Για να γλυτώσουμε χρόνο και άσκοπες (πλέον) συζητήσεις ας πάρουμε ως δεδομένο ότι για όλα όσα είδαμε μέχρι να φύγει έφταιγε ο Νταμπίζας.
Εκείνος διάλεξε τους παίκτες, εκείνος δεν χειρίστηκε σωστά κρίσιμα θέματα όπως την ανανέωση του Χατζηγιοβάνη, εκείνος δεν κατόρθωσε να διατηρήσει στην ομάδα το εξαιρετικό κλίμα της προηγούμενης σεζόν. Τελεία, παράγραφος.
Ο κακός Νταμπίζας όμως είναι πλέον παρελθόν και ο Παναθηναϊκός οδεύει ολοταχώς προς το πιο επικίνδυνο μονοπάτι. Του εθισμού στη μετριότητα. Το «τριφύλλι» χάνει εντός έδρας από ομάδες που σε άλλες εποχές θα κέρδιζε πριν καν ξεκινήσει το ματς και ο οργανισμός ΠΑΟ το αντιμετωπίζει ως κάτι φυσιολογικό.
«Αφού δεν βάζει λεφτά ο Αλαφούζος, αφού δεν έχουμε το μπάτζετ που θέλουμε είναι λογικό να μην έχει σταθερότητα η ομάδα». Πάμε πάλι. Δηλαδή ο Παναθηναϊκός, ο σημερινός Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων που έχει μια από της πιο βαριές φανέλες στην Ελλάδα, χρειάζεται κάνα φοβερό και τρομερό μπάτζετ για να σταθεί αξιοπρεπώς στη Superleague;
Χρειάζεται να φτάσει το μπάτζετ του στα επίπεδα του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ για να μη χάνει εντός έδρας από τη Λάρισα και τον (υπέροχο φετινό) ΌΦΗ; Αν δηλαδή φτιάξεις μια ομάδα με ποδοσφαιρική λογική και έξυπνες επιλογές είναι τόσο δύσκολο να είσαι ανταγωνιστικός σε όλα τα ματς της Superleague;
Και εδώ ερχόμαστε στα χωράφια του Γιώργου Δώνη. Ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου, σοβαρός, μετρημένος που σου δίνει όμως την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται πιο πολύ να σου αναλύσει το πλάνο του, παρά να το εφαρμόσει.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει οπαδός ή δημοσιογράφος που να έχει ακούσει τον Δώνη πριν ή μετά τα ματς και να μην έχει συμφωνήσει μαζί του. Ειδικά σε έναν χώρο που όλοι μιλάνε την γνωστή ξύλινη γλώσσα του ποδοσφαίρου, ο Δώνης μοιάζει με όαση. Στρωτός λόγος, σαφείς απαντήσεις, συγκεκριμένο πλάνο. Μόνο που το πρόβλημα είναι ότι ο Δώνης στον Παναθηναϊκό δεν είναι αναλυτής, είναι προπονητής. Δουλειά του δεν είναι (μόνο) να αναλύει την κατάσταση, αλλά και να την αλλάξει. Να εφαρμόσει στο χορτάρι αυτό που τόσο ωραία εξηγεί στα λόγια.
Υπάρχουν και δυο πράγματα όμως που μοιάζουν ανεξήγητα. Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος εκατοντάδες πράγματα τον κόουτς όμως δυο επιλογές πραγματικά μοιάζουν ανεξήγητες. Η πρώτη έχει να κάνει με το επιθετικό κομμάτι. Και ένα τρίχρονο παιδί θα μπορούσε να διαπιστώσει το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο εύκολο γκολ.
Τι κάνεις όταν έχεις ένα τέτοιο πρόβλημα και δεν έχεις τη δυνατότητα να φέρεις τον Μπεργκ να στο λύσει; Φροντίζεις να πάρεις τουλάχιστον έναν…Καρέλη που θα κάνει μάγκα τον σέντερ φορ σου. Δεν ευνουχίζεις τον πιο ταλαντούχο επιθετικό σου, τον Καμπετσή, βάζοντας τον να παίξει στα πλάγια, αλλά παίρνεις έναν περιφερειακό επιθετικό που θα μπορεί να παίξει και στα φτερά (τύπου Σάλπι ή Δημήτρη Παπαδόπουλου για να καταλαβαινόμαστε) και με μια κίνηση κερδίζεις δυο παίκτες.
Και τον Καμπετσή που απελευθερώνεται και τον Μπουζούκη που σήμερα σηκώνει το κεφάλι και βλέπει μπροστά το απόλυτο κενό. Πήρε κάποιον ο Παναθηναϊκός γι’ αυτή τη δουλειά κόουτς;
Ρητορικό είναι και το δεύτερο ερώτημα που θα κάνουμε. Το πρόβλημα της ομάδας κάτω απ’ τα δοκάρια είναι εμφανές. Ο Διούδης έχει βοηθήσει τον σύλλογο στα δύσκολα και είναι άδικο να στοχοποιείται. Το ίδιο άδικο όμως είναι και να εκτίθεται όταν ο προπονητής επιμένει να του δίνει έναν ρόλο πάνω απ’ τις δυνατότητες του, που το παιδί δεν μπορεί να αντέξει. Δεν έχουν γεννηθεί όλοι για βασικοί τερματοφύλακες του Παναθηναϊκού και δεν φταίνε οι ίδιοι γι’ αυτό.
Ο κόουτς Δώνης ζήτησε μια έξτρα επιλογή στη συγκεκριμένη θέση που το κενό βγάζει μάτι; Προστάτεψε τον παίκτη και την ομάδα του ή και εδώ η απάντηση είναι ότι χρειάζεται υψηλό μπάτζετ για να βρεις έναν τερματοφύλακα επιπέδου Suoerleague;
Γιατί ναι, τι δεν έκανε ο Αλαφούζος είναι γνωστό και πανθομολογούμενο. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ανοίξει και η κουβέντα για το τι (δεν) έκαναν και οι άλλοι…