Δεν είναι κακό να είσαι αιθεροβάμων- για την ακρίβεια, είναι λυτρωτικά υπέροχο το να ταξιδεύει το μυαλό σου από δω κι από κει, στέλνοντας, έστω και παροδικά, την ωμή πραγματικότητα στο πυρ το εξώτερον.
Κακό είναι- προσοχή, ακολουθεί πρωτοφανής κατακρεούργηση της ελληνικής γλώσσας και του υποτυπώδους χιούμορ- να είσαι αιθεροvamos: να υπερίπτασαι, δηλαδή, να βλέπεις τα πόδια σου να πατάνε στο συμπαγές τίποτα και να φωνάζεις ενθουσιωδώς “vamos!”, παρά το γεγονός πως γνωρίζεις πως από κάτω σε περιμένει ένα αρραγές κομμάτι τσιμέντου μ’ ανοιχτές τις γκρίζες του αγκάλες.
Ο Ολυμπιακός, δυστυχώς, επέλεξε εδώ και καιρό την πτήση στο σαθρό πουθενά, ποντάροντας σε υπέροχα hashtags που έκαναν, πράγματι, τρομερό ντόρο στα social, όμως παράλληλα αποπροσανατόλισαν σε βαθμό κακουργήματος την αγωνιστική του πυξίδα και τη διέλυσαν #mexritelous.
Κάπως έτσι ήρθε η Βιλερμπάν να μπει στα παπούτσια της Νατάσας Αθήνη που χαστουκίζει, εντελώς απροειδοποίητα, τους Ερυθρόλευκους που εκτελούν χρέη Δήμητρας Λιάνη, ταράζοντας συθέμελα το κάκιστα δομημένο μπασκετικό τους οικοδόμημα.
Η ομάδα του coach Μπλατ παρουσίασε στο ματς της Παρασκευής εικόνα πιο αποκρουστική κι από το στόμα γνωστού παρουσιαστή όταν μιλάει για εύσωμες κοπέλες του GNTM, καθώς κατάφερε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να συντριβεί από μια ομάδα που μετά δυσκολίας θα κατακτούσε το Champions League- ακόμα κι αυτό του ποδοσφαίρου, με τους παίκτες της να είναι οι μόνοι που παίζουν με τα χέρια, ενώ οι αντίπαλοι με τα πόδια.
Αν πιάσουμε το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, είναι πασιφανές πως ο Ολυμπιακός θ’ αποτύχει φέτος για μια πλειάδα λόγων, όμως ο βασικότερος εντοπίζεται στο «1» και το «5»: ο Μπάλτνγουιν μπορεί να έχει ορισμένα καλά στοιχεία, όμως δεν έχει παίξει ποτέ στην Ευρώπη κι αυτό, αν δεν είσαι εκπληκτικό ταλέντο, είναι πάντα πρόβλημα όταν καλείσαι να «τρέξεις» μια ομάδα, ενώ ο Τσέρι είναι το παιδί που έκανε χθες… αυτό:
Στους σέντερ υπάρχει βέβαια η σταθερά Μιλουτίνοφ, όμως έπειτα ακολουθεί Σάκης Ρουβάς («Μετά από σένα το χάος, μετά από σένα το τίποτα»), μιας και ο Χαπ μπορεί να είναι καλός για το Ουισκόνσιν, αλλά για Ευρωλίγκα… δεν, ενώ ο Ρούμπιτ είναι περισσότερο τεσσάρι παρά 5 και, όπως και να το κάνουμε, άλλο Μπάμπεργκ κι άλλο Ολυμπιακός.
Τα προβλήματα, ωστόσο, δεν σταματάνε εκεί- κι ας είναι η στελέχωση του ρόστερ ίσως το πιο σημαντικό. Ο λατρεμένος (στον γράφοντα και σε κάτι χιλιάδες μπασκετόφιλους ακόμα) Ντέιβιντ Μπλατ έχει «διατελέσει» προπονητάρα στο παρελθόν- ο τύπος, εκτός από την Ευρωλίγκα του 2014 και του χρυσού με τη Ρωσία, ήταν coach του ΛεΜπρόν στους τελικούς του ΝΒΑ, οπότε ’nuff said που λέγαμε και στο χωριό μας-, όμως στους Ερυθρόλευκους τα ’χει κάνει μεγαλοπρεπώς μαντάρα.
