Δεν πρόκειται να διαβάσεις για το πώς άλλαξαν το ίδιο το παιχνίδι τα undersized πεντάρια που καθιερώθηκαν το 2013 στην Ευρωλίγκα και αποτελούν μέχρι και σήμερα μια ευρωπαϊκή σταθερά. Δεν είμαστε ο Internet Explorer.
Ούτε είμαστε το 90% των αρθρογράφων στα μεγάλα αθλητικά σάιτ που κάνουν μια διαπίστωση μετά από 4-5 χρόνια. Το μπάσκετ τρέχει με τρελούς ρυθμούς πλέον, ιδίως από πέρσι που η Ευρωλίγκα αποφάσισε ότι θέλει να μοιάσει όσο πιο πολύ γίνεται με τη λίγκα του NBA.
Βλέπετε λοιπόν στον τίτλο για τα κοντά πεντάρια. Αυτούς τους ψηλούς και αλτικούς παίχτες που είναι rim protectors, με ύψος γύρω στο 2.05, το πολύ 2.08, συνήθως Αμερικάνοι ή έστω μαύροι, πολύ στεγνοί και πολύ γυμνασμένοι, με μεγάλα μπράτσα και πολύ γυμνασμένο στήθος, αλλά λιγότερο “τούμπανα” πόδια ώστε να κινούνται πιο γρήγορα, χωρίς να μειονεκτούν όταν ψηλά σέντερ τους παίζουν με πλάτη.
Για να το πούμε πιο λιανά, ο Χάινς, ο Τάιους, ο Σλότερ, ο Γκιστ, ο Χάντερ, ο Γιούντο. Στην πορεία των ετών ακόμα και αυτοί οι undersized ανέβηκαν σε κλίμακα ύψους, Κάπως έτσι εμφανίστηκαν ο Εμπάκουε, ο Ντέιβις, ο Λίμα, ο Μίκι κλπ.
Η αλλαγή που έφεραν τέτοιοι παίχτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ήταν σχεδόν άμεση και εμφανής. Υπήρξε όμως και μια ακόμα αλλαγή που δε μπορούσε να γίνει τόσο άμεσα και χρειάστηκε αρκετό χρόνο. Ίσως τη φετινή χρονιά να εγκολπώνεται με σταθερότητα και σε μεγαλύτερο εύρος.
Μετά από μια δεκαετία που κυριάρχησαν τα πολύ υψηλά γκαρντ τύπου Διαμαντίδη και Παπαλούκα (ο Σπανούλης είναι μια σπάνια περίπτωση κι ένα άλλο μοντέλο αθλητή που δεν μπαίνει σε αυτή τη λογική), ζούμε μια επιστροφή σε γκαρντ που δεν είναι τόσο πολύ πολυδιάστατοι, αλλά κάνουν δύο πράγματα σε τρομακτικά άριστο βαθμό.
Γκαρντ που είναι κάτω από το 1.90, ίσως και το 1.85, είναι όμως τρομερά ικανοί σκόρερ. Αν δει κανείς τη φετινή Ευρωλίγκα θα βρει: Ντίξον στη Φενέρ, Ρότσεστι και Τσέρι στον Ολυμπιακό, Ράις και Φριντέτ στον Παναθηναϊκό, Καμπάτσο στη Ρεάλ, Σίβα και Μέισον στην Άλμπα, Μάικ Τζέιμς στην ΤΣΣΚΑ, Μπίλι Μπάρον στον Ερυθρό, Κέβιν Πάνγκος στη Μπαρτσελόνα, Τέιλορ Τζόρνταν στη Βιλερμπάν, Κίνο Κολόμ στη Βαλένθια, Σκότι Γουίλμπεκιν στη Μακάμπι, Αλμπισί στη Ζενίτ, Λεκαβίτσιους στη Ζαλγκίρις και πάνω απ΄όλους τον παιχταρά τον Σέιν Λάρκιν στην Εφές.
