Στη λίστα των αγαπημένων παικτών του Ζοσέ Μουρίνιο σίγουρα βρήκε θέση ο Μεριά. Αν δεν υπήρχε ο Τυνήσιος, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν θα είχε γυρίσει ποτέ το χθεσινοβραδινό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όπου η Τότεναμ είχε μια θλιβερή εικόνα, με την εμφάνιση των ερυθρολεύκων να έχει ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτό.
Έτσι, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Εκείνος, πάντως, που κατάφερε να διαλύσει τον κόπο ενός ολόκληρου ημιχρόνου (και των συμπαικτών του και τον δικό του) ήταν ο Μερία. Ακόμη μία ακίνδυνη σέντρα, αυτή τη φορά από τα δεξιά, αφού ο Σον από τα αριστερά δεν ήταν ικανός ούτε σωστό κοντρόλ να κάνει, και ο αμυντικός των Πειραιωτών, υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε απλά να φύγει από τη μέση, να αφήσει στην θέση του έναν κώνο και εκείνος θα έκανε όλη τη δουλειά. Θα στεκόταν, δηλαδή, ικανό εμπόδιο για να αποσοβήσει το γκολ.
Μπορεί το… περίφημο άσμα της Άντζελας Δημητρίου που έφερε τον τίτλο «Κάνω καμπάκ» (μία λέξη) να μην συγκαταλέγεται στα… ζεϊμπέκικα, αλλά ήταν η ζεϊμπεκιά του Βορειοαφρικανού ποδοσφαιριστή που έδωσε την ώθηση για το come back της Τότεναμ.
Και ο λόγος που οι «spurs» πήραν το κουράγιο που χρειάζονταν για να αλλάξουν διάθεση και εικόνα και να εμφανιστούν τόσο –μα τόσο- επιθετικοί, στα όρια του… παραλογισμού για τα δεδομένα του Ζοσέ Μουρίνιο, στο δεύτερο ημίχρονο.
Όσο κι αν ο Πορτογάλος τεχνικός επαναλάμβανε «calm, calm» στους παίκτες του μετά από κάθε λανθασμένη μεταβίβαση στα πέντε μέτρα και κάθε αβίαστο λάθος, είχε φτάσει κι αυτός στα όρια του βλέποντας την εικόνα της ομάδας του. Μια άποψη που μετά από σχεδόν 45 λεπτά αγώνα μόλις, μοιραζόταν και με αρκετούς από τους οπαδούς της αγγλικής ομάδας, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει τις αποδοκιμασίες στο πρώτο (και έχει σημασία αυτό) εντός έδρας παιχνίδι από την ημέρα που ο «Ξεχωριστός» ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου.
Οι φίλαθλοι της Τότεναμ δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «χορτασμένοι» από τίτλους τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, όμως, έχουν… καλομάθει στο ωραίο, επιθετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Ή, με απλά λόγια, στην λογική του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, ο οποίος έμεινε στο τιμόνι της ομάδας για χρόνια και την σμίλεψε με γνώμονα τις δικές του ιδέες.
Την μπόλιασε με τον τρόπο που εκείνος αντιλαμβάνεται τακτικά το άθλημα και η αλήθεια είναι ότι ο κατά πολύ πιο γεμάτος από… παράσημα (δηλαδή τίτλους) σε σχέση με τον συνάδελφό του, Ζοσέ Μουρίνιο, είναι μάλλον ξένος προς αυτή.
Τα τελευταία χρόνια –και ιδιαίτερα μετά την επεισοδιακή απομάκρυνσή του από την Τσέλσι την οποία ο ίδιος είχε οδηγήσει στο πρωτάθλημα λίγους μήνες νωρίτερα- είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι ο Μουρίνιο, αδυνατώντας να σπάσει τα δικά του ποδοσφαιρικά στεγανά, ξεπεράστηκε από το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Ο Πορτογάλος μοιάζει τόσο εγωκεντρικά προσκολλημένος και προσηλωμένος στις ιδέες του που τον έκαναν κορυφαίο στον κόσμο, που δεν δείχνει ικανός να προσαρμοστεί στο νέο που έχει προκύψει. Κόντρα στον Ολυμπιακό –και με δύο γκολ στην πλάτη από το 19’- η επίθεση ήταν μονόδρομος και όχι επιλογή.
Στο τέλος της βραδιάς, η Τότεναμ δεν επιβραβεύτηκε για το πείσμα της ή την απόδοσή της ούτε ο Μουρίνιο για την… επιθετική καταιγίδα στο κομμάτι της τακτικής. Κατάφερε να γυρίσει ένα ματς με την δυσκολία μεθυσμένου να κάνει… γυροβολιές χορεύοντας ζεϊμπέκικο και την απώλεια συγκέντρωσης των παικτών του Ολυμπιακού, που είδαν φάουλ εκεί που ο διαιτητής έδειξε πλάγιο.
Για την ώρα μπορεί να κάνει αφίσα στο γραφείο του τον Μεριά, αλλά δεν θα συναντά τέτοιους αμυντικούς συχνά στα επόμενα παιχνίδια του.