Είναι αστεία (και τις περισσότερες φορές συντριπτικά άστοχη) η προσπάθεια να παρομοιαστεί κάποιος παίκτης με θρύλο του παρελθόντος.
Τις περισσότερες φορές είναι εκβιαστική, είτε από την ανάγκη του δημοσιογράφου να βάλει «σάλτσες», είτε από την κάψα του οπαδού να ξαναβρεί ένα είδωλο.
Τώρα λοιπόν που κράξαμε όλους τους άλλους που το κάνουν (και αψηφώντας τις κλασικές κατηγορίες περί ιεροσυλίας) μπορούμε να κάνουμε… ακριβώς το ίδιο:
Να συμφωνήσουμε ότι ο Μάρκο Λιβάγια μπορεί να γίνει ο Τζιοβάνι της ΑΕΚ!
Ο Κροάτης φυσικά και δεν διαθέτει τις ικανότητες του Βραζιλιάνου. Ούτε θα φτάσει το επίπεδο καταξίωσής του (δεδομένου ότι δύσκολα θα φορέσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα).
Με αυτά που κάνει όμως -ειδικά φέτος- μπορεί να τον θυμίσει σε οικουμενικότητα. Σε αναγνώριση. Στην ευκολία με την οποία του βγάζουν το καπέλο και οι αντίπαλοι.
Τα επαναλαμβανόμενα όργια του Λιβάγια φέρνουν στο μυαλό το κατεξοχήν συναίσθημα που προκαλούσε ο Τζιοβάνι στους οπαδούς των άλλων ομάδων:
Της παραδοχής. Της καλώς εννοούμενης ζήλιας. Του «ρε π…η, θα ήθελα κι εγώ έναν τέτοιο στην ομάδα μου»!
Θα πει κανείς βέβαια ότι υπάρχουν κι άλλοι παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα που θα ήθελε στην ομάδα του.
Κανείς όμως δεν παίζει με τον αέρα υπεροχής που παίζει φέτος ο Λιβάγια. Με αυτή την αυτοπεποίθηση που κάνει τα πάντα να μοιάζουν εύκολα.
Με αυτή την εντύπωση ότι… δεν βλέπει τους αντιπάλους του, την οποία μπορούν να δημιουργήσουν μονάχα μεγάλοι παίκτες.
Αν κάτι μάγευε στον μεγάλο Τζιοβάνι και τον έκανε αιώνια καψούρα των Ολυμπιακών (μεγαλύτερη και από τον θεωρητικά καλύτερο παίκτη Ριβάλντο) ήταν η άνεση με την οποία έκανε τους αμυνόμενους να μοιάζουν κουτοί.
Η τεχνική κατάρτιση που έκανε την μπάλα να δείχνει δεμένη στο κορδόνι του. Το ευλογημένο χάρισμά του να κάνει το απρόβλεπτο εκεί που κανείς δεν θα το σκεφτόταν.
Πράγματα που (σε μικρότερο φυσικά βαθμό, αλλά με την ίδια αρχοντική άνεση) δείχνει ικανός να κάνει πλέον και ο Λιβάγια.
Όχι ότι ο Κροάτης έγινε φέτος παιχταράς. Δείγματα της κλάσης του είδαμε στη χρονιά της κατάκτησης του τίτλου (όπου ήταν καθοριστικός), αλλά και στην περσινή (όπου οι εξωαγωνιστικές του ανοησίες κάλυψαν τις επίσης εξαιρετικές επιδόσεις του).
Η απελευθέρωσή του όμως μετά την απομάκρυνση του Μιγκέλ Καρντόσο (όχι ότι νωρίτερα δεν ήταν καλός) είναι το κάτι άλλο.
Λες και του επέτρεψε να βγάλει ένα επιπλέον 50% ποιότητας που είχε… κρυμμένο μέχρι σήμερα μέσα του.
Λες και του έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για να γίνει (από ένας εξαιρετικός επιθετικός) το σημείο αναφοράς ολόκληρης της ομάδας.
Σε συνδυασμό λοιπόν και με την απόλυτη ελευθερία που του έδωσε ο Κωστένογλου (αποδεχόμενος ότι τέτοιον παίκτη δεν γίνεται να τον βάλεις σε καλούπια) προέκυψε ο ηγέτης που τόσο είχε ανάγκη η ΑΕΚ.
Ένας ποδοσφαιρικός «μαέστρος» που στην παρούσα φάση (δεδομένου και του τραυματισμού του Φορτούνη) καμία άλλη ομάδα στη χώρα δεν διαθέτει.
Ένας «μόνος μου και όλοι σας» μπαλαδόρος, που αν συνεχίσει έτσι, δύσκολα θα χωρέσουν τα ελληνικά σύνορα.
Διότι είπαμε, «μάγος» σαν τον Τζιοβάνι δεν πέρασε ποτέ κανένας. Μα ποιος αμφισβητεί πλέον ότι ΚΑΙ ο Λιβάγια μπορεί να κάνει… μάγια;;;
