Το ρεπορτάζ είναι ξεκάθαρο και πλέον δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Ο Ρικ Πιτίνο έρχεται στην Ελλάδα, θα παρακολουθήσει την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την Βαλένθια, ΔΕΝ θα αναλάβει την τεχνική ηγεσία των πράσινων (παρά την ιδιαίτερη σχέση του με κόσμο-διοίκηση) και δηλώνει… σχεδόν έτοιμος για να καθοδηγήσει την Εθνική ομάδα.
Θα πρέπει κανείς να ανήκει στους «αιρετικούς» του αθλήματος για να προβάλλει σοβαρές ενστάσεις στο ενδεχόμενο πρόσληψης του Πιτίνο στη «γαλανόλευκη».
Τέτοιοι υπήρξαν αρκετοί την περίοδο που ανακοινωνόταν από τον Παναθηναϊκό την περασμένη σεζόν, αλλά φρόντισε ο ίδιος να τους δώσει στο παρκέ τις απαντήσεις που άξιζαν στους κακεντρεχείς αμφισβητίες που είχαν σπεύσει να τον χαρακτηρίζουν «γέρο», «τελειωμένο» και… «θείο».
Αυτός ο…. θείος από το Αμέρικα είναι η μεγάλη ζαριά μέσω της οποίας θα επιχειρηθεί να μπει ένα τέλος στις συνεχόμενες απογοητεύσεις και την αδυναμία διακρίσεων του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, το οποίο βαδίζει εδώ και μερικές (μπασκετικές) γενιές μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, δίχως παράλληλα να επιτρέπει αισιοδοξία για την επόμενη μέρα.
Ο ίδιος ο Πιτίνο ξεκαθάρισε πως εφόσον αναλάβει την ομάδα, θα το κάνει αμισθί, ενώ ο μοναδικός όρος που έθεσε στην πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο, είναι πως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα καθίσουν οι δυο τους και κανένας άλλος. Ούτε μέλη διοικητικών συμβουλίων ούτε ατζέντηδες ουτε τιμ μάνατζερ. Κανείς! Έτσι αυτή η… αλεπού (εντός κι εκτός παρκέ) διασφαλίζει το… απόρρητο των συνομιλιών, τσεκάροντας παράλληλα την αξιοπιστία του μοναδικού συνομιλητή του.
Και αυτό διότι ο Αμερικανός ξέρει πως τα δικά του διαπιστευτήρια είναι όσα κουβαλά στο βιογραφικό του και δεν παίρνουν αμφισβήτηση. Γνωρίζει καλά πως σε αυτές τις επαφές έχει το πάνω χέρι και ότι η άλλη πλευρά, εκείνη της Ομοσπονδίας θα πρέπει να αποδειχθεί αξιόπιστη, αρχής γενομένης από τα στεγανά στις επαφές μεταξύ τους.
Το περιεχόμενο της συνομιλίας, λοιπόν, είναι κάτι που θα γνωρίζουν μόνο οι δύο άνδρες, αλλά με το θέμα της αμοιβής να είναι επί της ουσίας ανύπαρκτο, οσμίζεται κανείς πως ο Πιτίνο θα θέσει μια σειρά από «θέλω», τα οποία δεν θα περιορίζονται στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι ούτε βέβαια στο πόσα εισιτήρια πήγαινε-έλα θα έχει για τις ΗΠΑ.
Προφανώς η άμεση και κοντινή σκέψη όλων φτάνει μέχρι το Προολυμπιακό τουρνουά της επόμενης χρονιάς και το νούμερο 1 άμεσο θέμα είναι η συμμετοχή σε αυτό του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κακά τα ψέματα, η επιλογή Πιτίνο δεν είναι καθόλου άσχετη με το θέμα.
Όχι γιατί ο Αμερικανός μπορεί να αποτελέσει σοβαρό μοχλό πίεσης στις συζητήσεις με έναν οργανισμό εκατομμυρίων δολαρίων, όπως είναι οι Μπακς και οποιαδήποτε άλλη ομάδα του ΝΒΑ, αλλά επειδή γνωρίζει ακριβώς πώς λειτουργεί το σύστημα, μιλά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) την ίδια γλώσσα και η δική του παρουσία θα αποτελεί εγγύηση για τις όποιες δεσμεύσεις αναφορικά μα τον χρόνο και τον τρόπο χρησιμοποίησής του στο διάστημα της χρησιμοποίησής του από την Εθνική.
Έχοντας πλέον αρκετούς ομογενείς ή αμερικανοθρεμμένους μπασκετμπολίστες που βρίσκονται και με τα δύο ή με το ένα πόδι εντός Εθνικής (Αντετοκούνμπρος, Κουφός, Ντόρσεϊ, Όγκαστ κλπ) η… αμερικανοποίηση μοιάζει με μονόδρομο. Και, επαναλαμβάνουμε, αυτό δεν περιορίζεται στον τρόπο παιχνιδιού, που δύσκολα θα γίνει… ινδιάνικος έτσι απλά, αλλά επεκτείνεται στον τρόπο προσέγγισης και τις μεθόδους υλοποίησης των στόχων.
Μάλλον θα ήταν αφελές να θεωρήσει κάποιος πως πιθανή πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο θα είναι σαν όλες τις άλλες ή πως η δουλειά του Αμερικανού θα εξαντληθεί σε συστήματα στο παρκέ. Ο τύπος είναι κεφάλαιο. Αυτό είναι δεδομένο.
Και προφανώς η δική του γνώση και εμπειρία θα χρειαστεί να κεφαλοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αφήνοντάς τον δηλαδή να δουλέψει με γνώμονα ολόκληρο το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ και λέγοντας αλήθειες τόσο για την εγχώρια παραγωγή ταλέντων ή τους τρόπους λειτουργίας δίχως φόβους και πάθη και κυρίως χωρίς κανείς να μπορέσει να του προσάψει δόλο στις απόψεις και τις επιλογές του.
Οk, κάποιοι θα γκρινιάξουν επειδή έχει συνδέσει το όνομά του με τον Παναθηναϊκό κι έχει γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών του. Αυτοί οι κάποιοι ας γκουγλάρουν για άλλη μια φορά το όνομά του για να θυμηθούν για τι προπονητικό και μπασκετικό μέγεθος μιλάμε κι ας… καταπιούν αυτό το… πικρό ποτήρι.
Εδώ συζητάμε για τον Πιτίνο και την Εθνική. Οπαδικά δεν χωράνε και όσοι το είχαν επιχειρήσει κατά καιρούς και με διάφορες αφορμές στο παρελθόν, έχουν κριθεί από την ιστορία.