Μπορεί να ψάξει κανείς πιο εύσχημους, «κομψοεπείς» τρόπους για να το πει. Να προσπαθήσει να στρογγυλέψει τις γωνίες, να βάλει διάφορα «Ναι μεν, αλλά…» στα λεγόμενα ή τα γραφόμενά του, ν’ αγοράσει εξοπλισμό ηλεκτρόλυσης και φύλλα χρυσού, έπειτα να βρει ένα χάπι και να το χρυσώσει.
Ό,τι και να συμβεί, όμως, η αναντίρρητη αλήθεια είναι μία: τ’ αποτελέσματα του μπασκετικού Παναθηναϊκού δεν είναι αυτά που πρέπει μέχρι στιγμής. Και δεν αναφερόμαστε στην ήττα από τον Προμηθέα στο κύπελλο- που μπορεί να πλήγωσε τον ουρανομήκη εγωισμό του Τριφυλλιού, αλλά… συμβαίνουν αυτά σε μια διοργάνωση που έχεις κατακτήσει το τρόπαιο κάτι σαν 782 φορές-, αλλά αποκλειστικά στην Ευρωλίγκα.
Εκεί οι Πράσινοι φιγουράρουν στην 9η θέση, έχοντας ρεκόρ 4-4, μετά από ένα πρόγραμμα των 8 πρώτων αγωνιστικών που δύσκολα θα το χαρακτήριζε κανείς, ακόμα και ο πιο θρήσκος της πλάσης, «Γολγοθά».
Πού θα μπορούσαν ή, αν θέλετε να γίνουμε ελαφρώς πιο αυστηροί, πού θα έπρεπε να βρίσκονται οι πρωταθλητές Ελλάδος σ’ αυτό το αγωνιστικό σημείο; Στην κορυφή, μαζί, βέβαια, με τις 6 άλλες ομάδες που έχουν 6-2 ή ακόμα και μόνοι πρώτοι με 7-1.
Γιατί, μεταξύ μας, δεν αποτελεί και άθλο το να κερδίσεις την «σακατεμένη» Άλμπα στο ΟΑΚΑ από την οποία έχασες στη 2η παράταση, ούτε ήταν απίθανο να έχεις πάρει το ροζ φύλλο αγώνα με Βιλερμπάν έξω και (την επίσης λειψή) Αρμάνι μέσα, που έχασες στον πόντο.
Αντί του 6-2 ή και του (ακραίου, αλλά όχι απίθανου) 7-1, όμως, έρχεται αυτό το 4-4 που μοιάζει με ειδεχθή μαχαιριά στην μπασκετική καρδιά. Ο Παναθηναϊκός σ’ αυτά τα παιχνίδια έμοιαζε με τη Μόνικα Μπελούτσι στα 22 της: υπήρχαν στιγμές που έβλεπες το πόσο όμορφη μπορεί να γίνει στα 40 της (ειδικά στο ματς με την Εφές), όμως κατά βάση ήταν «άγουρη» ακόμα.
Επειδή, ωστόσο, ο Χρόνος είναι αμείλικτος κι έχει κολλήσει πεισματικά στο απεχθές Τώρα, ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να γίνει 40 ετών και να θαμπώσει τους πάντες στο πορτοκαλί του πέρασμα εντός των παρκέ.
Γι’ αυτό, προτιμήθηκε ο πιο σύντομος- και «λογικός»- δρόμος: η αποχώρηση του Αργύρη Πεδουλάκη από την τεχνική ηγεσία του Τριφυλλιού, εν είδει οικειοθελούς ηλεκτροσόκ για να ταρακουνηθεί σύσσωμη η ομάδα.
Έφταιγε αποκλειστικά ο «Άρτζι» για την εικόνα των Πράσινων; Όχι στο 100%, όμως σίγουρα είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ιδίως στο ματς με την Άλμπα που τα έκανε, για τα δικά του προπονητικά στάνταρ που παραμένουν υψηλά, μια από άγευστα χόρτα.
Όμως, αυτό που μας απασχολεί εδώ δεν είναι οι ευθύνες του Πεδουλάκη- όταν θα κοπάσει ελαφρώς η σκόνη της αποχώρησής του, θα το συζητήσουμε εκτενέστερα.
Αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς είναι η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μετά την απομάκρυνση του Αργύρη. Ο ισχυρός άνδρας του Τριφυλλιού μίλησε στο SDNA και είπε τα εξής:
«Όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε έχουν μοναδικό γνώμονα το καλό του Παναθηναϊκού. Προφανώς θα κάνουμε και λάθη και δεν διστάζουμε να τα παραδεχθούμε, αλλά και να τα διορθώσουμε μέσα από τις πράξεις μας.
