Ένας από τους πολλούς μύθους που δημιουργήθηκαν γύρω από τον Νίκο Γκάλη ήταν τα παπούτσια του. Εκείνα τα χαμηλά, άσπρα PONY, τα οποία είχαν την… τιμή να τα φορά, την ίδια εποχή που η συγκεκριμένη αμερικανική εταιρεία υπολειπόταν σε πρεστίζ από τους άλλους, πολύ μεγαλύτερους, κολοσσούς αθλητικής ένδυσης και υπόδησης.
Συνήθως η ιστορία επικεντρώνεται στην κόντρα του Νικ με την εταιρεία, καθώς ο «γκάνγκστερ» -επαγγελματίας σε όλα του σε μια εποχή ερασιτεχνισμού στο ελληνικό μπάσκετ- δεν μπορούσε να δεχθεί ότι δεν θα έπαιρνε χρήματα για την ζωντανή διαφήμιση που της έκανε.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται και οι νεότεροι σίγουρα θα έχουν διαβάσει κάπου για το απίστευτο περιστατικό σε έναν ευρωπαϊκό αγώνα του Άρη, με αντίπαλο την Καρέρα Βενέτσια, στο πλαίσιο του τότε Κυπέλλου Κόρατς. Ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (που σημείωσε 38 πόντους στο ματς στο Αλεξάνδρειο και 57 στο παιχνίδι στην Ιταλία) εμφανίστηκε φορώντας τα γνωστά παπούτσια του, με μία διαφορά!
Από το πλάι έλειπε το σήμα της PONY, η ρίγα, την οποία ο αστικός μύθος λέει πως είχε βάψει ο ίδιος με… μπλάνκο, προσπαθώντας να ασκήσει πίεση στους Αμερικανούς. Όπως αποδείχθηκε, τα κατάφερε και έπεισε την εταιρεία να του καταβάλει 200.000 δραχμές, προκειμένου να τον εντάξει και επίσημα στους αθλητές που έντυνε, όπως είχε συμβεί και στις ΗΠΑ με τους Χάβλιτσεκ, ΜακΑντου, αλλά και τον Ντέιβιντ Τόμπσον, τον παίκτη που ήταν το είδωλο του Μάικλ Τζόρνταν.
Φυσικα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως PONY φορούσε και ο Σπαντ Γουέμπ και μάλιστα με ένα τέτοιο ζευγάρι είχε κερδίσει τον διαγωνισμό καρφωμάτων του 1986, σε μια μονομαχία με τον… δικό μας Ντομινίκ Ουίλκινς, που έμεινε στην ιστορία.
Ακόμη κι εκείνοι πάντως, φορούσαν άλλα μοντέλα, πιο… μπασκετικά, αντίθετα από αυτά του Γκάλη που ήταν απλά αθλητικά παπούτσια περιπάτου!
Το μυστήριο λύθηκε από τον ίδιο τον Γκάλη, ο οποίος την είχε αποκαλύψει στον δημοσιογράφο Περικλή Στέλλα. Όπως του είπε, ήθελε να έχει την αίσθηση πως μπαίνει στο παρκέ ξυπόλητος, καθώς έτσι είχε πολύ καλύτερο πάτημα στο παρκέ και του επέτρεπε να πηδάει ψηλότερα απ’ ό,τι θα έκανε μ’ ένα «κανονικό» μπασκετικό παπούτσι (τα οποία είχαν, φυσικά, πολύ παχύ πάτο).
Το μοντέλο αυτό, έχοντας πολύ χαμηλή σόλα, του έδινε αυτή τη δυνατότητα και για αυτό ο Νικ τα προτιμούσε έναντι όλων των άλλων που πιθανότατα ήταν πολύ καλύτερης ποιότητας και κατασκευής. Όταν, όμως, ξέρεις τόσα… καράβια μπάσκετ, σαν εκείνον, ακόμη και το… πατούμενο έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Βέβαια, εκείνα τα παπούτσια, ακριβώς για όλους τους παραπάνω λόγους, ήταν αυτό που λέμε μιας χρήσεως. Σε κάθε παιχνίδι ο Γκάλης χρησιμοποιούσε διαφορετικό ζευγάρι, το οποίο στη συνέχεια πήγαινε προς… απόσυρση! Στο τέλος κάθε μήνα ο επί σειρά ετών γυμναστής της ομάδας και φίλος του Γκάλη, Γιώργος Ραμποτάς, μάζευε όσα είχαν… μυρωθεί από τα πόδια του μπασκετικού Θεού και τα μοίραζε σε… πιστούς στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης!
Αρκετά χρόνια αργότερα, η PONY λάνσαρε και το μποτάκι με το όνομα του Γκάλη στο πλάι. Μπορεί να μην ήταν αυτά ακριβώς με τα οποία ο Νικ σμπαράλιαζε νωρίτερα τις αντίπαλες άμυνες, αλλά βρέθηκαν στο ευρωπαϊκό Hall Of Fame, και μάλιστα σε περίοπτη θέση, για να θυμίζουν εκείνες τις βραδιές που ο Θεός περπάταγε σαν… «παπουτσωμένος ξυπόλητος» στη Γη!