Με το ημερολόγιο να δείχνει 16 Σεπτέμβρη –και μία ημέρα μόλις μετά τη συντριβή από τον Άρη- το φετινό project του Παναθηναϊκού μοιάζει καταδικασμένο όχι μόνο για αποτυχία, αλλά για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή.
Ας ξεκινήσουμε από αυτό που είναι δεδομένο και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Στη ρίζα του κακού για τον Παναθηναϊκό είναι η ανυπαρξία του συλλόγου σε μετοχικό/διοικητικό επίπεδο. Από την στιγμή που ο Γιάννης Αλαφούζος, για κάποιους ανεξήγητα, αποφάσισε να πάρει αποστάσεις από την ίδια την ιδιοκτησία του για την οποία μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια είχε βάλει αρκετά βαθιά (τηρουμένων των αναλογιών) το χέρι στην τσέπη, η ομάδα ξεκίνησε ακόμα μία περιδίνηση προς το άγνωστο, φλερτάροντας ξανά με την καταστροφή, όπως είχε συμβεί αμέσως μετά την κατάρρευση της πολυδιαφημισμένης πολυμετοχικότητας.
Πάει αυτό. Πάμε στα πιο φρέσκα.
Παρά τα πολλά προβλήματα, το περιορισμένο μπάτζετ, την απαγόρευση μεταγραφών πέρυσι, την τιμωρία στην Ευρώπη κλπ, κλπ, κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να συνεργαστούν σε αυτόν τον σύλλογο, έχοντας μάλιστα συζητήσεις και επαφές με την παρούσα-απούσα διοίκηση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Άλλωστε, ακόμη κι αν το έκανε, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να έχει ελάχιστη σχέση με την μπάλα, που να την πίστευε.
Ωστόσο, οι Νίκος Νταμπίζας και Γιώργος Δώνης επέλεξαν να συνεργαστούν και το έκαναν προβάλλοντας ένα μοντέλο κι έναν τρόπο λειτουργίας προσαρμοσμένο στις άσχημες καθ’ ομολογία συνθήκες.
Εάν το συγκεκριμένο δίδυμο κρίνεται σήμερα αυστηρά από όλους είναι επειδή οι ίδιοι έθεσαν πολύ, μα πάρα πολύ ψηλά τον πήχη. Οι δηλώσεις τους σε όλη την διάρκεια της μέχρι σήμερα παρουσίας τους ήταν τέτοιες που έδειχναν μεν απόλυτη επίγνωση των δυσκολιών, αλλά παράλληλα εξέφραζαν την ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ επιτυχίας.
Προσοχή! Όχι αισιοδοξία, αλλά βεβαιότητα, με πολλούς μάλιστα να απορούν για το από πού πήγαζε μια τέτοια αντίληψη για τις δυνατότητες της ομάδας.
Μιας ομάδας που στήθηκε εντελώς λάθος, όπως μαρτυρούν τα αποτελέσματα, με τον Παναθηναϊκό να εγκαταλείπει εν μέρει το μοντέλο της «αναγκαστικής». λόγω των περιορισμών στις μεταγραφές. στροφής στα δικά του παιδιά. Η περσινή ομάδα, η οποία κατά βάση στηρίχτηκε σε τέτοιους, κατά γενική ομολογία τα πήγε μέχρι ενός σημείου καλά, δείχνοντας ταυτόχρονα και χτυπητές αδυναμίες τις οποίες οι άνθρωποι της ομάδας διαπίστωσαν έγκαιρα και είχαν μπροστά τους –θεωρητικά- χρόνο και πλάνο για να τις καλύψουν.
Χρήμα, βέβαια, δεν υπήρχε διαθέσιμο, αλλά είπαμε, αυτό είναι γνωστό και όχι μια κατάσταση που δημιουργήθηκε στην πορεία. Παρά την στενότητα λόγω έλλειψης ρευστού και την αδυναμία προσέλκυσης πολλών ποιοτικών ποδοσφαιριστών, ο Παναθηναϊκός σχεδιάστηκε δίχως οι υπεύθυνοι να δείχνουν να έχουν διδαχθεί οτιδήποτε από τα λάθη του παρελθόντος.
