Ας το παραδεχτούμε… Πιθανότατα ούτε ο ίδιος ο Τζον Φαν’τ Σιπ δεν περίμενε ότι η ανανεωμένη και γεμάτη νέους, άφθαρτους και… άγνωστους σε πολύ κόσμο Εθνική, θα εμφάνιζε τέτοια εικόνα απέναντι στους Βόσνιους.
Η νίκη αυτή καθαυτή έρχεται σε δεύτερη μοίρα και το αυτογκόλ με το οποίο ήρθε αποτέλεσε απλά μια δίκαιη επιβράβευση του ποδοσφαίρου που παίχτηκε στο χορτάρι του ΟΑΚΑ. Ένα ποδόσφαιρο στρωτό, επιθετικό, δημιουργικό, σχεδόν… σέξi, για τα μάτια των λιγοστών θεατών που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα πρότζεκτ που δεν έμοιαζε να «ψήνει» τους περισσότερους από εμάς.
Σαφώς και τα 90 λεπτά του αγώνα με την Βοσνία δεν είναι δείγμα γραφής επαρκές για να βγάλει κανείς πλήρη συμπεράσματα, αλλά συγκρινόμενο με αυτό που αντικρίζαμε στα προηγούμενα ματς, φέρνει αισιοδοξία.
Εκτός από χαμόγελα, όμως, προκύπτουν και προβληματισμοί. Κυρίως για τον άνθρωπο που είναι ο ιθύνων νους πίσω από αυτή την μετάλλαξη. Τον Τζόν Φαν’τ Σιπ που πήρε ένα τεράστιο ρίσκο αφήνοντας στις τελευταίες κλήσεις του τα μεγάλα ονόματα, τα λεγόμενα «βαριά χαρτιά», στα οποία στηρίχθηκε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Κακά τα ψέματα, όταν έχεις τη δυνατότητα να καλείς στην ομάδα παίκτες όπως ο Μανωλάς, ο Παπασταθόπουλος ή ο Μήτρογλου και δεν το κάνεις, περνάς ένα σαφές μήνυμα προς όλους. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι η Εθνική σε μέρες ύφεσης, κάμψης (μέχρι του σημείου διασυρμών) δεν μπορεί να μετατρέπεται σε κλειστό κλαμπ, όσο σπουδαία κι αν είναι τα μέλη του.
Αν μιλάγαμε για ένα σύνολο όπως εκείνο της εποχής Ρεχάγκελ, το οποίο στηρίχθηκε στην λογική του «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Τα τελευταία χρόνια όμως συνέβαινε το αντίθετο. Η θέση για κάποιους έμοιαζε εξασφαλισμένη, άσχετα με την τρέχουσα φόρμα τους, και την ίδια ώρα η Εθνική έβγαζε προς τα έξω την εικόνα μιας ομάδας που στερείται εναλλακτικών λύσεων και σχεδίου.
Ο Φαν’τ Σιπ προσπάθησε να διαχειριστεί το υλικό που παρέλαβε, αλλά είδε στους πρώτους αγώνες ότι έτσι δεν πάμε πουθενά. Τι έκανε λοιπόν; Χρησιμοποίησε αυτά τα τελευταία (διαδικαστικά θα μπορούσε να πει κανείς) ματς των προκριματικών του EURO 2020 ως φιλικά προετοιμασίας ενόψει της επόμενης μεγάλης διοργάνωσης στην οποία θα προσπαθήσει να στείλει την Ελλάδα. Του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ, που χρονικά απέχει 2 και βάλε χρόνια, διάστημα ικανό για να προωθήσει τις αλλαγές που έχει στο μυαλό του, με τα «εργαλεία» που ο ίδιος εμπιστεύεται.
Στην προσωπική δήλωσή του μετά το… σοκ που έφεραν οι κλήσεις του για τα παιχνίδια με Ιταλία και Βοσνία ξεκαθάρισε πως η πόρτα της ομάδας δεν κλείνει για κανέναν και φυσικά ούτε για τα παιδιά που αυτή τη φορά έμειναν εκτός.
Στην ουσία πέταξε το «μπαλάκι» σε εκείνους, έχοντας βέβαια κατά νου, ότι εάν το ρίσκο του δεν απέδιδε καρπούς, θα επέστρεφε ξανά σε αυτούς. Από σήμερα μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος και ταυτόχρονα πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Πλέον βρίσκεται στη θέση ισχύος την οποία πρέπει να έχει ένας προπονητής. Κανένας παίκτης (ούτε καν ο Μέσι ή ο Ρονάλντο) δεν δικαιούται να θεωρεί εαυτόν ανώτερο μέσα στα αποδυτήρια σε αυτό το σπορ που σπάνια πήγε μπροστά με… δημοκρατικές διαδικασίες, αφού συνήθως το κουμάντο το έχει ένας. Αυτός που κάθεται στην άκρη του πάγκου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ορισμένοι από τους παίκτες που δεν βρίσκονται τώρα μεταξύ των επιλογών του Ολλανδού έχουν προσφέρει πολλά και αγωνιστικά και ως προσωπικότητες στην Εθνική ομάδα. Δυστυχώς όμως για αυτούς η παρουσία τους συνδυάστηκε με αποτυχίες και άσχημα αποτελέσματα, χωρίς βέβαια να προσωποποιείται αποκλειστικά σε αυτούς η μακρόχρονη -πια- κρίση.
Στην φρέσκια Εθνική του Φαν’τα Σιπ υπάρχει χώρος για ποδοσφαιριστές όπως ο Παπασταθόπουλος ή ο Μανωλάς. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν μπορούν να παίζουν σε Premier League και Serie A, αποτελεί… ανωμαλία να μην μπορούν να σταθούν κόντρα στο Λιχτενστάιν! Δεν υπάρχει, όμως, κανένα περιθώριο για παλαιού τύπου νοοτροπίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τις… κακουχίες που πέρασαν μαζί με την ομάδα και διαμόρφωσαν κλίμα γκρίνιας ή ακόμη και ηττοπάθειας.
Κόντρα στην Ιταλία, Χατζηδιάκος και Σιόβας έκαναν (τηρουμένων των αναλογιών) φιλότιμη δουλειά. Απέναντι στους Βόσνιους επιστρατεύτηκε ο Σταφυλίδης για να παίξει στόπερ. Και τα κατάφερε μια χαρά, την ίδια ώρα που οι βασικοί σέντερ μπακ της Νάπολι και της Άρσεναλ έβλεπαν το ματς από την τηλεόραση!
Η θέση τους είναι στο γήπεδο. Πάνω στο χορτάρι ή στον πάγκο, δεν έχει σημασία. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Όλοι χρήσιμοι, όλοι απαραίτητοι, αλλά ουδείς αναντικατάστατος. Τα «νεκροταφεία», άλλωστε, όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ, είναι γεμάτα από τέτοιους…