Αυτό που πρόκειται να ειπωθεί τώρα, δεν είναι κάποια επιστήμη. Είναι στα βασικά του αθλήματος. Ο καλύτερος προπονητής μπάσκετ ως προς τα συστήματα και τις ιδέες, δε μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως αν οι παίχτες σκέφτονται και ξανασκέφτονται τις ιδέες του.
Θα αναρωτηθεί κάποιος: πώς γίνεται να αναγνωρίζει ένας παίχτης ότι ο προπονήτης του είναι ο κορυφαίος και να μην του βγαίνει εμπιστοσύνη; Γίνεται όταν ο προπονητής δε μπορεί να μιλήσει πολύ καλά στην γλώσσα σου (αγγλικά) κι αυτό δημιουργεί θέμα επικοινωνίας. Γίνεται όταν θεωρεί πως εσύ ως παίχτης μπορείς να κάνεις 4 πράγματα συγκεκριμένα, ενώ δεν είναι αυτό το ρεπερτόριο σου. Κοινώς, γίνεται όταν ο προπονητής νομίζει πως είσαι κάτι άλλο απ΄αυτό που όντως είσαι.
Ο Ρικ Πιτίνο θα μπορούσε να είναι ένας προπονητής με 3 ιδέες όλες κι όλες. Να εφαρμόζει ένα σύστημα με δύο παραλλαγές. Και πάλι θα ήταν τρομερός και επιτυχημένος γιατί θα ήξερε ότι αυτό το σύστημα μπορεί να εξυπηρετηθεί από τους τάδε παίχτες, άρα αυτούς πρέπει να έχει στην ομάδα του.
Ο Πιτίνο προφανώς και έχει το τελευταίο, γνωρίζει δηλαδή τι μπορούν να κάνουν οι παίχτες του και σαφώς έχει πολλές περισσότερες από 3 ιδέες. Και γι΄αυτό μπορεί να κάνει τους παίχτες να λειτουργούν χωρίς αμφιβολίες. Μπορεί να τους πείσει να κλείσουν τα μάτια πάνω σε σχοινί που είναι τεντωμένο στον γκρεμό και να περπατήσουν ακολουθώντας μόνο τη φωνή του.
Τούτου δοθέντος, στο υπάρχον υλικό του Παναθηναϊκού που ο ίδιος ομολόγησε στο SDNA ότι έβαλε το χέρι του για να φτιαχτεί, είναι ο μόνος που θα μπορούσε να δοκιμάσει μια πεντάδα που δεν έχει δοκιμαστεί φέτος και αυτή να αποδώσει σε εντυπωσιακό βαθμό. Για την ακρίβεια είναι δύο πεντάδες, μία επιθετική και μία αμυντική, καθότι στο σύγχρονο αθλητισμό δε μπορείς να τα έχεις και τα δύο από τους ίδιους πέντε παίχτες. Μπορεί να στο δίνουν οι 2 από τους 5 και αυτό να μην αρκεί.
Στον Παναθηναϊκό οι παίχτες που μπορούν να δώσουν πολλά μπροστά και πίσω και είναι αυτόφωτοι, συνοψίζονται στους εξής δύο: στον Καλάθη και τον Παπαπέτρου. Ο δεύτερος σαφώς και χρειάζεται πάσες, αλλά είναι παίχτης που έχει μάθει να διεκδικεί τα καλάθια του χωρίς να περιμένεις συνέχεια τι θα κάνει ο Νικ. Κανείς άλλος στην ομάδα δε μπορεί να δώσει μπροστά και πίσω το ίδιο. Θα μπορούσε ο Τζόνσον, αλλά δείχνει μέχρι στιγμής πως δεν έχει βρει ρυθμό.
Επομένως, σε αυτές τις δύο πεντάδες ξεκινάμε με το de facto, δηλαδή τον Νικ στον άσο. Έτσι όπως είναι και η κατάσταση στα γκαρντ του Παναθηναϊκού, δε θα μπορούσε αλλιώς.