Πίστευα και πιστεύω ότι ο Αργύρης είναι σπουδαίος προπονητής, μέσα από τις συνεργασίες μας σφυρηλατήθηκε μία σχέση εμπιστοσύνης που πίστευα ότι θα αποδώσει καρπούς.
Όταν το καλοκαίρι ο κόουτς Πιτίνο αντιμετώπισε το οικογενειακό του πρόβλημα και χρειάστηκε να πάμε σε άλλη λύση, ο Αργύρης ήταν η πρώτη μας επιλογή.
Δεν δικαιώθηκε αυτή η προσπάθεια και πάντα το λάθος το χρεώνεται η κεφαλή σε ένα τεράστιο μέγεθος σαν τον Παναθηναϊκό. Από τη στιγμή που δεν ήμασταν ευχαριστημένοι όλοι, ήταν λογικό να καθίσουμε στο τραπέζι και για το συμφέρον του συλλόγου να πάρουμε ορισμένες αποφάσεις».
Λίγο πιο κάτω, μάλιστα, προσέθεσε: «Μπορεί να μην είδαμε αυτό που περιμέναμε με βάση και την επένδυση που έγινε αλλά αυτά συμβαίνουν στον αθλητισμό. Διάθεση να έχεις να προσπαθείς να τα διορθώσεις. Είναι καθήκον μου να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε τον Μάιο. Παναθηναϊκός και λευκή πετσέτα δεν πάνε μαζί, θα κάνουμε τα πάντα για να ξαναδώσουμε χαμόγελα και χαρά στον κόσμο».
Τι είδαμε, λοιπόν, να κάνει ο Γιαννακόπουλος μέσα σε λίγες γραμμές; Πρώτο και βασικότερο, παρά τη δεδομένα κακή (στην Ευρώπη, το πρωτάθλημα είναι άλλη ιστορία) πορεία, δεν προσπάθησε ν’ απαξιώσει τον Πεδουλάκη ούτε να τον βγάλει… άχρηστο, ανίκανο και μοναδικό υπαίτιο της κατάστασης που δημιουργήθηκε- όχι.
Είπε πως τον θεωρεί σπουδαίο προπονητή (αν βγάλει κανείς τις οπαδικές του παρωπίδες ή παραμερίσει την πίκρα που αισθάνεται τώρα, θα δει ότι αυτό είναι αλήθεια πέρα για πέρα), όμως αυτή τη φορά απλά… δεν μπήκαν σωστά όλα τα κομμάτια του παζλ.
Στη συνέχεια, έκανε κάτι που σπάνια κάνουν οι διοικητικοί ηγέτες στα μέρη μας- σπάνια ή ποτέ: είπε δύο φορές πως για τα λάθη ευθύνεται η κεφαλή του συλλόγου, ο ίδιος δηλαδή! Θα μπορούσε κάλλιστα να αποποιηθεί των ευθυνών του, να «πατήσει» στη λατρεία που του έχει μεγάλη μερίδα των πράσινων οπαδών, να δείξει με το δάχτυλο τον Πεδουλάκη και να πει «Ορίστε, αυτός τα έκανε μαντάρα, αυτός φταίει».
Αντί του εύκολου δρόμου, όμως, προτίμησε την ειλικρίνεια, ανέλαβε το μερίδιο που του αναλογεί και άφησε την υπόσχεση πως θα γίνουν διορθωτικές κινήσεις σε όλους τους τομείς.
Προς αποφυγή ηλεκτρονικών παρεξηγήσεων, μιας και την εποχή των social media αυτές ανθούν με ρυθμούς ντοπαρισμένης τουλίπας σε ολλανδικό λιβάδι: εδώ δεν επιχειρείται μια «αγιοποίηση» του προέδρου του Παναθηναϊκού ούτε έχουμε μπει σε mood«Δημήτρη γ@@@ τους!», στο οποίο βρίσκονται οι περισσότεροι οπαδοί της ομάδας- ξέρετε, πια, πως με την τύφλωση και τα διάφορα χρώματα των συλλόγων οι σχέσεις μας είναι πιο ψυχρές κι από αυτές της Ρωσίας με τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Τον Γιαννακόπουλο μπορεί να τον συμπαθεί ή να τον αντιπαθεί κανείς, να τον λατρεύει σα θεό ή να τον μισεί σαν τον Τζόφρι από το Game of Thrones (ελάτε τώρα που δεν τον σιχαινόσασταν κι εσείς…), να είναι υπέρμαχος ή πολέμιός του. Ποσώς.
Εν προκειμένω, ο DPG προέβη σε μια κίνηση που θα ταίριαζε μόνο σε ένα μέρος ολόκληρου του Παναθηναϊκού οικοδομήματος:
Ακριβώς: στην κεφαλή…