Το πώς ένα ματς που είναι για 35 λεπτά στους 2-5 πόντους η διαφορά του προπορευόμενου από τον αντίπαλο, καταλήγει να πάει στο +17, έχει πολλές αιτιάσεις. Η βασικότερη στο ματς του Παναθηναϊκού με τη Χίμκι είναι η ψυχολογία.
Η ψυχολογία είναι αυτή που είπε στο μυαλό των παιχτών στο τρίποντο του Τίμα στην αρχή του 4ου δεκαλέπτου «παίζω καταπληκτικά για 25 λεπτά και νικάω με ελάχιστη διαφορά, γιατί οι τύποι τα βάζουν από παντού. Η απόδοση μας αρχίζει να φθίνει και αυτοί συνεχίζουν να τα βάζουν από παντού. Μόλις πέρασαν με 7 πόντους. Ακολουθεί ματς μεθαύριο με την Εφές. Γιατί να χαλάσω κι άλλη αντοχή»;
Είναι ίσως ο πρώτος παράγοντας που οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε εκτός ήρεμης και συνετής κίνησης τις επιθέσεις του στο τελευταίο δεκάλεπτο. Η ψυχολογία σε εκείνο το σημείο είναι εύθραυστη, ειδικά για παίχτες που έχουν παίξει παραπάνω και αντιλαμβάνονται ότι η ομάδα αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την υπεροχή της εκτός έδρας.
Η ψυχολογία έσπασε όμως από ένα και μόνο τρικ που έδινε στους παίχτες του Παναθηναϊκού να καταλάβουν ότι στο 35ο λεπτό, αυτή η Χίμκι που είναι γεμάτη με σουτέρ, δεν νικιέται. Μέχρι εκείνο το σημείο οι πράσινοι είχαν βγάλει 6-7 άριστες άμυνες, κι όμως η μπάλα κατέληξε στο διχτάκι τους.
Τότε που άρχισαν να κουράζονται και να θολώνει το μυαλό, κατάλαβαν ότι κι η άμυνα δεν μπορεί να βαστήξει άλλο. Ειδικά όταν παίζεις με 7 παίχτες. Μπέντιλ, Μπράουν, Παπαγιάννης στον πάγκο. Παππάς στην Αθήνα. Ο Ίαν βοήθησε πολύ, αλλά χτυπήθηκε αρκετά στο τρίτο δεκάλεπτο από τον Σβεντ. Αυτό είναι και το τρικ που εφάρμοσε ο Κουρτινάιτις και εξόντωσε τον Πεδουλάκη και τον Παναθηναϊκό.
Ο Κουρτινάιτις δεν είναι κανένας σούπερ προπονητής. Ξέρει όμως τι υλικό στα χέρια του και τι μπάσκετ θέλει να παίξει. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την επιλογή του, είναι επιλογή του. Και στα πρώτα 5 ματς της Ευρωλίγκας του βγαίνει. Στελέχωσε ο κύριος Ρίμας μια ομάδα με σουτέρ σε κάθε θέση. Στο 5 ο Μπούκερ. Στο 4 οι Γερέμπκο-Γκιλ. Για το 1-2-3 δε χρειάζεται να πούμε κάτι.
Κατάλαβε λοιπόν ότι με τους ψηλούς στη ρακέτα δε μπορεί να πάρει το ματς. Δε μπορεί να πάρει το σκορ που θέλει. Όχι όσο δεν υπάρχει Μοζγκόφ. Γι΄αυτό δεν πανικοβλήθηκε που ο Γκιλ ήταν σαν να μην έπαιξε δευτερόλεπτο στο ματς.
Τι έκανε στα κρίσιμα; Έδωσε τη μπάλα στον Σβεντ και με ένα απλό pick στα 2 μέτρα από το τρίποντο, έστελνε τον Καλάθη να μαρκάρει τον Έβανς ή τον Μπούκερ ή τον Γερέμπκο και άφηνε τον Μήτογλου πάνω στον Σβεντ. Πολύ λίγες φορές και τον Ουάιλι, αλλά κυρίως τον Μήτογλου. Ο Ντίνος είναι ελαφρύ 5άρι, αλλά δεν είναι ελαφρύ κορμί. Ούτε έχει χαμηλό κέντρο βάρους. Ούτε έχει την ευφυΐα του Σβεντ στο άθλημα. Δεν είναι Γκιστ του 2013 ο Μήτογλου. Ούτε ο Σβεντ είναι Σπανούλης του 2013.
Είχε λοιπόν ο Σβεντ όλες τις πιθανότητες να τον περάσει. Το έκανε 2 φορές. Την τρίτη πάνω που θα τον περνούσε, εμφανίστηκε ο Καλάθης για βοήθεια. Τότε ο Ρώσος την έσπασε στον Καράσεφ για να βάλει τρίποντο-σκότωμα. Το έκανε ξανά μετά για τον Τίμα. Απλό play. Γιατί όχι μόνο δημιουργούσε το miss match. Έφερνε διαρκή ανισορροπία στην πράσινη άμυνα.
