Η ήττα του Ολυμπιακού από τον Ερυθρό Αστέρα στην δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Champions League κατέδειξε για άλλη μία φορά τη νοοτροπία των ελληνικών ομάδων που παραμένουν σε βαθμός ψύχωσης «κολλημένες» με τις εγχώριες διοργανώσεις.
Η ιστορία έχει γράψει πολλά κεφάλαια με αντίστοιχες προσεγγίσεις όπου η ευρωπαϊκή πορεία «θυσιάστηκε» στην ανάγκη κατάκτησης ενός εγχώριου τίτλου, με την λογική του «πρώτου στο χωριό» να επικρατεί και να «θάβει» την δεδομένη και απολύτως φυσιολογική επιθυμία κάθε ποδοσφαιριστή να διακριθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Αν γυρίσει κανείς πίσω τον χρόνο, θα σταθεί δίχως αμφιβολία σε αυτό που θεωρείται σήμερα το μεγαλύτερο λάθος ή πιο σωστά τη μεγαλύτερη αυτοκτονία ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Εκείνης του Παναθηναϊκού της περιόδου 2002-2003 που άγγιξε ακόμη έναν ευρωπαϊκό τελικό, αλλά προτίμησε να τα δώσει όλα για να νικήσει το Αιγάλεω (με κάθε σεβασμό στον ιστορικό σύλλογο) για το πρωτάθλημα, παρά να επικεντρωθεί στη ρεβάνς με την Πόρτο στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA (σημερινού Europa League), έχοντας μάλιστα να υπερασπιστεί το υπέρ του 1-0 μέσα στην Πορτογαλία.
Για να είμαστε δίκαιοι ωστόσο στις κρίσεις μας, οφείλουμε να εξετάζουμε τα γεγονότα με βάση τις συνθήκες τις οποίες είχαν διαμορφωθεί την εποχή που συνέβαιναν. Εκείνος ο Παναθηναϊκός έψαχνε τρόπο να βάλει ένα τέλος στην κυριαρχία του Ολυμπιακού που όδευε προς το 7ο σερί πρωτάθλημα και παρά το ότι στις αρχές της δεκαετίας δεν υπήρχε ευρωπαϊκή έδρα που να τον αγχώνει (όπως μαρτυρούν τα εντυπωσιακά αποτελέσματα που κατέγραψε), εντός των τειχών τα πράγματα για εκείνον ήταν πολύ… ζόρικα.
Εκείνος ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είχε ζητήσει την αναβολή του αγώνα με το Αιγάλεω, που είχε οριστεί λίγες μέρες πριν τον επαναληπτικό του UEFA, αλλά η τότε διοίκηση της ΕΠΟ αρνήθηκε, με μια απόφαση η οποία δεν προκάλεσε την παραμικρή έκπληξη.
Μιλάμε πάντα για την περίοδο 2002-2003 και γενικότερα για μία εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο λειτουργούσε με πολύ συγκεκριμένους και… άγραφους κανόνες ή έμενε στους τύπους, εφόσον αυτοί δεν ενοχλούσαν εκείνους που κινούσαν τα νήματά του.
Το αίτημα των πράσινων απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες και οι πράσινοι κατεβαίνουν διατεθειμένοι να τα δώσουν όλα με το Αιγάλεω. Ο Άγγελος Μπασινάς τραυματίζεται και το τριφύλλι φτάνει να ριχτεί στη μεγαλύτερη μάχη της χρονιάς απέναντι στην ομαδάρα του Ζοσέ Μουρίνιο, δίχως το πιο ποιοτικό χαφ του, στην καλύτερη φάση της καριέρας του… Με τα αν δεν γράφεται ιστορία, φυσικά, και κανείς δεν μπορεί να πει πως εάν ήταν διαθέσιμος σε αυτό το παιχνίδι ο αρχηγός, δεν θα ερχόταν το πικρό 0-2 στην παράταση, το οποίο έφερε τελικά τον αποκλεισμό.
Άλλωστε η ουσία στην υπόθεση δεν είναι η απουσία ενός ή περισσοτέρων παικτών, αλλά η νοοτροπία που γίνεται δεύτερη φύση ενός οργανισμού. Εκείνος ο Παναθηναϊκός ήθελε όσο τίποτα άλλο το πρωτάθλημα. Αυτό τον «έκαιγε», αυτό συζητούσαν στις προπονήσεις, αυτό είχε περάσει ως στόχος. Μοιραία πότισε την σκέψη και το μυαλό όλων, θολώνοντας την πραγματική επιτυχία και καταξίωση που θα ερχόταν μέσα από την προοπτική ενός τελικού.
Στον οποίο εκείνη τη χρονιά έφτασε η Πόρτο, κατακτώντας το τρόπαιο (και την επόμενη χρονιά και το Champions League), με τον Μουρίνιο να αποδίδει τα εύσημα στο τριφύλλι, λέγοντας πως ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος που είχε αντιμετωπίσει στην εντυπωσιακή πορεία των «Δράκων» και ότι αυτή ήταν η ομάδα που τον έκανε να φοβηθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Κι όπως θυμούνται καλά οι φίλοι της ομάδας, τελικά εκείνη η θυσία δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα. Η χρονιά έκλεισε με την «Ριζούπολη», ένα ματς-τελικό με τον Ολυμπιακό να παίρνει ακριβώς το σκορ που έψαχνε προκειμένου να κατακτήσει άλλο ένα πρωτάθλημα και όλη την ποδοσφαιρική πιάτσα να αντιλαμβάνεται ότι ό,τι κι αν είχε κάνει ο Παναθηναϊκός με την Πόρτο ή το Αιγάλεω, πάλι την πλάτη των ερυθρολεύκων θα έβλεπε…