Πολλοί αναφέρουν τη βαριά φανέλα. Άλλοι λένε ότι τα ντέρμπι θα είναι πάντα ντέρμπι. Η επώδυνη αλήθεια όμως είναι ότι σήμερα έπαιξαν δύο αντίπαλοι με εντελώς διαφορετικό κίνητρο και με διαφορετικό background στο τρέχον πρωτάθλημα
Από τη μία ο Παναθηναϊκός έπαιζε αγώνα για την αξιοπρέπεια και τη ζωή του. Θα το έκανε ούτως ή άλλως, πολύ περισσότερο τώρα που προερχόταν από δύο βαριές ήττες. Άλλωστε, οι παίχτες πάντα φυλάνε δυνάμεις για τα ντέρμπι κι εκεί τα δίνουν όλα.
Από την άλλη είχαμε έναν Ολυμπιακό που ερχόταν από το μεγάλο ματς με την Τότεναμ, με τον προπονητή να μην αλλάζει εντεκάδα και να πιστεύει στη φρεσκάδα του συνόλου, αλλά και με τη νοοτροπία ότι δεν χρειάζεται να σκιστούν για να κερδίσουν. Η διαφορά ποιότητας είναι χαώδης και θα φανεί. Έστω με αυτό το 1-0 που προηγείτο ως το τέλος. Είχε φέρει νωρίτερα Χ και ο ΠΑΟΚ, οπότε υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού και η σκέψη ότι το Χ δεν είναι καταστροφικό.
Καλώς ή κακώς, για τον Ολυμπιακό είναι μεγάλη η σεζόν και δε χρειάζεται να βάζει τα κάστανα στη φωτιά σε όλα τα ματς από τώρα. Και για τους Ερυθρόλευκους αυτό το ματς δεν είχε την ατμόσφαιρα ενός ντέρμπι. Από την ψυχολογική προετοιμασία στο πριν μέχρι και να αρχίσει το ματς ήταν σαν όλα τ΄άλλα. Όπως και να το κάνουμε, η εικόνα του αντιπάλου κοίμησε λίγο την ομάδα του Ολυμπιακού, πρωτίστως του προπονητή.
Για τον Ολυμπιακό δεν χάθηκε τίποτα με αυτό το Χ. Ούτε αλλοιώνει κάτι στην εικόνα της ομάδας. Αρκεί η διοίκηση που λέει και ξαναλέει για πρώτο στόχο το πρωτάθλημα, να μην αφαιρεί πόντους από τον προπονητή για το αποτέλεσμα αυτό.
Ας μείνουμε όμως λίγο στον Παναθηναϊκό που είναι μια απελπισμένη ομάδα, δεν έχει σκοράρει σε 4 ματς πέραν από τη γραμμή του πέναλτι, δεν κάνει παρά 2-3 ευκαιρίες ανά ματς κι αυτές όχι κλασικές κι έχει έναν προπονητή που δείχνει ανεπαρκής στην εκμετάλλευση του υλικού του.
Κι υπάρχουν τρεις αποδείξεις από το σημερινό ματς ως προς αυτό. Η μία ότι η ομάδα δεν έβγαλε φάσεις παρόλο που έπαιζε απέναντι σε αντίπαλο που έχει ανοιχτό στυλ παιχνιδιού. Έχει σαφώς μια πολύ καλή άμυνα ο Ολυμπιακός, αλλά κι ο Παναθηναϊκός υποτίθεται ότι το καλοκαίρι προετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει αυτό το στυλ.
Δεύτερο στοιχείο είναι η παρουσία του Μπουζούκη στα εξτρέμ. Ένα παιδί που δεν έχει τη σέντρα εν κινήση από πλάγια, δεν έχει εκτόπισμα, δεν αντέχει στη σωματική επαφή, δεν έχει δεξί πόδι με τίποτα για να δώσει μια ποικιλία στο παιχνίδι του. Κατά τ’ άλλα, το καλοκαίρι δεν θέλαμε να τον πουλήσουμε για να τον κρατήσουμε σε αυτό το ανύπαρκτο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ.
Η τρίτη και πιο τρανή απόδειξη αφορά στον Μακέντα. Στις 3 πρώτες αγωνιστικές είναι κάκιστος. Εκτός παιχνιδιού ομάδας. Φταίει σαφώς η ομάδα συνολικά γι΄αυτό, αλλά κι εκείνος δε βοηθάει τον εαυτό του. Παίζεις λοιπόν απέναντι στον Ολυμπιακό και είσαι σε μια τραγική κατάσταση. Και επιλέγεις ξανά την ίδια προβληματική ενδεκάδα και τον παίχτη που δεν μπορεί να σου κάνει γκολ τη μια ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί. Ο Μακέντα έχασε το πέναλτι, αλλά και άλλες δύο φάσεις.
Αντιθέτως, τόσο με τον ΌΦΗ όσο και με τον Άρη, έχει εμφανιστεί ο 19χρονος Περέα, ένα προϊόν, ακατέργαστο προφανώς, των ακαδημιών της Πόρτο, δημιουργεί προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα, έστω αυτά τα λίγα, και τον κρατάς έξω. Επαναλαμβάνω, σε μια κατάσταση που τα υπάρχοντα όπλα ρίχνουν άσφαιρα, εσύ ως προπονητής κρατάς μονίμως στον πάγκο τις άλλες επιλογές. Δεν δοκιμάζεις με λίγα λόγια.
Ο Περέα συγκεκριμένα είναι ένας παίχτης που επειδή δεν έχει παίξει πολύ, δεν έχει γίνει σκάουτινγκ πάνω του. Άρα θα προκαλούσε ξάφνιασμα στον αντίπαλο αν έπαιζε εξ αρχής. Τα ίδια ισχύουν και με τον παροπλισμό του Καμπετσή. Σαφώς πέρσι και στην προετοιμασία έδειξε πως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός στην κορυφή. Μήπως όμως είναι και κανείς αποτελεσματικός; Ο Καμπετσής όμως έχει κάποιες κινήσεις που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τον Μακέντα.
Το ματς εν γένει δεν αντέχει σε κριτική, γιατί έμοιαζε με φιλικό προετοιμασίας. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στο ρελαντί, ο Παναθηναϊκός στα όρια. Κανένας λόγος για αισιοδοξία δεν μπορεί να υπάρχει στο πράσινο στρατόπεδο, γιατί ήταν κάτι συγκυριακό, κάτι που δεν βασίστηκε σε ποδοσφαιρικό πλάνο.
Αν πάντως είχε κάτι σημαντικό αυτό το ματς, αφορά στο ότι έλειπε το καρκίνωμα των οργανωμένων από το γήπεδο και οι παίχτες λειτούργησαν χωρίς άγχος, χωρίς νεύρο, έπαιξαν ως αντίπαλοι μόνο εντός γηπέδου κι όχι με μίσος προς τη φανέλα του αντιπάλου. Γι΄αυτό και μόνο αξίζει η παρουσία του Δώνη στον πράσινο πάγκο.