Για να είναι τόσα χρόνια στην Κίνα και να μην τον ζητάνε από το NBA, καταλαβαίνει κανείς τι παίχτης είναι. Στην Ευρώπη θα τον καταπιούν με τις σοβαρές άμυνες. 35 πόντους στο NBA βάζει ο οποιοσδήποτε. Ναι, αλλά είναι κοντός και θα είναι τρύπα στην άμυνα.
Αυτά είναι μερικά απ΄όσα έχουν ακουστεί και γραφτεί για τον Τζίμερ Φριντέτ. Για μένα είναι σαθρά επιχειρήματα, γιατί κάθε παίχτης είναι παιχταράς σε μια ομάδα και κακός παίχτης στην άλλη, ανάλογα με το πόσο ταιριάζει, αλλά ας πούμε το προφανές ότι δεν έχουν απορριφθεί, αφού δεν έχει καν ξεκινήσει η χρονιά.
Δεν έχουν απορριφθεί όμως κι από την άλλη όσοι μιλούσαν και κάνουν λόγο για ένα επιθετικό υπερόπλο. Στα φιλικά μέχρι τώρα σκοράρει για πλάκα από 15 πόντους και πάνω με αποκορύφωμα το ματς με την Καζάν χθες που έβαλε 31. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, αν κάποιοι έχουν βάση στα επιχειρήματά τους, είναι αυτοί που εστιάζουν στο επιθετικό χάρισμα του Φριντέτ.
Να με συγχωρείτε, αλλά όσο νωρίς κι αν είναι, δεν θυμάμαι σε καμία άλλη προετοιμασία νεοφερμένο παίχτη να στα στάζει έτσι από παντού. Χωρίς να τον ενδιαφέρει ο αντίπαλος ή η απόσταση.
Αν ο Φριντέτ είχε έρθει στην Ελλάδα με περγαμηνή κάποιο χάρισμα στις ασίστ ή την άμυνα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο χαρακτηριστικό εκτός του σουτ και του σκορ, θα λέγαμε ότι η κρίση θα βγει μετά το Νοέμβριο. Να δέσει πρώτα με την ομάδα και μετά.
Αλλά εδώ μιλάμε για μια ικανότητα που δεν χρειάζεται δέσιμο. Δέσιμο χρειάζεται η κίνηση της ομάδας ώστε να βρεθεί ο Τζίμερ ελεύθερος και να σουτάρει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Δέσιμο χρειάζεται η ομαδική άμυνα, ώστε να καλύψουν την όποια αδυναμία μπορεί να έχει εκεί. Δεν υπάρχει δέσιμο για το πόσο μπορείς να σκοράρεις. Δεν υπάρχει δέσιμο για την καλή μηχανική στο σουτ και για την επιθυμία να πάρεις τη μπάλα και να το ρίξεις. Δεν υπάρχει δέσιμο για το ότι σουτάρει από παντού.
Κι αυτό είναι στο κάτω κάτω το ρημάδι το μπάσκετ. Όπως έχουμε ξαναπεί με αφορμή τον Αντετοκούνμπο στην Εθνική, η καλύτερη άμυνα του κόσμου, μπορεί να νικηθεί. Η καλύτερη επίθεση με τίποτα. Κι ο Τζίμερ Φριντέτ βάζει αυτό στη φαρέτρα του Παναθηναϊκού. Την επαφή με το διχτάκι. Προφανώς και δε θα μπορεί να συμβαίνει σε κάθε ματς. Θα υπάρξουν και μερικές, ελάχιστες μέρες που η μπάλα δεν θα μπαίνει.
Θα είναι όμως τόσο λίγες αυτές οι περιπτώσεις, θα είναι τόσες πολλές από την άλλη οι φορές που θα είναι ασταμάτητος και θα χαίρεται ο πελάτης, που δεν θα μετράνε καθόλου οι πρώτες στη ζυγαριά.
Ξαναλέω ότι αναφέρομαι μόνο στην ικανότητα του ως σκόρερ. Όχι στο δέσιμο του με την ομάδα και στο πόσα σουτ με καλές προϋποθέσεις θα παίρνει στα ματς. Αυτό είναι δουλειά του προπονητή και της ομάδας. Και θα είναι δικό τους το πρόβλημα αν ο Τζίμερ δεν γίνει ένα από τα πρώτα βιολιά του Παναθηναϊκού. Δεν θα είναι πρόβλημα του Φριντέτ. Εκτός αυτού, ο τύπος μοιάζει να μπορεί να βάζει 20άρες ακόμα και με κρεμασμένο αντίπαλο πάνω του.
Κι επειδή είναι πρόσφατο το πάθημα της Εθνικής Ελλάδος, ας δούμε λίγο τι έχει κάνει το ελληνικό μπάσκετ για να ενσωματώνει στη φιλοσοφία του τέτοιους σκόρερ και, πολύ περισσότερο, τι κάνει για να τους παράξει.
