Ακόμα και αν δεν ήταν μια από τις πιο cult φυσιογνωμίες όλων των εποχών στο ελληνικό μπάσκετ, ο Μηνάς Γκέκος θα ήταν από τους αγαπημένους των φίλων της ΑΕΚ.
Κωνσταντινουπολίτης που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, εκ των πιο ταλαντούχων παικτών της εποχής του και αρχηγός σε περιόδους δύσκολες για την «Ένωση», υπήρξε σημείο αναφοράς για τον σύλλογο.
Και αναμφίβολα μια από τις μορφές που ταυτίστηκαν με τα αξέχαστα χρόνια του θρυλικού «Γεώργιος Μόσχος».
Εκεί όπου μια βραδιά (στο μακρινό 1991) ο Γκέκος έγραψε ένα χρυσό κεφάλαιο της ιστορίας του στην ΑΕΚ:
Υπογράφοντας μια νίκη απ’ αυτές που δεν δίνουν τίτλο, αλλά μένουν πάντα για χαραγμένες στη μνήμη του οπαδού. Γιατί επιτεύχθηκαν κόντρα σε όλες τις εκτιμήσεις και όλα τα προγνωστικά!
Στις 16 Φεβρουαρίου λοιπόν στην κατάμεστη (όπως πάντα) έδρα της στη Νέα Φιλαδέλφεια η ΑΕΚ υποδεχόταν τον παντοδύναμο Άρη των Γκάλη και Γιαννάκη.
Όπως συχνά συνήθιζε να κάνει τότε (παρά τη μεγάλη διαφορά δυναμικότητας) δυσκόλευε τον μεγάλο αντίπαλό της. Προς το τέλος του αγώνα όμως ήταν εκείνος που είχε το παιχνίδι στα χέρια του.
Διότι είχε απολέσει μεν διαφορές που είχαν φτάσει μέχρι και τους 16 πόντους, ωστόσο περίπου 32 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη είχε το προβάδισμα (90-89) και ταυτόχρονα την μπάλα στα χέρια του.
Άλλα χέρια όμως έμελε να γράψουν ιστορία εκείνο το βράδυ…
Σε ένα από τα σπάνια λάθη του λοιπόν ο Γιαννάκης χάνει την κατοχή. Συνεχίζοντας την καλή του άμυνα, ο Κουντουράκης βουτάει με αυτοθυσία στο παρκέ και διεκδικεί την μπάλα με τον Γκάλη.
Μέσα σε πανδαιμόνιο οι διαιτητές καταλήγουν στη σολομώντειο λύση και δίνουν τζάμπολ: Μένουν μόλις 5’22’’ πριν τη λήξη…
Στο τάιμ-άουτ που ακολουθεί ο αείμνηστος Κρέζιμιρ Τσόσιτς (ξέροντας ότι βάσει του πλεονεκτήματος ύψους που είχε ο Κουντουράκης ήταν πιθανότατο να κερδίσει το τζάμπολ) δίνει εντολή στη συνέχεια η μπάλα να πάει στον Παταβούκα ή τον Γκέκο.
Και όντως έτσι γίνεται: Ο Κουντουράκης κερδίζει το τζάμπολ, η μπάλα πάει στον Τζόρνταν κι από ‘κει στον Παταβούκα. Βλέποντας λοιπόν εκείνος ότι οι Γκάλης και Γιαννάκης ορμούν πάνω του, πασάρει αμέσως στον Γκέκο.
Αυτό ήταν… Στο ραντεβού με την ιστορία ο «τελευταίος των Μοϊκανών» (όπως αποκαλούνταν από τους φίλους της ΑΕΚ) δεν θα γινόταν ν’ αργήσει. Έστω κι αν υπήρξαν διαμαρτυρίες ότι… άργησε λιγάκι!
Διότι το μακρινό τρίποντο που επιχείρησε -χωρίς κανείς να μπορεί να καταλάβει αν η κόρνα ακούστηκε πριν ή μετά που έφυγε η μπάλα από τα χέρια του- κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπέστατο «χλατς»!
Ο ίδιος κατέληξε στις αγκαλιές των συμπαικτών του που όρμησαν πάνω του. Και με δεκάδες φίλους της ΑΕΚ να έχουν μπουκάρει στο παρκέ για να πανηγυρίσουν έμοιαζε κομμάτι… δύσκολο (ακόμα κι αν τελικά το αποφάσιζαν) οι διαιτητές να μην μετρούσαν το καλάθι.
Με τους Κόντο και Κουκουλεκίδη λοιπόν να κατακυρώνουν το νικητήριο σουτ, η «Ένωση» πανηγύρισε την πρώτη νίκη της επί του Άρη μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια.
Τον ανάγκασε στη δεύτερη μόλις ήττα του σε μια σεζόν όπου ξανά κατέκτησε το πρωτάθλημα. Έστρωσε το έδαφος για νέα μεγάλη επιτυχία έναν μήνα αργότερα, όταν επικράτησε ξανά (89-79) και τον πέταξε έξω από το Κύπελλο.
Και ο Γκέκος μετατράπηκε στον ήρωα που έκανε τους μεγάλους Γκάλη και Γιαννάκη -έστω και για μια βραδιά- να τον «προσκυνήσουν»…