Αν έλεγες πριν 6-7 χρόνια σε κάποιον φίλαθλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ότι θα φτάσει να παραδέχεται και να γράψει παιάνα δημόσια για έναν παίχτη της Λίβερπουλ, θα σε κυνηγούσε στην καλύτερη. Όμως ο καιρός έχει γυρίσματα.
Προφανώς και αν ήμουν Άγγλος και ζούσα στο Μάνστεστερ, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Αλλά ευτυχώς δεν είμαι. Γιατί αν ήμουν, θα πονούσε πολύ περισσότερο αυτό που συμβαίνει με τη Γιουνάιτεντ την τελευταία διετία, με την μεγαλύτερη αντίπαλο να είναι στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου την ίδια στιγμή.
Αναμφίβολα πονάνε τέτοιες διαπιστώσεις, αλλά δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή τη στιγμή η Λίβερπουλ έχει όσα θα ήθελαν οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ να έχει η ομάδα τους. Όχι τόσο σε επίπεδο κατακτήσεων, αλλά σε επίπεδο παιχτών και δεσίματος με τη φανέλα.
Και το δέσιμο που έχουν με τη φανέλα της Λίβερπουλ οι μη γηγενείς, δεν το έχουν καν οι γηγενείς της Γιουνάιτεντ. Γράφεται καθ΄υπερβολήν αυτό, αλλά υπάρχουν ψήγματα αλήθειας. Ας δούμε τον Πογκμπά που βγήκε από τις ακαδημίες. Πόσο αγαπάει αυτή τη φανέλα; Ελάχιστα ως καθόλου.
Ας δούμε τον Μανέ, τον Σαλάχ και τον Φιρμίνο. Από πολύ ως πάρα πολύ. Και δεν είναι μια αγάπη που χαλυβδώθηκε στις τεράστιες επιτυχίες. Παγιώθηκε στις παρ΄ολίγον επιτυχίες που κατέληξαν σε επώδυνες αποτυχίες.
Κι αν υπάρχει κανείς να αμφισβητήσει τους ισχυρισμούς, δεν χρειάζεται παρά να δει τον Φιρμίνο. Από την επιθετική τριάδα των liverbirds, είναι αυτός που έχει βάλει εντελώς στην άκρη την προσωπική του προβολή και παίζει για την ομάδα. Έχει δώσει έναν εντελώς νέο ορισμό στην έννοια του εννιαριού και έχει προσδώσει τη μέγιστη αξία στον «επιθετικό χαμάλη».
Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι μόνο για να δώσει πιο εύσχημα την αντίληψη του Φιρμίνο, αλλά μόνο χαμαλίκι δεν είναι αυτό που κάνει ο Μπόμπι για το παιχνίδι της Λίβερπουλ. Ανοίγει χώρους. Τραβάει μακριά δύο αμυντικούς. Ξέρει επ΄ακριβώς που κινείται κάθε συμπαίχτης του. Δεν χρειάζεται καν να κοιτάξει για το που θα στείλει τη μπάλα. Έχει άπειρους τρόπους να βγάλει την πάσα. Φέτος, δείχνει όλο και συχνότερα την πιο καλλιτεχνική του υπόσταση.
Τρανό παράδειγμα αυτό που έκανε χθες με τη Γκενκ. Μια φάση που αν ήμουν εγώ τερματοφύλακας, θα καθόμουν να φάω το γκολ μόνο και μόνο για να καταγραφεί η ασίστ του Φιρμίνο.
https://twitter.com/FootballRemind/status/1187094978427838465?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1187094978427838465&ref_url=http%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Ffootball%2Fchampions-league%2Farticle%2F1407595%2Fgkenk-liverpoyl-o-firmino-me-rampona-pige-na-vgalei-tin-asist-tis-hronias-vid
Όσοι έχουν παρακολουθήσει πιο επισταμένα την Λίβερπουλ, θα έχουν να θυμηθούν ακόμα περισσότερες τέτοιες ασίστ που ανέδειξαν το «όλα για την ομάδα» πνεύμα που διακατέχει τον Βραζιλιάνο. Όπως το ματς με τη Νιουκάστλ που τα έκανε όλα σε υπεράνθρωπο επίπεδο.
Αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για έναν Βραζιλιάνο, που στη σύγχρονη οικτρή εποχή του υποταγμένου στο χρήμα ποδοσφαίρου πληρώνονται αδρά και χωρίς αιτία, η περίπτωση του Φιρμίνο είναι από τα μεγαλύτερα cheat που έχει κάνει ομάδα. Ο τύπος θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει για τα νούμερά του, να έχει χαλάσει γι΄αυτό τα αποδυτήρια και να έχει φύγει από τη Λίβερπουλ. Δεν είναι όμως αυτές οι αξίες στο κεφάλι του. Καταλαβαίνει ότι με την καθοδήγηση του Κλοπ και μόνο μέσα σε αυτό το σύνολο μπορεί να υπάρξει το οξυγόνο που χρειάζεται.
Αν υπήρχε ποτέ πραγματική εκστρατεία κατά του μοντέρνου ποδοσφαίρου, ο Μπόμπι θα μπορούσε να ηγηθεί και να είναι ο σημαιοφόρος. Αυτός και ο Μανέ είναι πρόσωπα του ποδοσφαίρου που μπορούν να κρατήσουν ψηλά κάποιες αξίες και να γίνουν σωστά πρότυπα για τα νέα παιδιά.
Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα κείμενο αποθέωσης του Φιρμίνο. Είναι μια εκδήλωση ζήλειας. Γιατί η Γιουνάιτεντ αποφάσισε να παραδοθεί στις νόρμες του σύγχρονου ποδοσφαιρικού καπιταλισμού, να επιχαίρει για τα έσοδά της, αλλά να μην έχει τίποτα να επιδείξει που να εμπνέει τους ανθρώπους που αγάπησαν το σήμα.
Με λίγα λόγια, η MU διώχνει τους οπαδούς που βρίσκονται εκτός Αγγλίας και δεν έχουν άλλο συνδετικό δεσμό μαζί της πέρα από τα παιχνίδια της και η Λίβερπουλ αγκαλιάζει διαρκώς με παίχτες όπως ο Φιρμίνο τους λάτρεις ενός πιο αγνού ποδοσφαίρου.
Ουτοπική σκέψη, ναι. Αλλά τι θα ήμασταν χωρίς λιγάκι ουτοπία; Τι θα γινόμασταν χωρίς την αλεγρία του Ρόμπερτ Φιρμίνο;