Ο Βασίλης Σπανούλης δεν χρειαζόταν αυτή την εμφάνιση μέσα στο ΟΑΚΑ για να αποδείξει ποιος είναι. Για να καταλάβει ακόμη κι ο μεγαλύτερος αμφισβητίας του τι μπορεί να κάνει στο παρκέ μέχρι και τώρα που βαδίζει στα 38 χρόνια του.
Δεν ήταν μόνο οι 18 πόντοι που σημείωσε ή οι 5 ασίστ που μοίρασε. Το γεγονός που σε «αναγκάζει» να τον χειροκροτήσεις και να υποκλιθείς στην κλάση του είναι άλλο. Το ότι παραμένει αδιανόητα επιδραστικός στο παιχνίδι μιας ομάδας επιπέδου Ευρωλίγκας και άκρως ανταγωνιστικός σε ένα τόσο μεγάλο ντέρμπι, ενώ προέρχεται από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό που θα είχε στείλει άλλους, πολύ νεότερους από αυτόν, στη σύνταξη.
Εκείνος, όμως, εκεί… Συνεχίζει αγέρωχος να μπουκάρει με το θράσος 25άρη μέσα στη ρακέτα και να τα βάζει με τα «θηρία», να βγαίνει από τα σκριν και να εκτελεί για τρεις με την ταχύτητα αθλητή που δεν έχει μπει καν στα 30 και να μοιράζει ασίστ με την σοφία και την διορατικότητα ανθρώπου της δικής του εμπειρίας.
Το μεγαλύτερο στοίχημα για έναν αθλητή σ’ αυτή την ηλικία είναι το να βρει κίνητρο. Όχι για να συνεχίσει να παίζει. Αυτό το θέλουν όλοι ή σχεδόν όλοι οι παίκτες, με την υποσημείωση ότι συνήθως αρνούνται να αντιληφθούν τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω τους ο χρόνος και… ταλαιπωρούνται ή ταλαιπωρούν και όσους τους βλέπουν στο παρκέ, με τις κατά κανόνα μέτριες εμφανίσεις τους.
Ο καθένας θα μπορούσε να (λέει ότι) συνεχίζει στα 38 του. Ο καθένας θα μπορούσε να αποτελεί ένα συμπληρωματικό κομμάτι του ρόστερ μιας ομάδας, μέχρι να κολλήσει εκείνα τα «ένσημα» που θεωρεί που του λείπουν. Ελάχιστοι, όμως, θα είχαν την σπίθα που διατηρεί ακόμη άσβηστη μέσα του ο V-Span για βελτίωση μέχρι την τελευταία φορά που θα σκάσει την μπάλα ή το ύστατο σουτ της καριέρας του.
Τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν αγοράζονται από πλούσιους ιδιοκτήτες, δεν φτιάχνονται στις προπονήσεις ούτε κυκλοφορούν σε πολλές εκδόσεις εκεί έξω. Και, φυσικά, ευλογημένος μόνο μπορεί να νιώθει κάθε προπονητής που συνεργάζεται με έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα του. Απολύτως φυσιολογικό, λοιπόν, μεταξύ των θαυμαστών του Σπανούλη να είναι και ο Ρικ Πιτίνο. Ο Αμερικανός Hall Of Famer, που όπως έδειξε και με τις δηλώσεις του μετά το ντέρμπι «αιωνίων» αντιλαμβάνεται το σπορ με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι υπόλοιποι, μη έχοντας «μολυνθεί» από την «ελληνική παράνοια» που το συνοδεύει.
Η πρόσκληση στον Βασίλη Σπανούλη για επιστροφή στην Εθνική θα μπορούσε να είναι η απαρχή μιας κοσμογονίας. Και παράλληλα η μοναδική φορά που το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού θα ξεπερνούσε και έθετε στην άκρη τα διοικητικά «μπρα-ντε-φερ», μεταξύ πράσινων και κόκκινων, το γαϊτανάκι της κόντρας με την ΕΟΚ και όλα τα συναφή που μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Ένα «ναι» του Kill Bill στον Πιτίνο θα συνιστούσε το σπουδαιότερο statement που έχει γίνει ποτέ για ομόνοια και σύμπλευση. Ένα πρώτο βήμα που τελικά θα οδηγούσε το άθλημα σε καλύτερες μέρες.
Φυσικά, η σημασία της συμμετοχής του Σπανούλη με την Εθνική στο Προολυμπιακό δεν θα έμενε σε σημειολογικό επίπεδο. Αφού και η παρουσία του, όπως μαρτυρούν οι φετινές εμφανίσεις του, μόνο συμβολική δεν θα ήταν. Ο V-Span παραμένει μπασκετμπολίστας υψηλότατου επιπέδου και στα γήπεδα του Καναδά απλά θα επιβεβαίωνε αυτό που υποστηρίζουν ολοένα και περισσότεροι. Ότι είναι από τους ελάχιστους ευρωπαίους που παραμένουν στα παρκέ αυτής της ηπείρου και είναι τόσο διαδραστικοί στην εξέλιξη ενός αγώνα.
Με αυτόν στις τάξεις του το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αλλάζει λογική και επιστρέφει για λίγο στο παρελθόν του πριν εκτοξευθεί στο μέλλον. Αποκτά εκείνον τον περιφερειακό που του έλειψε τόσο στην προηγούμενη διοργάνωση και ταυτόχρονα τον ιδανικό ηγέτη που –Θεού θέλοντος- λίγο αργότερα θα πλαισιώσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί υπό ιδανικές συνθήκες αυτή η τελετή «παράδοσης-παραλαβής». Όχι από τον V-Span στον Greek Freak, αλλά από το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ στο μελλοντικό πρόσωπό του.
Για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, Βασίλη, αν επιτρέπεις τον ενικό μετά από τόσα χρόνια, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις… Και είσαι ο μόνος με εκείνο το status που απαιτείται για να υπερβείς τις διαχωριστικές γραμμές (υπαρκτές ή φανταστικές) και να γίνεις ξανά αυτό που πάντα ήσουν. Ο Σπανούλης όλης της μπασκετικής Ελλάδας. Ο Σπανούλης όλων των Ελλήνων φιλάθλων.