Το να γίνεις προπονητής είναι μια απόφαση που έχει πάντοτε μέσα της την έννοια της ματαιοδοξίας. Ως παίχτης υπήρχαν φορές που μπορεί να έκλεβες την παράσταση, αλλά ήσουν μέρος μιας ομάδας. Ως προπονητής είσαι μόνος.
Αυτό έχει διπλή ανάγνωση. Είσαι μόνος στην αποθέωση για το στήσιμο μιας ομάδας. Είσαι όμως μόνος και στην ευθύνη. Είσαι μόνος όταν οι παίχτες γίνονται μια ασπίδα ο ένας για τον άλλο για να αντικρούσουν την κακή κριτική, αλλά κανείς δεν γίνεται ασπίδα για σένα. Αυτό το πακέτο οφείλεις να το κατανοήσεις και να το αποδεχτείς.
Είναι αυτό το πακέτο που μεγεθύνει τη ματαιοδοξία. Γιατί ο άνθρωπος που ρισκάρει για την αποθέωση, ξέρει ότι υπάρχει κι η υπαιτιότητα, αλλά κοιτάζει και στοχεύει μόνο την αποθέωση. Σε αυτή τη διαδρομή έχει αποφασίσει πως θα κάνει τα πράγματα με τον τρόπο του. Θέλει να του αναγνωριστεί πως έθεσε μια νέα παράμετρο. Ειδικά όταν αυτό το άθλημα για το οποίο μιλάμε, είναι το μπάσκετ.
Μεγάλος προπονητής όμως δεν είναι μόνον αυτός που φτιάχνει το δικό του σχέδιο και φροντίζει να πάνε όλα σωστά. Μεγάλος είναι κι αυτός που μπορεί να νικήσει τον εγωισμό του, μπορεί να προσαρμοστεί στην κατάσταση. Κι αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον ως προς την Ευρωλίγκα, ο Αργύρης Πεδουλάκης μοιάζει να μην θέλει να προσαρμοστεί στην κατάσταση, αλλά να θέλει να την φέρει στα μέτρα του. Ή, έστω, μοιάζει να θέλει χρόνο για να προσαρμοστεί στην κατάσταση.
Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί ότι πριν ξεκινήσει η χρονιά έκανε λόγω για χρόνο που θέλει η ομάδα για να δέσει; Αυτό είναι προφανές. Δεν χρειάζεται να το πει κανείς. Αυτό που χρειάζεται να γίνει κατανοητό στην ομάδα και δη στους νεοσύλλεκτους, είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή. Ειδικά όταν ξεκινάς την Ευρωλίγκα με 4 ματς που είναι must win. Αν υποθέσουμε ότι ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε με 2 εκτός σε Μόσχα και Βαρκελώνη και είχε ένα εντός με Φενέρ, τότε ναι, να δοθεί η πίστωση χρόνου.
Η ομάδα όμως έχει θέσει έναν στόχο. Την πρόκριση στην 8άδα. Κι αυτή δεν περιμένει. Τρέχει. Με κάθε ματς που περνάει ανεκμετάλλευτο, απομακρύνεται. Η λογική του στυλ «έχουμε 31 παιχνίδια ακόμα» δε μπορεί να αντέξει σε παίχτες όπως ο Μπέντιλ, ο Μπράουν, ο Φριντέτ κι ο Τζόνσον. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουν πως να λειτουργήσουν σε επίπεδο οργανισμού, πότε να τα δώσουν όλα, πότε να κατεβάσουν ταχύτητες. Μέχρι να αλλάξει το τσιπάκι τους και να καταλάβουν ότι από δω και πέρα κάθε πάσα που δεν δίνεται σωστά, πονάει, θα χαθεί έδαφος.
Όλο αυτό είναι δουλειά του προπονητή. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ένας καλός προπονητής. Αυτή η άποψη βέβαια θα γίνει δεκτή από αρκετούς γιατί είναι θετική. Η άποψη ότι δε δείχνει πως είναι έτοιμος γι΄αυτό το επίπεδο Ευρωλίγκας, θα λοιδωρηθεί γιατί «ποιος είσαι εσύ πού θα τον κρίνεις;». Κανένας δεν είμαι. Άρα ας λειτουργήσουμε στη βάση του ότι κανείς δεν ξέρει αν ο Αργύρης είναι καλός ή κακός πέρα από τους ανθρώπους του μπάσκετ.
Αυτό που σίγουρα ξέρει ο οποιοσδήποτε είναι πως μια πετυχημένη συνταγή δε μπορείς να την χαλάσεις. Ξέρει επίσης αυτό που είπαμε στην αρχή. Ότι καλός προπονητής είναι κι αυτός που προσαρμόζεται ιδανικά.
Όπως έχει εμφανιστεί η ομάδα ως τώρα, ο Αργύρης Πεδουλάκης κατήργησε σε μεγάλο βαθμό την περσινή λογική του Ρικ Πιτίνο. Επανέφερε την ομάδα σε στοιχεία της εποχής Πασκουάλ και στοιχεία της δικής του εποχής. Κι αυτά τα στοιχεία δεν ταιριάζουν με το υλικό. Κι όταν το υλικό αντιλαμβάνεται μέσα του ότι δεν κολλάει με κάτι, αρχίζει να τσινάει, να αντιδρά και δε μπορεί να προσφέρει αυτό που μπορεί.