Για επιθετική πεντάδα, αυτό που θα μπορούσε να εφαρμόσει ο Πιτίνο και σίγουρα θα το δοκιμάσει στις προπονήσεις, βασίζεται σε κάτι που έχει ξαναγραφτεί σε άλλα κείμενα σε αυτό το σάιτ. Οι παίχτες να ταιριάζουν μεταξύ τους. Δεν μπορεί να είναι στην ίδια πεντάδα ο Φριντέτ με τον Βουγιούκα για παράδειγμα ή τον Παπαγιάννη, γιατί τότε υπάρχει ζήτημα στα… μετόπισθεν.
Άρα έχουμε και λέμε: Καλάθης, Φριντέτ, Τόμας, Μήτογλου και Ουάιλι. Αυτή η πεντάδα έχει και κάπως στέρεο αμυντικό θωρακισμό. Κι αυτό γιατί ένα πρόβλημα ως τώρα είναι ότι ο Ουάιλι έβγαινε με τις αλλαγές ψηλά στη ρακέτα και χανόταν το αμυντικό ριμπάουντ. Έτσι συνέβη έντονα με τη Ζενίτ.
Ο Τόμας και ο Μήτογλου έχουν ως καλύτερο τους στοιχείο στην άμυνα τα καλά block out και ότι γραπώνουν τη μπάλα. Επομένως, θα μπορούσε ο Ουάιλι να βγαίνει για να βοηθήσει τον Φριντέτ αμυντικά και να υπάρχουν δύο πίσω που θα κλείνουν. Παράλληλα, ενώ είναι χαμηλό σχήμα με δυάρι στο 1.85, εξισορροπείται και ψηλώνει με τον Τόμας στο 3.
Αυτό μπορεί να προσφέρει πολλά στην επίθεση. Πρώτον, βάσει ποσοστών φέτος, έχεις τις 3 από τις 5 θέσεις της ομάδας με καλό σουτ. Κι αν πέσεις σε καλή βραδιά του Μήτογλου, τότε πάμε στους 4. Από την άλλη, έχεις δύο παίχτες για να παίξεις στο χαμηλό post, ιδίως τον Τόμας. Μπορεί δηλαδή στην άμυνα να παίζει ο Τόμας ως τριάρι και στην επίθεση ως τεσσάρι. Τέλος, υπάρχει το pick ‘n’ roll με τον Ουάιλι.
Για φουλ αμυντική πεντάδα, η οποία θα χρησιμοποιείται προφανώς σε πολύ ειδικές συνθήκες, αφού δεν θα έχει τόση επιθετική ευχέρεια και πλουραλισμό, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε Καλάθη στον άσο, Παπαπέτρου στο 2, Τόμας στο 3 ή τον καλό Τζόνσον (που δεδομένα θ’ αποδώσει καλύτερα με τον Ρικ), Ουάιλι στο 4 και Παπαγιάννη στο 5. Κάτι τέτοιο, αν συνέβαινε σε μεγάλη διάρκεια, θα απαιτούσε να κατέβουν στο 5 ο Μήτογλου και ο Μπέντιλ για να μοιραστούν χρόνο με Ίαν και Παπαγιάννη και να είναι στο 4 Τόμας και Ουάιλι.
Αυτή η πεντάδα θα μπορούσε να βοηθήσει στο εξής: στην άμυνα με τις αλλαγές. Αν αποφάσιζε ο κόουτς Πιτίνο να την εφαρμόσει για μερικά λεπτά. Τα αργά πόδια του Παπαγιάννη θα ισοσκελίζονταν από τα γρήγορα πόδια όλων των υπολοίπων. Επίσης, είναι μια πεντάδα που θα έπρεπε να παλέψει πολύ ο αντίπαλος για να βρει miss match, μια πεντάδα που θα τα πήγαινε πολύ καλά στα deflections, μια πεντάδα που με λίγα λόγια θα αλλοίωνε τη γωνία πάσας των αντιπάλων, άρα θα δημιουργούσε δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Φυσικά όλα αυτά είναι δικές μας θεωρίες και δεν έχουν μέσα το πιο βασικό στοιχείο: την ψυχολογία και την διάθεση του κάθε παίχτη. Αυτά τα γνωρίζει μόνο ο προπονητής. Όπως μόνον ο προπονητής γνωρίζει τον κάθε αντίπαλο και πώς μπορεί να τον χτυπήσει. Καμία πεντάδα δεν είναι πασπαρτού, καμία δεν είναι άτρωτη.