Τίποτα. Αυτή είναι η απάντηση. Το μοναδικό πράγμα στο μπάσκετ που δεν σταματιέται με τίποτα, είναι ο σουτέρ. Τα eurostep του Γιάννη, το τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, το παιχνίδι του με πλάτη, τα περισσότερα στοιχεία του εν ολίγοις, μπορούν να κοπούν με σωστή τακτική. Αν όμως ο Γιάννης έρθει σε 2-3 χρόνια με το σουτ σε ένα ποσοστό 55-60% εντός πεδιάς, τότε ούτε αυτός θα σταματιέται.
Ας μη μείνουμε όμως στον Γιάννη που ούτως ή άλλως δεν πόνταρε η ομάδα στο σουτ του. Ας μιλήσουμε για αυτούς των οποίων το σουτ πόνταρε. Ο Σλούκας για παράδειγμα δεν είναι σταθερός σουτέρ. Ποτέ δεν ήταν. Θα έχει γύρω στα 10 ματς που μπορεί να πιάσει το 40%, αλλά ως εκεί. Αυτός ήταν ο μόνος αξιόπιστος. Άσχετα που στο τέλος ο Νικ και ο Πρίντεζης ήταν οι καλύτεροι σουτέρ βάσει αριθμών.
Κι αν ο Σλούκας δε μπορέσει ένα καλοκαίρι να έρθει στην Εθνική, τότε το πρόβλημα θα είναι ακόμα μεγαλύτερο γιατί δεν υπάρχει σουτέρ Έλληνας. Κάποιοι θα πουν για Λαρεντζάκη, άλλοι για Μήτογλου ή κι εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον. Κανείς όμως δε δείχνει ότι μπορεί να γίνει. Ο Μήτογλου για παράδειγμα, που τον είπαν επόμενο Φώτση, ήταν κάκιστος στο τρίποντο στην Ευρωλίγκα πέρσι και γενικώς έχτισε μια οικοδομή. Δείχνει επίσης να κάνει πισωγύρισμα
Ας το δούμε κι από την άλλη. Αν ο Φριντέτ αναπτυσσόταν στα 17-18 του σε ένα ελληνικό περιβάλλον, πού θα είχε καταλήξει σήμερα; Είτε ένας ρολίστας στους 2 αιωνίους είτε βασικό δυάρι στον Κόροιβο Αμαλιάδας. Γιατί; Γιατί θα του έκοβαν κάθε διάθεση για σουτ. Θα αδιαφορούσαν για τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ και θα του έδειχναν πώς να κινείται στην άμυνα.
Κι αυτή η ξεπερασμένη αντίληψη έχει περάσει και στο φίλαθλο κοινό. Καθόμαστε και γκρινιάζουμε αν η ομάδα έχει 90 πόντους μέσο όρο επίθεση, επειδή τρώει 82 στην άμυνα.
Τα πράγματα είναι όπως τα είπε ο Πεδουλάκης στην παρουσίαση των παιχτών. Έχουμε ξεχάσει να απολαμβάνουμε το μπάσκετ. Πιέζουμε τις διοικήσεις να φέρνουν παίχτες για να σηκώσουμε την Ευρωλίγκα. Χωρίς να μας νοιάζει το πώς θα φτάσουμε εκεί. Φέρε τον έναν, φέρε τον άλλον.
Δεν πάει έτσι. Πρέπει να σέβεσαι το άθλημα. Όσο το σέβεσαι, τόσο θα σε σεβαστεί. Ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ πέρσι δεν σεβόταν το μπάσκετ. Το κακοποιούσε. Ο Πιτίνο πήρε μια μέτρια ομάδα και της έδειξε πώς να σέβεται το άθλημα. Και απέδωσε.
Αυτό είναι και το διακύβευμα για τον Πεδουλάκη. Όχι να βγει αέρα πατέρα 5ος, 6ος στην Ευρωλίγκα. Να παίζει η ομάδα ένα μπάσκετ που να το χαίρεται το ΟΑΚΑ στα εντός και τα ξένα γήπεδα στα εκτός. Κι αν ο αντίπαλος παίξει το ίδιο ωραία και καλύτερα, ας κερδίσει. Πάνω απ΄όλα όμως να ξέρεις ως ομάδα ότι έχεις αντιληφθεί τι ζητά το σύγχρονο μπάσκετ και να έχεις προσαρμοστεί σε αυτό. Όχι να μεμψιμοιρείς και να σιχτιρίζεις που έπεσες πάνω στη Ρεάλ ή τη Φενέρ. Να χαίρεσαι που το καλό σου μπάσκετ σε έφερε έστω απέναντι τους.
Κι όσο χτίζεις πάνω στο καλό μπάσκετ, θα έρθει η στιγμή που αυτός που είναι απέναντι θα σιχτιρίζει που δεν έχει πολλές ελπίδες πρόκρισης!