Το ποδόσφαιρο είναι απόλαυση.
Υποτίθεται ότι βλέπεις έναν αγώνα για να ψυχαγωγηθείς.
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως.
Πέρα από τα πολλά και υπέροχα συναισθήματα, η μπάλα σου προσφέρει και πάμπολλες αιτίες εκνευρισμού.
Και δεν μιλάμε απλώς για το να χάσει η ομάδα σου, να την αδικήσει ο διαιτητής ή να πας «στον κουβά» επειδή δεν βγήκε το ματς που πόνταρες.
Υπάρχουν κι άλλες -μικρότερες- πηγές ζοχάδας κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Μερικές συνήθειες παικτών (ή και προπονητών κατά περιπτώσεις) που μπορούν να σε βγάλουν απ’ τα ρούχα σου.
Κάποιες μεμονωμένες ενέργειες ή συμπεριφορές τους είναι ικανές σε διαολίσουν.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Ροχάλα/Εκτόξευση μύξας
Ναι, στη διάρκεια του αγώνα θα χρειαστεί να φρεσκάρεις την καταπιόνα σου. Και ναι, έστω και μια φορά να έχεις παίξει μπάλα ξέρεις ότι κάποια στιγμή είναι αναπόφευκτο να ταχυδρομήσεις ίχνη του DNA σου στον αγωνιστικό χώρο. Μπορείς να το κάνεις όμως λιγάκι πιο διακριτικά. Χωρίς περήφανη εκτόξευση απ’ το στόμα ή απ’ το ένα ρουθούνι (ενώ το άλλο είναι κλεισμένο). Και χωρίς να φοβάται ο ανυποψίαστος τηλεθεατής ότι ο… μεζές μπορεί να πεταχτεί απ’ την τηλεόραση στο σαλόνι του.
Δήλωση «στο τέλος θα κάνουμε ταμείο»
Το πιο προβλέψιμο κλισέ στην ιστορία των πιο προβλέψιμων κλισέ. Σταθερά χρησιμοποιούμενο εδώ και τουλάχιστον δυο δεκαετίες, γίνεται κατακλείδα των δηλώσεων κάθε ποδοσφαιριστή που απ’ την αμηχανία (ή τη φτώχια του λεξιλογίου του) δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι καλύτερο. Τόσο ανυπόφορα επαναλαμβανόμενο, που σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως μπαίνει όρος στο συμβόλαιό του ότι θα πληρώσει πρόστιμο σε περίπτωση που δεν το δηλώσει στα 2/3 των αγωνιστικών (και ειδικά των τελευταίων).
Πανηγυρισμός «καρδούλα»
Το πώς θα εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του είναι δική του υπόθεση. Δεν μπορείς να πεις σε κανέναν ούτε πώς να λυπηθεί, ούτε πώς να χαρεί. Είναι όμως κοινώς αποδεκτό: Ο πανηγυρισμός του Αγίου Βαλεντίνου μετά από γκολ έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας τα τελευταία χρόνια. Κατάντησε πιο γραφικό και πολυφορεμένο από καμάκι «ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σου». Και αντί για αισθήματα αγάπης όταν τον βλέπεις, σου προξενεί αυθόρμητες κραυγές «άντε… αγαπήσου, αγόρι μου».
Τελείωμα φάσης με συμπαίκτη προ κενής εστίας
Θα μπορούσε η συγκεκριμένη κατηγορία να έχει το όνομα «Κλωναρίδης». Ακόμα τραβούν τα βυζιά τους οι ΑΕΚτζήδες με την εξοργιστική επιλογή του στο περσινό παιχνίδι του Champions League με την Μπενφίκα να τελειώσει (ανεπιτυχώς) τη φάση αντί να πασάρει στον αμαρκάριστο Γιακουμάκη. Αυτό όμως ήταν ένα μονάχα κρούσμα της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής «γαϊδουριάς». Αυτής της συχνής επίδειξης παρτακισμού. Αυτού του τάχα «ενστίκτου του σκόρερ» που ‘θα πρεπε να τιμωρείται με fatality και τάκλιν (από τον συμπαίκτη).
Καθυστερήσεις με «παραμύθι» τραυματισμό
Σε όλους έχει τύχει να ευνοηθεί η ομάδα μας από καθυστερήσεις. Λέει ψέματα όποιος ισχυριστεί ότι έστω μια φορά δεν φώναξε (με το παιχνίδι στο 94’ και το σκορ στο 1-0) «μείνε κάτω, αγόρι μου». Να υπάρχει όμως ένα υποτυπώδες χτύπημα. Ένα πρόσχημα έστω τραυματισμού. Όχι αισχρό και θρασύ θέατρο. Όχι να συγκρούεται στη φτέρνα και να πιάνει το κεφάλι του. Γιατί πρέπει να θυμάσαι πως αντιδράς εσύ σε αντίστοιχη περίπτωση όταν η ομάδα σου είναι που χάνει. Και πόσες ευχούλες, με γλυκύτερη το «να μην ξανασηκωθείς», ρίχνεις στον δράστη…
