παγκόσμιο κάποια ψήγματα του ταλέντου του με την ελπίδα να πάρει λίγο τα πάνω του. Για τον Κλαβέρ δεν έχουμε καταλήξει αν φταίει η Μπαρτσελόνα που μπορεί να μην του ταιριάζει ως νοοτροπία ομάδας τα τελευταία χρόνια ή φταίει ο ίδιος.
Μίροσλαβ Ραντούλιτσα
Ο Σέρβος κάνει φέτος το πρώτο του πολύ κακό τουρνουά με τη φανέλα της Σερβίας. Όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια έβγαζε τα συμβόλαιά του από τα εθνικά τουρνουά. Τα καλοκαίρια ήταν καλός και τους χειμώνες τον αναζητούσαμε.
Έφυγε για το ΝΒΑ το 2013 μετά από πολύ καλή χρονιά στην Αζοβμάς έκανε μια γεμάτη σε παιχνίδια πρώτη σεζόν με 48 ματς, αλλά στη δεύτερη χρονιά έπαιρνε μόνο DNP και κατέληξε στην Κίνα. Η πρώτη του ευρωπαϊκή ομάδα μετά το ΝΒΑ ήταν ο Παναθηναϊκός, όπου δεν έκανε κακή χρονιά, αλλά δεν έκανε και καλή. Τον πήρε η μπάλα από τη λαίλαπα του Τζόρτζεβιτς περισσότερο κι αυτόν, επειδή είναι Σέρβος. Στην Αρμάνι Μιλάνο που πήγε μετά ήταν ακόμα χειρότερος και λογικά τώρα βολοδέρνει στην Κίνα.
Σεμίχ Ερντέν
Ο Ερντέν δεν είναι ότι έφυγε από την Ευρώπη ως κάποιος υπερπαίκτης. Ήταν όμως ένα πολύ καλό πεντάρι με σχεδόν 10 πόντους μέσο όρο και γενικώς αξιόπιστος. Μετά από 2 χρόνια στο ΝΒΑ γύρισε πουλώντας το όνομα του και την παρουσία του εκεί, αλλά ούτε στη Φενέρ, ούτε στην Εφές έδειξε κάτι. Από το 2017 και μετά παίζει σε ομάδα μέσης δυναμικότητας στην Τουρκία, την Μπουγιούκσεχιρ.
Αντρέα Μπαρνιάνι
Ο Μπαρνιάνι δε γύρισε ακριβώς χειρότερος από το ΝΒΑ. Δεν προλάβαμε να το δούμε για την ακρίβεια, αφού ο σοβαρός τραυματισμός του τον στέρησε από τη Μπασκόνια. Στα λίγα ματς πάντως που έπαιξε, είχε 11.5 πόντους. Αυτός ο αριθμός πάντως είναι κάπως πλασματικός, μιας και στα 14 ματς που έπαιξε είχε 3-4 με πάνω από 20-25 πόντους και τα άλλα ήταν πολύ χαμηλά.
Το πιο μεγάλο ερώτημα με αυτόν είναι πού βρίσκεται τώρα στα 33 του. Από τότε που επανήλθε από τον τραυματισμό δεν έχει υπογράψει σε καμία ομάδα και πρόκειται για διάστημα 2 ετών. Επίσης δεν έχει ανακοινώσει κάποια απόσυρση.
Γιώργος Παπαγιάννης
Για τον Γιώργο θα πρέπει να δούμε το μέλλον τι θα φέρει, αλλά μετά από 2 χρόνια στο ΝΒΑ είναι άκρως αποθαρρυντική η παρουσία του. Η έλευση του Πιτίνο τον ανέβασε αρκετά επιθετικά, αλλά αμυντικά παραμένει αφελής, με κακές τοποθετήσεις και σαν να μην έχει τσαγανό, σαν να μην θέλει να έρθει σε επαφή με τον αντίπαλο. Η παρουσία του μετά το ΝΒΑ είναι σχεδόν ίδια με του Παπανικολάου. Απλώς ο ένας είναι 22 ετών κι ο άλλος οδεύει για τα 30 του.