Ο Καλάθης ακολουθούσε το αντίπαλο πεντάρι, αλλά επειδή είχε κουραστεί, ζητούσε άμεσα από τον Τόμας να αλλάξουν παίχτες εν κινήσει μέσα στη ρακέτα. Εκεί χτυπούσε ο Σβεντ. Με αυτό το απλό play πήγε το ματς στους 17. Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από τα σουτ της Χίμκι απέναντι σε καλή άμυνα. Πρακτικά έχασε κι απ΄αυτά, αλλά με αυτά ήταν στη διεκδίκηση του ματς. Εκτός διεκδίκησης βγήκε όταν τα σουτ που έμπαιναν ήταν ελεύθερα.
Αυτό είναι και το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ως τώρα. Με εξαίρεση τα ματς με Βιλερμπάν στο β΄ημίχρονο και Αρμάνι, επιθετικά υπάρχει ένα καλό πλάνο από τον πάγκο και τον προπονητή. Αυτό φαίνεται τουλάχιστον σε εμάς τους αδαείς. Και αμυντικά εφαρμόζεται ένα πλάνο. Όχι καλό, αλλά έστω μέτριο. Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα plays του προπονητή ταιριάζουν για να νικήσουν τον αντίπαλο στην επίθεση, αλλά δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι παίχτες για υποστηρίξουν τις επιλογές του.
Είναι σαν να φτιάχνει σύστημα για άλλη ομάδα. Το πρόβλημα επομένως για τον Παναθηναϊκό είναι ότι ο προπονητής του επιμένει να ζητά από την ομάδα κάτι άλλο απ΄αυτό που αντέχει. Και το κάνει έχοντας ήδη χαλάσει τις πιθανότητες για να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν.
Γιατί, εν τέλει, το πρόβλημα καταλήγει στη δομή του ρόστερ. Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε τα περισσότερα στα γκαρντ το καλοκαίρι, αλλά ποσοτικά υπάρχει θέμα. Ήταν προφανές ότι ο Παππάς θα αργήσει να πάρει μπρος κι ίσως να μην πάρει και καθόλου φέτος. Κι όμως, προτιμήθηκε να γίνει μεταγραφή του Μπράουν για 5ο γκαρντ που στην ουσία είναι 4ο, αλλά δεν υπάρχει εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και υπάρχει τρομερή ανισορροπία στο ρόστερ, ο προπονητής δεν δοκιμάζει τις εναλλακτικές. Δεν μεταθέτει για παράδειγμα εντελώς τον Τζόνσον στο 2. Όχι ότι κάνει τρομερή διαφορά. Αλλά μπορεί να παίζει ο Ράις με τον Τζόνσον μαζί στο ασόδυο και να μη χρειάζεται να πεθαίνει στην κούραση ο Νικ ή να μένει ο Φριντέτ τόσο πολύ έξω.
Ποιος θα καλύψει τη θέση του Τζόνσον στο 3 πίσω από τον Παπαπέτρου; Για 12-15 λεπτά θα το κάνει ο Τόμας. Έτσι όμως αποδυναμώνεται το 4. Δε γίνεται να μη συμβούν θυσίες. Αφού δε μπορείς να τις αποφύγεις, ας διαλέξεις αυτές που φαίνονται λιγότερο επώδυνες. Γιατί ο Τόμας ως τριάρι πάλι θα παίζει στο χαμηλό post. Αλλά αυτή τη φορά θα έχει αντιπάλους τα τριάρια. Όχι τα τεσσάρια.
Εν κατακλείδι, αφού έγινε το μεγάλο λάθος στον σχεδιασμό, ενώ υπερεκτιμήθηκαν οι δυνατότητες κάποιων παιχτών, ας εξαντληθούν τα ενδεχόμενα για μια σωστή κατανομή θέσεων και ρόλων. Κι αυτό, μέχρι στιγμής, δεν γίνεται σχεδόν καθόλου.
Υ.Γ. Στην επίθεση το πλάνο πήγαινε άρτια ως το 32-33.
Υ.Γ1. Ματς με μόλις 5 λάθη και πόσες ασίστ, με τον Γκιλ ανύπαρκτο κι όμως χάθηκε με 17 πόντους.
ΥΓ2. Να αφήσεις τον Σβεντ σε ελεύθερα σουτ, μπορώ να το δεχτώ. Είναι άλλωστε τόσα τα σουτ που παίρνει που μπορεί να είσαι τυχερός και να πέσεις στη μέρα που θα κάνει 2/11 και θα εκνευρίσει και τους συμπαίχτες του. Αλλά να αφήνεις 4 ελεύθερα στον Μπέρτανς του 50% και στον Τίμα του 45%, πάει πολύ.