Σε όλους αυτούς ας προστεθεί και ο Νικ Καλάθης που δεν είναι κάτω από 1.90, είναι ο πιο πολυδιάστατος απ΄όλους, αλλά είναι ειδική περίπτωση γιατί ανατράφηκε στις ΗΠΑ και είναι στεγνότατος σωματικά. Στην ουσία ο Νικ είναι το καλύτερο μοντέλο, γιατί μπορεί να σταθεί και στα ψηλά γκαρντ και στα κοντά.
Όλοι αυτοί είναι παίχτες κάτω από 1.90, με τρομερό ball handling, οι περισσότεροι δεινοί σκόρερ, κάποιοι με μεγαλύτερη αθλητικότητα, αλλά σε γενικές γραμμές ίδια κοψιά πάνω κάτω. Πώς συνδέεται η πληθωρική παρουσία τέτοιων γκαρντ, που δεν θα τους έλεγες αμυντικά τέρατα, αλλά περισσότερο εύκολους στόχους, στη φετινή Ευρωλίγκα; Η απάντηση δόθηκε στον τίτλο.
Τα 5άρια που μπορούσαν στις αλλαγές να βγουν στο τρίποντο και να ακολουθήσουν το αντίπαλο γκαρντ μέχρι μέσα, οδήγησαν στην ανάγκη τα γκαρντ να γίνουν ξανά πιο ελαφρά στο περπάτημα και στο τρέξιμο, ώστε να βρεθεί αυτό το μισό δευτερόλεπτο που θα ξεπεράσουν το κοντό πεντάρι και θα φύγουν για lay up ή οτιδήποτε άλλο.
Την ίδια στιγμή, επειδή ζούμε στην εποχή που το σουτ μακρινής απόστασης είναι το πρωτεύον στο μπάσκετ, ακόμα και για παίχτες ψηλούς, αλλά κι επειδή αυτά τα κοντά 5άρια δεν έμαθαν στο παιχνίδι με πλάτη, μα στο pick ‘n’ roll, βλέπουμε πως δεν καταφέρνουν να γίνουν πληγή στην άμυνα τόσο κοντοί παίχτες. Το αντίθετο μάλιστα. Με εξαίρεση τον Φρεντέτ που είναι από άλλο είδος μπάσκετ, οι υπόλοιποι δεν έχουν ποσταριστεί κατά κόρον. Είτε το ποστάρισμα αφορά το αντίπαλο γκαρντ είτε τον αντίπαλο ψηλό εφόσον γίνουν αλλαγές στην άμυνα. Αλλαγές που σαφώς δεν προτιμώνται πια.
Ποστάρισμα από αντίπαλο γκαρντ δεν γίνεται γιατί τις περισσότερες φορές είναι ισοϋψής ή, πολύ συχνά, γίνεται ένα mind game και η υπερβολική σιγουριά σε αυτόν που ποστάρει τον οδηγεί σε καθυστέρηση της επίθεσης ή λάθος επιλογή. Ποστάρισμα από το αντίπαλο 5άρι δεν γίνεται γιατί συνήθως είναι undersized και δεν τα πάει τόσο καλά με το ποστάρισμα, ιδίως με αντιπάλους παίχτες που είναι ευκίνητοι και μπορούν να κλέψουν πολύ πιο εύκολα.
Όλοι τους πάντως δεν έχουν καμία ανασφάλεια, δεν τους λείπει το θάρρος και το θράσος και πάνω απ΄όλα, δεν τους λείπει η τεχνική. Κατάλαβαν ότι για να επιβιώσουν έπρεπε να την αριστεύσουν και το έκαναν. Αν και οι κοντύτεροι, είναι αυτοί που τρώνε λιγότερο συχνά τάπες.
Είναι αυτή η κατάσταση στη φετινή Ευρωλίγκα αποτέλεσμα μιας αυτοφυούς διαδικασίας του μπάσκετ; Δεν το ξέρουμε. Είναι όμως ένα φαινόμενο που αξίζει να το παρατηρήσουμε για να δούμε αν ήρθε για να μείνει ή αν είναι ένα μεταβατικό στάδιο.