Επομένως, για να πορευτεί ο Παναθηναϊκός σε μια λογική και, πριν από την πρόκριση στην 8αδα, να αποκτήσει μια ταυτότητα ως ομάδα, θα πρέπει ο προπονητής να αφήσει στην άκρη το «my way» και να δει εκείνα τα στοιχεία που καθιέρωσε ο Πιτίνο και υπήρξε ανοδική πορεία.
Το πρόβλημα του ΠΑΟ που διόρθωσε ο Πιτίνο και επανέφερε ξανά ο Πεδουλάκης
Ένα κλασικό παράδειγμα για να καταλάβει κανείς πόσο απέχουν οι κανόνες του ενός από τον άλλο, είναι η απόδοση του Παπαπέτρου. Ο Παπαπέτρου σουτάρει οικτρά. Όχι μόνο σε ποσοστά, αλλά έχει και κάκιστη μηχανική στο σουτ. Αυτό είναι είτε κακή προπόνηση είτε απώλεια συγκέντρωσης. Τείνω προς το δεύτερο. Ο παίχτης δεν έχει σαφή ρόλο στο παιχνίδι, δεν υπάρχουν plays για εκείνον, έχει ρόλο χαμάλη κι αυτό του απλώνει το μυαλό σε πολλά σημεία, ώστε να χάνει την ηρεμία των αποφάσεών του.
Ποια είναι λοιπόν τα στοιχεία που καλείται να αλλάξει ο Πεδουλάκης, αν φυσικά θέλει να μακροημερεύσει αυτή τη φορά στον πάγκο;
1) Μείωση στον αριθμό των τριπόντων και στόχευση στους παίχτες που θα τα πάρουν. Δεν μπορεί να βαράει η ομάδα πάνω από 16-17 τρίποντα. Κι απ΄αυτά, τα 7-8 πρέπει να τα παίρνει ο Φριντέτ, 4-5 ο Νικ και τα υπόλοιπα ας απλώνονται.
2) Επαναφορά του post-up παιχνιδιού. Ο Τόμας παίρνει φέτος λιγότερες προσπάθειες στο ζωγραφιστό και βγαίνει ξανά προς το τρίποντο. Λάθος. Είναι σχεδόν ανίκητος εκεί. Στα 20 λεπτά που παίζει, πρέπει να βγαίνουν 10 plays για χάρη του. Στην ίδια λογική, δεν είναι δυνατόν να αγνοεί τόσο τον Ίαν Βουγιούκα. Πρέπει να παίζει, πρέπει να παίρνει 4-5 επιθέσεις πάνω του.
3) Όχι άλλες αλλαγές στην άμυνα. Μόνο μία αλλαγή είναι επιβεβλημένη. Αυτή στον παίχτη που μαρκάρει ο Φριντέτ επειδή τον χτυπούν οι αντίπαλοι. Μόνο αυτή. Καμία άλλη.
4) Για να συμβεί το άνωθεν, θα πρέπει κάποιοι συνδυασμοί παιχτών να εμφανίζονται λιγότερο. Δε μπορεί να είναι στην ίδια πεντάδα Ράις και Φριντέτ ή Φριντέτ και Παπαγιάννης. Ο Φριντέτ θα πρέπει να έχει Ουάιλι πίσω του.
5) Αν ο αντίπαλος χτυπάει τον Φριντέτ με ψηλότερο δυάρι, ας δοκιμάσει να στείλει Φριντέτ στον αντίπαλο που κατεβάζει τη μπάλα. Ειδάλλως ας παίξει με αλλαγές χάντμπολ και να βάζει όσο μπορεί άλλον στην άμυνα προς το τέλος του ματς που θα κρίνονται τα παιχνίδια.
Πέντε πράγματα. Τα τρία είναι βασικά. Αν γίνουν, η ομάδα θα παρουσιάζει μεγαλύτερη ισορροπία στο παιχνίδι. Επίσης, κάτι που δεν καταλαβαίνουν αρκετοί. Το άστοχο τρίποντο δημιουργεί ανισορροπία. Η μπάλα συνήθως σκάει λίγο πριν τη βολή και δίνει περισσότερες ευκαιρίες στον αντίπαλο να τρέξει. Ακόμα κι αν δε βγει αιφνιδιασμός, η φάση θα οδηγήσει στις περισσότερες περιπτώσεις σε αμυντική ανισσοροπία. Στο ματς με την Αρμάνι για παράδειγμα, συνέβη 7 φορές αυτό. Τις 5 η Αρμάνι επιχείρησε τρίποντο.
Τις 4 ήταν ελεύθερο και σκόραρε. Αυτό συνέβη γιατί και ο Παπαγιάννης πηδάει σε λάθος χρόνο για επιθετικό ριμπάουντ και αργεί να γυρίσει, αλλά και γιατί ο Φριντέτ, ο Τζόνσον και οι άλλοι άπειροι σε Ευρωλίγκα, δεν έχουν καταλάβει ακόμα τη μετάβαση από επίθεση σε άμυνα και τι τοποθετήσεις να έχουν.
Γι΄αυτό ο αριθμός των τριπόντων είναι σημαντικός. Γι΄αυτό με την Ζενίτ και την Χίμκι πρέπει να υπάρξουν διαφοροποιήσεις στην προπονητική φιλοσοφία. Δεν είναι ντροπή ο Πεδουλάκης να ακολουθήσει το δόγμα Πιτίνο. Λάθος θα είναι να έχει τη στάμπα της αποτυχίας επειδή επέμεινε στις δικές του ιδέες ακόμα κι όταν τον πρόδιδαν καταφανώς…