Υπάρχει ένας και μόνο λόγος που η Μπαρτσελόνα είναι πρωτοπόρος στη Λα Λίγκα και στην pole position του ομίλου της για την πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ίσως είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου (μετά την Αργεντινή του 1986) που μια ομάδα εξαρτάται τόσο πολύ από έναν παίκτη. Αν αφαιρέσεις από τη φετινή Μπάρτσα τον Λίονελ Μέσι αυτό που μείνει είναι ένα σύνολο εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων που θα πάλευε για να προκριθεί στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και απλώς θα απέμενε να παραδώσει τα σκήπτρα στη Ρεάλ εντός συνόρων.
Το πρόβλημα της ομάδας του Ερνέστο Βαλβέρδε όμως είναι πολύ πιο βαθύ από τον κίνδυνο να πέσει δραματικά το επίπεδο της τις βραδιές που θα είναι απών ο Αργεντίνος. Διότι ακόμα και η καταλυτική παρουσία του GOAT δεν είναι επαρκής για να αναδείξει τους «μπλαουγκράνα» σε ευρωπαϊκή υπερδύναμη και σε σοβαρούς διεκδικητές του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο 31χρονος υπερπαίχτης, ο οποίος στα 31 χρόνια του επινοεί διαρκώς νέους τρόπους να μας εκπλήσσει, είναι το ζην της φετινής Μπάρτσα. Όχι το ευ ζήν, όπως τότε με Τσάβι, Ινιέστα, Γκουαρδιόλα.
Έως τώρα, στον όμιλο της, έχει κρύψει τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει εξασφαλίσει και την πρόκριση στους «16». Σε τέσσερα παιχνίδια έχει κάνει μόνο ένα καλό ημίωρο, το τελευταίο του αγώνα με την Ίντερ, οπότε και το 0-1 έγινε 2-1. Στο πρώτο ημίχρονο με τους «νερατζούρι» ήταν κακή, όπως και στην πρεμιέρα στο Ντόρτμουντ, όπου (άνευ Μέσι τότε) πήρε χάρη στον Τερ Στέγκεν την ισοπαλία. Ακόμα χειρότερη ήταν στην Πράγα, φεύγοντας με το 1-2 αποκλειστικά και μόνο λόγω φανέλας. Οι τελικές προσπάθειες ήταν 22-13 υπέρ των Τσέχων (!) και η Μπάρτσα είχε μόνο μία φάση πέραν των γκολ.
Στον αγώνα της Βαρκελώνης με τη Σλάβια ήρθε με καθυστέρηση η «γκέλα» και αν γίνει καμιά στραβή και στο ματς του «Καμπ Νόου» με την Ντόρτμουντ, η Μπάρτσα θα πάει να παίξει στο Μιλάνο τελικό πρόκρισης με την Ιντερ. Πολλά «αν» θα πείτε, αλλά με βάση τις εμφανίσεις της το σενάριο δεν είναι και τόσο ευφάνταστο. Σίγουρα λιγότερο πάντως απ’ το να της μετατρέπει η Λεβάντε το 0-1 σε 3-1 μέσα σε εφτά λεπτά και κατόπιν να μην της επιτρέπει ούτε ευκαιρία για τη μείωση του σκορ.
Έστω όμως ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξεμπερδεύει με τον όμιλο, πόσες πιθανότητες έχει να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι ή πολύ περισσότερο τη Λίβερπουλ; Η διαφορά επιπέδου αυτή τη στιγμή με τις δύο μεγάλες αγγλικές είναι τεράστια, σε βαθμό που ο Λίονελ Μέσι θα πρέπει να αρχίσει να συμβιβάζεται από τώρα με την ιδέα ότι θα παραμείνει για 5η σερί χρονιά θεατής του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και αυτό είναι το «κρίμα» για τον κορυφαίο όλων των εποχών. Ο Βαλβέρδε έχει μετατρέψει σε γήινη μια ομάδα με τεράστιο μπάτζετ της οποίας ηγείται ένας εξωγήινος. Θα έλεγε κανείς, δίκην υπερβολής, ότι ο Μέσι χαραμίζεται πια σε αυτή την Μπάρτσα. Δεν του αξίζει να κλείσει την καριέρα του με μόνο τρεις κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ (στο Παρίσι το 2006 δεν ήταν στην αποστολή). Είναι το μίνιμουμ για όσα αντιπροσωπεύει εδώ και πάνω από μια δεκαετία για το ποδόσφαιρο. Η ελάχιστη ανταμοιβή του… αθλήματος σε αυτόν που το όνομα του φιγουράρει στη φανέλα εκατομμυρίων πιτσιρικάδων σε όλο τον κόσμο.
Επειδή όμως το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό και παίζεται 11 vs 11, ο Μέσι έχει πολύ καλύτερες πιθανότητες να πάρει μία – δύο «Χρυσές Μπάλες» ακόμα, απ’ ότι το τέταρτο Τσάμπιονς Λιγκ. Με αυτή την εικόνα η Μπαρτσελόνα απλώς δεν μπορεί, αδυνατεί να βγάλει την ένταση που απαιτείται στο υψηλότερο επίπεδο. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Για αυτό η Λίβερπουλ την κατάπιε στον περσινό ημιτελικό, για αυτό η Σλάβια την έκανε να μοιάζει με διεκδικήτρια του τσεχικού πρωταθλήματος, για αυτό η Λεβάντε με… ουραγό της Πριμέρα.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο στους Καταλανούς και παράλληλα απορίας άξιο που ακόμα βρίσκεται στη θέση του. Αν το club πράξει το αυτονόητο και τον αντικαταστήσει, η κουβέντα ίσως να είναι τελείως διαφορετική. Έως τότε η Μπάρτσα θα εξακολουθήσει κατά πως φαίνεται να έχει αρχηγού απόντος για MVP (άκουσον, άκουσον) τον Μαρκ Αντρέ Τερ Στέγκεν…