Έχει περάσει καιρός από τότε. Όπου να ‘ναι θα συμπληρωθούν 14 ολόκληρα χρόνια.
Μπορεί λοιπόν να έχουν αλλάξει πολλά, από προπονητής να έγινε πλέον… κρασοπατέρας (αφού ασχολείται πια με την οινοποιεία) αλλά παραμένει αναμφισβήτητο και ιστορικώς καθιερωμένο:
Στο στέμμα της καλτίλας του ελληνικού ποδοσφαίρου ένα από τα πιο πολύτιμα πετράδια θα είναι πάντοτε το ξέσπασμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι.
Έγιναν πολλά εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ: Πριν, μετά και φυσικά κατά τη διάρκεια της πεντάλεπτης έκρηξης του Ιταλού προπονητή με το… φεστιβάλ «cazzo» που τη συνόδευσε.
Εξάλλου πριν καν ξεκινήσει το ματς με τον Ηρακλή ο κόσμος του Παναθηναϊκού ήταν ήδη «στα κάγκελα».
Όχι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι από Δεκέμβρη η ομάδα του είχε μείνει εκτός Ευρώπης, είχε αποκλειστεί στο Κύπελλο ομάδα Β’ Εθνικής (Εργοτέλης) και έβλεπε με τα κιάλια τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας.
Μέσα λοιπόν σε μια ωραία ατμόσφαιρα (με συνθήματα όπως «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ», «παίκτες πουλημένοι, ο ΠΑΟ δεν πεθαίνει» και «ΠΑΟ θρησκεία, θύρα 13, π…α ΠΑΕ μας φέρνεις αηδία») στραβώνει και το ματς με τον Ηρακλή.
Και το γκολ του Καπετάνου στο 86’, με το οποίο γράφεται το τελικό 2-2, γίνεται απλώς η αρχή των όσων επικών θα ακολουθήσουν.
Γιατί ο Μαλεζάνι πάει ήδη «φορτωμένος» στη συνέντευξη Τύπου. Είναι εκνευρισμένος από το αποτέλεσμα, αρπαγμένος με τις αποδοκιμασίες του κόσμου εναντίον των πάντων (συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ίδιου) και ανήμπορος να καταλάβει γιατί δεν υπάρχει… υπομονή ώστε να αποδώσει το πλάνο του.
Κι ενώ είναι ήδη μπαρούτι, έρχεται η σπίθα που ανάβει το φιτίλι: Βλέπει κάποιους από τους δημοσιογράφους στην αίθουσα Τύπου να γελούν. Θεωρεί (βάσιμα) ότι ειρωνεύονται τα λεγόμενά του. Και κάπως έτσι έρχεται το ιστορικό «μπαμ»!
Το ανεπανάληπτο χώσιμο στους ρεπόρτερ, το κράξιμο στον κόσμο επειδή… έκραζε την ομάδα, η ασπίδα προστασίας στον Γιάννη Βαρδινογιάννη και τα «cazzo» που συναγωνίζονταν σε συχνότητα τα χτυπήματα με το χέρι στο τραπέζι.
Μια έκρηξη που (όπως κι εμείς) δεν ξέχασε ποτέ και ο ίδιος. Και να ‘θελε εξάλλου φρόντιζαν συχνά να του το θυμίζουν κατά καιρούς ξένα ΜΜΕ που έμπαιναν στον πειρασμό να τον ρωτήσουν σχετικά.
Για να επιβεβαιώσει λίγα χρόνια αργότερα στην ιταλική τηλεόραση ότι ο λόγος που θόλωσε και έχασε την ψυχραιμία του ήταν (όχι μόνο τα όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και) οι αντιδράσεις του ακροατηρίου:
«Βίωσα μία σπουδαία εμπειρία στην Ελλάδα και αποχώρησα για οικογενειακούς λόγους. Μετά την Φιορεντίνα και την Βερόνα ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για να εργαστώ όπως επιθυμούσα.
Μιλούσα με τον κ. Βαρδινογιάννη κάθε μέρα και είχαμε άψογη σχέση. Ήμουν καλά στον Παναθηναϊκό.
Τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν αρχίσαμε να κερδίζουμε. Οι οπαδοί δεν τα είχαν βάλει μαζί μου αλλά με τον πρόεδρο. Όλοι περίμεναν τότε πως θα απολυθώ, ανάμεσα τους και τρεις δημοσιογράφοι που γελούσαν. Με αυτούς εκνευρίστηκα στη συνέντευξη Τύπου».