Στο παρελθόν το ζήσαμε με τον Αστέρα Τρίπολης, το ζήσαμε με τον Παναιτωλικό, το ζήσαμε με τον Ατρόμητο, το ζήσαμε με την Ξάνθη. Καλές, χρυσές αυτές οι ομάδες, αλλά στην πορεία των χρόνων έδειξαν ότι δεν έχουν τη δυναμική του κόσμου για να στηρίξουν ένα άλλο ποδόσφαιρο.
Ο Παναιτωλικός όχι τόσο, αφού έχει κόσμο, αλλά αντιμετωπίζει άλλα προβλήματα. Αλλά ο Αστέρας, η Ξάνθη και ο Ατρόμητος είχαν εκδοχές σε αυτή τη δεκαετία που προσέλκυαν το ουδέτερο μάτι να τις συμπαθήσει. Δεν προσέλκυαν τόσο τον δικό τους κόσμο ή δεν είχαν το μέγεθος του κόσμου που θα μπορούσε να τις κάνει έναν πόλο έλξης για το πρωτάθλημα και συμπληγάδες πέτρες για τους μεγάλους.
Αυτή είναι στην ουσία και η ειδοποιός διαφορά του φετινού ΟΦΗ. Ως ποδοσφαιρικό πρότζεκτ δεν απέχει απ΄αυτά που προσπάθησαν πολλές χρονιές να φτιάξουν και το πέτυχαν οι δύο προαναφερθείσες ομάδες. Ο ΟΦΗ όμως έχει αυτή τη στιγμή το όραμα, την προοπτική και το μέγεθος του λαού για να αντέξει ακόμα και στις στραβοτιμονιές.
Όταν πριν ένα χρόνο γινόταν η αλλαγή ιδιοκτησίας, κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο ΟΦΗ θα έπαιζε αυτό το ποδόσφαιρο φέτος και μάλιστα με δείγματα εξαιρετικού σκάουτινγκ. Κανείς δεν θα περίμενε ότι αυτό θα γίνει με Έλληνα προπονητή, μιας και, ας είμαστε ειλικρινείς, η ελληνική σχολή στα χαμηλά στρώματα του ποδοσφαίρου δεν μαθαίνει να δημιουργεί. Μαθαίνει να καταστρέφει και διδάσκει την κουτοπονηριά.
Στο φετινό ΟΦΗ βλέπουμε έναν απογαλακτισμό από τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής ποδοσφαιρικής σχολής. Με εξαίρεση τους Γιαννούλη και Νάστο που είναι της παλιάς σχολής και βγάζουν κάποιες φορές τη νοοτροπία που συνοδεύει τον Έλληνα αμυντικό, ο ΟΦΗ ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο.
Να βρει πως θα κινηθεί στην επίθεση, ποιοι παίχτες θα χρειαστεί να συνδυαστούν για να μεταφερθεί η μπάλα σωστά από την άμυνα στην αντίπαλη εστία, ποιοι μπορούν να καλύψουν τις αδυναμίες των άλλων, ποιοι πρέπει να κάνουν μία συγκεκριμένη δουλειά και ποιοι να κουμπώνουν σε διαφορετικές απαιτήσεις κτλ.
Ο ΟΦΗ (και) στο Καραϊσκάκη ήταν μια ομάδα που χαιρόσουν να βλέπεις. Ειδικά οι δυο κεντρικοί της μέσοι είναι από τους κορυφαίους στο ελληνικό πρωτάθλημα και συνθέτουν το πιο ταιριαστό και ιδανικό δίδυμο.
Ο Μεγιάδο με συνεχή κίνηση, κοψίματα, κλεψίματα και αδιάκοπο πρέσινγκ, είναι ο ορισμός του σύγχρονου εξαριού και ο Νέιρα μπροστά του μοιράζει ιδανικά το παιχνίδι, τρέχει, βλέπει γήπεδο και κάνει όσα απαιτεί ο δύσκολος ρόλος του οκταριού εν έτει 2019.
Εξαιρετικοί παίκτες, αποτέλεσμα ενός εξαιρετικού σκάουτινγκ που δείχνει ότι το «θαύμα» του ΟΦΗ έχει ποδοσφαιρική εξήγηση.
Γιατί εκπονήθηκε πέρσι ένα πλάνο από ανθρώπους που έμαθαν αλλιώς. Από ανθρώπους που παρακολουθούν και εξετάζουν τους παίχτες που θέλουν. Κάπως έτσι ήρθαν ο Σεμέδο και ο Ναμπί και αποτελούν τον κεντρικό πνεύμονα της εντεκάδας. Αυτοί οι δύο είναι τα πρώτα ονόματα στη μαρκίζα, μα όχι τα μόνα. Υπάρχει ο Φιγκεϊρέιδο, υπάρχει η αδυναμία μας ο Τσιλιανίδης, για τον οποίο απορούμε που τον άφησε έτσι εύκολα ο Αστέρας και που δεν κινήθηκαν ΑΕΚ ή Παναθηναϊκός να τον αποκτήσουν.
Μακάρι αυτή η φιλοσοφία να κρατήσει και να μην αλλάζουν τα πλάνα κάθε εξάμηνο μέχρι κάποια στιγμή να θυσιάζονται όλα στο βωμό της νίκης. Ο ΟΦΗ είναι αυτή τη στιγμή από τις ομάδες που μπορούν να προσφέρουν αναβάθμιση στη Super League.
Το βασικότερο που θα κρατήσει όρθια όλα τα παραπάνω είναι η πίστη στο πλάνο. Ακόμα κι αν στο τέλος της χρονιάς ο ΟΦΗ βγει 7ος ή 8ος, άρα παίξει για play out, να μην υπάρξει απογοήτευση. Να υπάρξει η απαραίτητη στενοχώρια που θα γίνει πείσμα για συνέχιση του πλάνου.