Για πάρα πολύ κόσμο εκτός Αργεντινής, αποτελούσε μια χώρα που τους ασκούσε μια τρομερή έλξη στις μεγάλες διοργανώσεις. Την υποστήριζαν χωρίς να μπορέσουν να πουν ακριβώς τους λόγους που συνέβαινε. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.
Ήταν η όμορφη αλητεία που έβγαζαν στο παιχνίδι τους; Ήταν η ομαδικότητα τους και η αυταπάρνηση για τον συμπαίκτη τους; Ήταν η οικονομικοκοινωνική κατάσταση στη χώρα; Πολλοί παράγοντες μπορεί να επιδρούσαν. Μπορεί και τίποτα απ΄όλα αυτά. Μπορεί να ήταν καρμικό.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Μέσι, δεν υπήρχε σαφής απάντηση. Όταν εμφανίστηκε ο Μέσι, τότε αποκαλύφθηκε η αιτία. Η ποδοσφαιρική Αργεντινή άρχισε να γίνεται σιγά σιγά αδιάφορη, να μην ασκεί γοητεία και μετά το Μουντιάλ του 2014 πάρα πολλοί δεν αισθάνονταν τη συναισθηματική ανάγκη να τη στηρίξουν. Ίσα ίσα που χαίρονταν με την αλαζονεία του κόσμου ως προς τον Μέσι.
Το παραπάνω δεν ίσχυσε ποτέ για την Αργεντινή στο μπάσκετ. Μια ομάδα που πριν 3-4 χρόνια είχε στη σύνθεσή της Τζινόμπιλι, Σκόλα, Ντελφίνο, Πριχιόνι, Σκονοκίνι και πιο παλια Βολκοβίτσκι.
Κανείς απ΄αυτούς δεν έπαιξε τον υπεραστέρα. Παρόλο που ήταν. Όλοι τους είχαν μια ερωτική προσέγγιση με τη σπυριάρα και το μπάσκετ εν γένει. Και τον αθλητισμό συνολικά. Γι΄αυτό δεν άλλαξε ποτέ η στόφα αυτής της ομάδας. Ούτε και στο φετινό Παγκόσμιο, όπου ο Σκόλα είχε θεωρητικά άξιο συμπαραστάτη ως προς τις αξίες της Εθνικής, μόνον τον Καμπάτσο. Αύτος πρόλαβε για 2 διοργανώσεις τους αποχωρήσαντες και κατάλαβε τι σημαίνει Αργεντινή.
Με μπροστάρη τον Σκόλα η Αργεντινή απέκλεισε το μεγάλο φαβορί του Παγκοσμίου, τη Σερβία, και μας έβαλε τα γυαλιά. Όχι μόνο γιατί έχει μερικούς δεινούς σουτέρ. Αλλά περισσότερο γιατί ξέρει πως να καλύπτει τα κενά της. Κάθε παίχτης απλώνει τον εαυτό του σε ένα βαθμό ώστε να μη φαίνεται καμία χαραμάδα
Το αποτέλεσμα που βγαίνει στο παρκέ δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι απλώς κάτι που το κοιτάς και το απολαμβάνεις. Κι όλα αυτά είναι παρακαταθήκη του Σκόλα, παρακαταθήκη των παλιών.
Του Σκόλα περισσότερο σαφώς, αφού υπηρετεί τη φανέλα σχεδόν ανελλιπώς από το 2000 και έχει βρεθεί σε μεγάλες επιτυχίες και σε μεγάλες αποτυχίες. Πάντα όμως εκεί. Και τώρα η Αργεντινή περιμένει στους 4 τον αντίπαλό της. Έχει ήδη πετύχει.
Κι έχει πετύχει γιατί η ψυχή της δεν τα παρατάει ποτέ. Σε κανένα τομέα. Ο Σκόλα δεν σταματάει να διατηρεί το κορμί του σε υψηλό επίπεδο. Σε βαθμό που αν κάνεις μια σύγκριση με Παπανικολάου και Παπαγιάννη χωρίς να γνωρίζεις ηλικίες, θα πεις ότι ο Σκόλα είναι ο 25άρης και οι άλλοι οδεύουν προς τη σύνταξη.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο Λούις Σκόλα κρατά ζωντανό τον ρομαντισμό του μπάσκετ, μας κάνει να το ερωτευόμαστε όλο και περισσότερο. Στο πρόσωπό του αποτυπώνεται η ομάδα. Όχι η ομάδα του ενός όπως θέλησαν να κάνουν πολλοί δημοσιογράφοι την Εθνική Ελλάδος επειδή διαθέτει τον MVP. Η Αργεντινή είχε τόσα χρόνια τον Μανού Τζινόμπιλι και ποτέ δεν προσάρμοσε πάνω του την ομάδα. Η Αργεντινή είναι η ομάδα όλων.