Πάνε μόλις λιγες εβδομάδες από τον αγώνα Ιράν-Καμπότζη, ένα παιχνίδι με ιστορική σημασία, αλλά όχι λόγω του -εντυπωσιακού ομολογουμένως- 14-0 με το οποίο επιβλήθηκαν οι γηπεδούχοι.
Η ιστορία δεν γράφτηκε στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου «Αζάντι», αλλά στις κερκίδες. Εκεί όπου ανάμεσα στους 74.000 θεατές βρέθηκαν και περίπου 3.500 γυναίκες. Για πρώτη φορά μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, όταν ο Αγιατολάχ Χομεϊνί με «fatwa» απαγόρευσε την είσοδο γυναικών σε αθλητικά θεάματα. Στην Ισλαμική Δημοκρατία που εγκαθίδρυσε δεν υπήρχε χώρος (τουλάχιστον στις εξέδρες ή και σε άλλα, πιο σοβαρά θέματα) για το γυναικείο φύλο…
Για να φτάσουμε, όμως, σε αυτό το γεγονός το 2019, χρειάστηκε πολλά κορίτσια να αψηφήσουν τον νόμο και να δώσουν έναν αγώνα πολύ μεγαλύτερο από εκείνο των ποδοσφαιριστών στο χορτάρι. Γυναίκες που έφτασαν ακόμη και στο σημείο να αυτοπυρποληθούν, όπως η Σαχάρ Κονταγιάρι, η οποία έγινε σύμβολο της μάχης κατά αυτής (και πολλών ακόμα) μεσαιωνικής αντίληψης και διάκρισης μεταξύ των φύλων.
Η Ζεϊνάμπ Σαχάφι δεν έφτασε μέχρι εκεί. Αν και πλήρωσε την αγάπη της για το ποδόσφαιρο (και πιο συγκεκριμένα, τη γνωστή Περσέπολις) με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς από τους αστυνομικούς, κάθε φορά που την έπιαναν στα «πράσα».
Σε αντίθεση με άλλα κορίτσια της ηλικίας, σε αυτό που ονομάζουμε «ελεύθερο κόσμο», η νεαρή Ιρανή δεν έβαζε μακιγιάζ για να δείξει πιο όμορφη και να τονίσει την θηλυκότητά της. Ούτε κάλυπτε τα πλούσια, μακριά μαλλιά της ως ένδειξη υπακοής στην ερμηνεία του Κορανιού των «Αγιατολάδων». Εκείνη προσπαθούσε να μεταμφιεστεί σε άντρα, προκειμένου να ξεγελάσει τους φανατικούς της πίστης και των νόμων της και να δει από κοντά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Και το κατάφερε επτά φορές! Μία εξ αυτών στο πάρτι τίτλου της Περσέπολις του 2018, όταν το «Αζάντι», που εντελώς ειρωνικά στη γλώσσα της σημαίνει ελευθερία, είχε γεμίσει από σχεδόν 95.000 θεατές. Ποιος ξέρει πόσοι από αυτούς δεν ήταν στην πραγματικότητα κοπέλες σαν την Ζεϊνάμπ, που είχαν πάρει την ίδια απόφαση; Το ίδιο τεράστιο ρίσκο απέναντι σε κάτι τόσο σκανδαλωδώς αναχρονιστικό και περιέργως ανεκτό από την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα, στο όνομα ενός δήθεν σεβασμού στην «διαφορετικότητα».
Η Σαχάφι είχε προσπαθήσει επανειλημμένα να παρακολουθήσει παιχνίδια της εθνικής ομάδας της χώρας στην πορεία της μέχρι την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018 στην Ρωσία. Εκεί όπου το Ιράν ήταν η μόνη χώρα που είχε προκριθεί, αλλά απαγόρευε στις γυναίκες την είσοδο στα γήπεδα. Μια… λεπτομέρεια που δεν ενόχλησε ποτέ ιδιαίτερα την FIFA, τουλάχιστον όχι μέχρι του σημείου του να πιέσει πραγματικά τέτοια καθεστώτα (σαν την Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα) που δεν σέβονται τις θέσεις της για παιχνίδι δίχως διακρίσεις στη βάση χρώματος ή φύλου.
Το… «equal game» για την Ζεϊνάμπ Σαχάφι και τις όμοιές της ήταν άγνωστες λέξεις στην Τεχεράνη. Την μία και μοναδική φορά που την συνέλαβαν στις κερκίδες (όπως και άλλες 35 γυναίκες που είχαν περάσει όλη τη μέρα προσπαθώντας να προμηθευτούν εισιτήριο στην μαύρη αγορά και να μεταμφιεστούν σε άντρες βάζοντας περούκες και ψεύτικες γενειάδες) ο ίδιος ο Τζιάνι Ινφαντίνο ήταν στις κερκίδες, νομιμοποιώντας δια της παρουσίας του το καθεστώς και τις απόψεις του.
Το μεγάλο παράδοξο της ιστορίας είναι ότι την ημέρα που μπήκε ένα τέλος σε μια παράνοια 40 ετών, η Ζεϊνάμπ δεν βρισκόταν στο Ιράν για να γιορτάσει αυτή τη νίκη απέναντι στον παραλογισμό. Έχοντας εγκαταλείψει την χώρα από τα τέλη Αυγούστου φοβούμενοι αντίποινα για τους αγώνες της κατά των διακρίσεων των γυναικών στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ζει στην Κωνσταντινούπολη και αρκέστηκε στο να παρακολουθήσει το ματς από την τηλεόραση…