Αντί, δηλαδή, να εστιάσει σε 3-4 προσθήκες, σε νευραλγικές θέσεις (κυρίως του άξονα), συνέχισε να ασχολείται με δεκάδες περιπτώσεις, να αποκτά αμφιβόλου αξίας ή με ιστορικό τραυματισμών παίκτες, λες και δεν είχε τραβήξει αρκετά από τέτοιους το προηγούμενο διάστημα. Πριν καν απαλλαχτεί από βαρίδια τύπου Μουνιέ, πρόσθεσε κι άλλα τέτοια (όπως μοιάζουν ως τώρα οι περιπτώσεις τύπου Μπεκ ή Μολό), γεμίζοντας το ρόστερ με ξένους, την ίδια ώρα που ο νεανικός, ελληνικός κορμός παραμερίστηκε ποικιλοτρόπως.
Ο Καμπετσής, παίκτης που έδωσε λύσεις πέρυσι, απενεργοποιήθηκε, ο Εμμανουηλίδης παραχωρήθηκε δανεικός, νέοι από τις Ακαδημίες που υποτίθεται φέτος θα έπαιρναν περισσότερο χρόνο, αποδεσμεύτηκαν ή παραμένουν στα αζήτητα, ενώ οι συζητήσεις για ανανεώσεις συμβολαίων κατέληξαν σε σίριαλ (με κορυφαίο εκείνο του Χατζηγιοβάνη). Μια σειρά από γεγονότα που έδειξαν αυτή τη μεταστροφή, η οποία είναι λογικό να οδήγησε σε πικρίες και ανασφάλεια.
Είναι δυνατόν, όπως συνέβη και πέρυσι, μια ομάδα που δεν έχει λεφτά να προχωρά σε απόκτηση καμιάς δεκαριάς παικτών, με μπόλικους από αυτούς να κρίνονται (από την μέρα των υπογραφών κιόλας) λίγοι ή ανέτοιμοι και να παραχωρούνται δανεικοί;
Είναι δυνατόν να μην προσπαθείς να ετοιμάσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το ρόστερ σου ώστε να εμφανιστείς όσο το δυνατό συντομότερα έτοιμος, αντί να οδεύουμε προς την 4η αγωνιστική και ακόμη να μην έχουν παίξει κάποιες από τις επιλογές σου;
Πότε ακριβώς δηλαδή θα μονταριστεί αυτή η ομάδα; Μεταξύ της ντροπιαστικής ήττας από τον ΟΦΗ, της «τεσσάρας» από τον Άρη και του επερχόμενου ντέρμπι με τον Ολυμπιακό;
Αστεία πράγματα… Και πραγματικά προκαλεί απορία πώς άνθρωποι που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, πίστεψαν πως όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν δίχως απώλειες σε κάθε επίπεδο.
Ωστόσο, η χθεσινή εικόνα της ομάδας στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με βάση τα παραπάνω. Δεν αρκεί να εξηγήσει την απορία των παικτών με την κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλαγή συστήματος από αυτό με 3 κεντρικούς στο 4-3-3 και την αδυναμία τους να κρατήσουν απλώς τις θέσεις τους στο γήπεδο. Λες και δεν είχαν παίξει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο ή δεν είχαν δουλευτεί αρκετά τέτοια σενάρια κατά την προετοιμασία…
Φυσικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο της… ξενέρας ορισμένων σχετικά με την αντιμετώπιση που είχαν. Κανείς μας δεν είναι στα αποδυτήρια, αλλά η εικόνα της ομάδας «φωνάζει» ότι είναι γεμάτα από απογοητευμένους και ξεκρέμαστους (τουλάχιστον κατά την εκτίμησή τους) ποδοσφαιριστές. Και αυτό είναι ευθύνη των Νταμπίζα και Δώνη.
Όμως το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά από αλλού και μπορεί κανείς να το συνειδητοποιήσει θέτοντας ένα απλό ερώτημα. Εάν οι δυο τους αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και θελήσουν να παραιτηθούν, σε ποιον –αλήθεια- θα υποβάλλουν την παραίτησή τους;