O προσωπικός του Γολγοθάς με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει καθιστά ελαφρώς «άβολη» την όποια κριτική, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως και το περσινό σύνολο και το φετινό είναι ασύνδετα.
Κόντρα στην Βιλερμπάν, δε, έκανε ακατανόητες αλλαγές, βάζοντας ελάχιστα τον σκληρό του πυρήνα (Σπανούλης-Πρίντεζης-Παπανικολάου-Μιλουτίνοφ) μαζί στο παρκέ, παρά το γεγονός πως μάλλον (θα) ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σώσει την ομάδα από το πρωτοφανές ναυάγιο.
Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που εκτός των τεσσάρων γραμμών μοιάζει μπερδεμένη περισσότερο κι από κορδόνια αθλητικών παπουτσιών 12χρονου. Η απόφαση της διοίκησης να κατεβάσει άλλο σύνολο στην Α2 και την «κανονική» ομάδα μόνο στην Ευρωλίγκα δημιουργεί σύγχυση.
Μπορεί μεγάλη μερίδα του κόσμου να σνομπάρει την Basketleague και το επίπεδό της, όμως παραμένει ένα δύσκολο πρωτάθλημα με πολλή τακτική και άλλο τόσο ξυλίκι, κάτι που βοηθάει τις δύο ομάδες μας στην προετοιμασία τους και για το εκάστοτε παιχνίδι της Euroleague.
10-15 λεπτάκια (όσο παίζουν, συνήθως, τα μεγάλα ονόματα των «αιωνίων» στο πρωτάθλημα) σε αγώνα της Α1 είναι απείρως προτιμότερα από 30 σε ένα φιλικό. Ο Ολυμπιακός έδωσε το πρώτο του επίσημο ματς χθες, την στιγμή που ο αντίπαλός του έπαιζε ήδη το 4ο– κι αυτό, ειδικά στην αρχή μιας σεζόν που οι ομάδες ψάχνονται, είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Πέραν του προφανούς οφέλους, όμως, η Basketleague αποτελούσε κι ένα… αποκούμπι για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό όταν έπιναν νερό εκτός των συνόρων. Οι παίκτες τους δε δικαιούνταν να χαλαρώσουν, καθώς στο τέλος του γαλανόλευκου δρόμου τους περίμενε πάντα μια μάχη για τον τίτλο.
Τώρα, για παράδειγμα, πώς μπορεί να κρατηθεί ζεστός ένας παίκτης του εξωπραγματικού βεληνεκούς του Σπανούλη, όταν βλέπει πως η σεζόν του θα κρατήσει οριακά μέχρι τα μέσα Απριλίου, μιας και ο Ολυμπιακός μοιάζει αδύνατο- κι ας είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα- να μπει στα playoffs της Euroleague; Γιατί ακριβώς να «θυσιαστεί» ο Μιλουτίνοφ και να μην το πάει εντελώς συντηρητικά μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ώρα να φύγει για την ΤΣΣΚΑ ή το ΝΒΑ;
Η απόφαση της διοίκησης- με την αρωγή, μην ξεχνάμε, των οπαδών- είναι απολύτως σεβαστή (ουδείς δικαιούται να πει τι θα κάνουν δύο άνθρωποι που έχουν βάλει κοντά 200 εκατομμύρια αυτά τα χρόνια και έφτασαν τον ΟΣΦΠ σε απάτητες κορυφές), όμως δείχνει από πολύ νωρίς πως αμφιρρέπει μεταξύ λάθους και πολύ λάθους, τουλάχιστον στο αγωνιστικό της σκέλος.
Ο σπάνιος winner Βασίλης Σπανούλης είπε προσφάτως πως όταν φοράς τα Ερυθρόλευκα στόχος είναι πάντα η κορυφή- και, είναι βέβαιο, ο Bill το πιστεύει-, ωστόσο με τον ίδιο να βαδίζει στα 38, τον Πρίντεζη στα 35 και το supporting cast να είναι επιπέδου Eurocup, το ταβάνι ίσως και να είναι η 11η-12η θέση της Ευρωλίγκας. Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν οι Αγγελόπουλοι βγάλουν αγωνιστικό, και όχι μόνο, λαγό από το καπέλο και αλλάξουν άρδην την κατάσταση. Η σφαλιάρα από την Βιλερμπάν μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στο Λιμάνι.
Tο πρώτο εκκωφαντικό καμπανάκι ήχησε ήδη.
Άραγε, ακούει κανείς;