Ένα από τα πιο κλισέ στιχάκια που γράφονταν κάποτε σε λευκώματα με την ελπίδα να καλοπιάσεις την κάτοχο και να έχεις ελπίδες να κεράσεις ήταν το «αν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, αγάπα αυτό που έχεις».
Μπορεί λοιπόν το ελληνικό ποδόσφαιρο να μην είναι ακριβώς πεδίο όπου ευδοκιμεί η ποίηση και η φιλοσοφία, αλλά αν το καλοσκεφτείς το συγκεκριμένο ρητό είναι κάτι που εφαρμόζεται.
Από τη στιγμή λοιπόν που σπανίως έχουμε του παιχταράδες που θα θέλαμε στις ομάδες μας πολλές φορές βλέπουμε (ή θέλουμε να δούμε με το ζόρι) καλύτερους αυτούς που διαθέτουν.
Δεν έχει σημασία λοιπόν αν πρόκειται για οπαδό που συζητά με «αλλόθρησκο» και δεν θέλει να παραδεχθεί ότι μια μεταγραφή ήτανε φόλα.
Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για φίλα προσκείμενο ΜΜΕ ή δημοσιογράφο που θέλει να ωραιοποιήσει την απόδοση ενός συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή.
Δεν έχει καν σημασία αν είσαι ο ίδιος που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι το «παλτό» που έχει κονομήσει η ομάδα σου δεν είναι τελικά τόσο ρούκουνας.
Σημασία έχει ότι για κάποιον απ’ αυτούς τους λόγους (ή και για όλους αυτούς τους λόγους μαζί) χρησιμοποιούνται κάποιες πολύ κλασικές εκφράσεις για να «φτιαχτεί» το προφίλ ενός παίκτη.
Κάποιες συγκεκριμένες ατάκες που στόχο έχουν να τον κάνουν να μοιάζει καλύτερος απ’ αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
«Σταθερός τερματοφύλακας»
Ούτε αρκετά καλός για να τον πεις «γάτο», ούτε αρκετά κακός για να τον πεις «τρύπα». Δεν θα φάει γκολ απ’ αυτά που θα σε κρεμάσουν, αλλά ούτε και θα σου πάρει παιχνίδι με τις αποκρούσεις του. Αν ήταν στο χέρι σου θα έπαιρνες καλύτερο, αλλά τον συμπαθείς πολύ για να τον κακολογήσεις. Γι’ αυτό όταν γίνει κουβέντα θα επιλέξεις το μεσοβέζικο (και safe) επίθετο «σταθερός», που ούτε τον αποθεώνει, αλλά ούτε και τον εκμηδενίζει.
«Αξιόπιστος μπακ»
Είτε μιλάμε για πλάγιο μπακ, είτε για σέντερ-μπακ, δεν αλλάζει κάτι. Το νόημα είναι το ίδιο. Αν ακούσεις κάποιον να τον περιγράφει ως αξιόπιστο ισχύει αυτό που μουρμούραγε με νόημα ο Λεζές (ως Τούφας) στο The Κόπανοι: «Βρώμα η δουλειά»… Διότι δεν είναι ιδιαίτερα ταχύς. Δεν είναι ιδιαίτερα καλός στο ψηλό παιχνίδι. Δεν είναι aggressive. Είναι απλά «αξιόπιστος». Δηλαδή τον βάζεις στην ενδεκάδα όταν λείπει ο «καλός» και κάνεις τον σταυρό σου μην πάθει θάλασσα.
«Φιλότιμος χαφ»
Πολύ θα ήθελες να τον πεις «σκύλο». Πολύ θα ήθελες να πεις ότι σου θυμίζει τον ασύγκριτο Ρόι Κιν ή τον μερακλή Κλάρενς Ζέεντορφ. Ξέρεις όμως ότι θα ήταν όχι απλά υπερβολή, αλλά βλασφημία. Γιατί στην περίπτωση που ένας μέσος χαρακτηριστεί «φιλότιμος» αυτομάτως έχει πέσει κάτω από τη μετριότητα: Ψιλο-καρούτα, χωρίς ιδιαίτερη τεχνική, αλλά με διάθεση τουλάχιστον να παίξει για την ομάδα. Καλό παιδί, αλλά δεν κάνει…
«Εξτρέμ που μαρκάρει»
Ένας ικανός εξτρέμ μπορεί να φύγει σφαίρα στην αντεπίθεση. Μπορεί να τρέξει τη γραμμή και να συγκλίνει με την ίδια αποτελεσματικότητα. Μπορεί να παίξει το «ένας εναντίον ενός», μπορεί (όταν βρεθεί σε θέση βολής) να σκοράρει. Ε, όταν για έναν εξτρέμ δεν σου έρχεται ΤΙΠΟΤΑ απ’ όλα αυτά στο μυαλό και ως πρώτο του προσόν παρουσιάζεται ότι… μαρκάρει, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις. Άμα μαρκάρει, να τον βάλουμε αμυντικό χαφ…
«Τίμιος σέντερ-φορ»
Σύμφωνοι, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ένας σέντερ-φορ πρέπει να κάνει κι άλλες δουλειές εκτός από το να σκοράρει. Το παλιό, κλασικό εννιάρι που κατασκήνωνε στην περιοχή και εκτελούσε δεν υπάρχει πια. Όμως ρε διάολε, όπως και να το κάνουμε, το βασικό προσόν ενός επιθετικού παραμένει το γκολ. Και μια από τις κλασικότερες προσπάθειες να… καμουφλαριστεί η απουσία αυτού του προσόντος είναι ο χαρακτηρισμός τίμιος. Λες και δεν τον θέλουμε για φορ, αλλά για… λογιστή.
