Δεν ήταν μια συνηθισμένη εικόνα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μιλούσε στο μικρόφωνο για τη Μακάμπι, μια ομάδα στην οποία συμπληρώνει ένα χρόνο, και δάκρυζε από συγκίνηση για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.
Ήταν μόλις λίγες ώρες μετά την πρόωρη επέκταση συμβολαίου σε έναν προπονητή που ναι μεν του δόθηκε σεβαστό μπάτζετ, αλλά πόσοι πριν απ΄αυτόν το διαχειρίστηκαν σωστά; Σε αυτή την δεκαετία κανείς όσον αφορά στη Μακάμπι. Χρειάστηκαν κάποια δικά του στοιχεία για να βρει την απαραίτητη εξισορρόπηση ένα ρόστερ που έχει πολλούς παιχταράδες.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δάκρυσε γιατί στην πρώτη του έξοδο από τη χώρα ως πρώτος προπονητής, κλήθηκε να διαχειριστεί ένα από τα 3-4 πιο θρυλικά σωματεία της Ευρώπης και έγινε αξιαγάπητος σε ένα απαιτητικό κοινό. Όχι μόνο με τα αποτελέσματα. Αλλά και με το μπάσκετ.
Δάκρυσε επίσης γιατί είναι κι αυτός άνθρωπος. Εμείς είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε ένα τρόπον τινά ρομπότ, αλλά αυτό συνέβαινε γιατί αν έδειχνε έστω και ένα σημείο τρωτότητας, δεν θα άντεχε στην πίεση του Ολυμπιακού. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Οι προπονητές, οι αθλητές είναι όλοι άνθρωποι που έχουν και προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν είναι υποχρεωμένοι να βάλουν κανένα σήμα πάνω από τη ζωή τους. Μπορούν να το τιμήσουν, αλλά όχι να θαφτούν για χάρη του. Κι αυτό είναι το σωστό. Το γόνιμο και το δημιουργικό.
Φυσικά αυτή η επιτυχία που κατέκτησε δικαιότατα και με τρομερό δικό του κόπο ο κόουτς Σφαιρόπουλος, ξεσήκωσε πάλι τη γνωστή μετά Χριστόν προφητεία στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού. «Δεν μας άρεσε ο Σφαιρόπουλος, τον διώξαμε» και όλα τα συναφή. Μπορεί όμως να συγκριθεί ο Σφαιρόπουλος της Μακάμπι με αυτόν του Ολυμπιακού;
Δεν σημαίνει ότι ο πρώτος είναι προπονηταράς κι ο δεύτερος τίποτα. Πιθανότατα και οι δύο Σφαιρόπουλοι να είναι παραπάνω από καλοί προπονητές. Απλώς υπάρχουν μια σειρά από στοιχεία που ορίζουν την επιτυχία ή την αποτυχία για έναν άνθρωπο μέσα σε έναν οργανισμό υψηλών προδιαγραφών.
Το πρώτο και προφανές είναι πως ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να προσφέρει ποτέ τέτοιο υλικό στον κόουτς Σφαιρόπουλο. Εδώ δεν μπορούσε να του βρει ένα δεύτερο τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη για να μη χτικιάζει όταν τραυματιζόταν ο υπαρχηγός των κόκκινων.
Κι είναι κάτι αποδεδειγμένο. Το επιθετικό ταλέντο που έχει στη Μακάμπι μαζί με τις απαραίτητες σωματοδομές για να χτίσει την άμυνα του, δεν θα τα έβρισκε στον Ολυμπιακό.
Το δεύτερο που θα έπρεπε να είναι προφανές αφορά στην καθαρότητα και τη διαύγεια. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να απολαύσει το μπάσκετ και τη δουλειά του σε μια αρρωστημένη κατάσταση, όπως αυτή του ελληνικού μπάσκετ με τη φανατίλα; Κι είναι περισσότερο η κόκκινη πίεση που αφαίρεσε την απόλαυση από τον πρώην προπονητή της.
Στη μπασκετική Μακάμπι, που είναι το καμάρι μιας ολόκληρης χώρας, όχι μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό με χρόνια προτεραιότητα στο ποδόσφαιρο, υπάρχει μια άλλου είδους πίεση και σίγουρα δεν τεμαχίζει τα πόδια της καρέκλας του προπονητή.
Δεν θα μπορούσε επίσης να πετύχει κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνει από τον Ιανουάριο στο Ισραήλ γιατί κάποιες φορές, κάποιες σχέσεις τελειώνουν. Ακόμα και τη Μόνικα Μπελούτσι να έχεις, ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει εις βάρος των συναισθημάτων. Κάποιες φορές ο χρόνος σβήνει τα κίνητρα, σβήνει τη δίψα. Κι αυτό είχε συμβεί με τον Σφαιρόπουλο που βίωνε την ίδια κατάσταση για μια 4ετία. Μια ομάδα που φτιαχνόταν με σταθερά υλικά και του ζητούσε να βρει τον τρόπο για την υπέρβαση.
Ωραία αυτή η πρόκληση, αλλά φτάνει κάποια στιγμή που θες να δρέψεις τους καρπούς των προσπαθειών σου. Κοροϊδεύουμε τον Ομπράντοβιτς που παίζει πάντα με μεγάλα μπάτζετ, αλλά ο καθένας μας στη δουλειά του αγωνίζεται τα πρώτα χρόνια για να φτάσει μετά από 8-10 να παίρνει για την ίδια απόδοση, ίσως και λιγότερη, διπλά και τριπλά λεφτά. Σε μια άλλη χώρα τουλάχιστον.
Αν λοιπόν ο Σφαιρόπουλος συνέχιζε στον Ολυμπιακό, το πιο πιθανό είναι να χαλούσε κι άλλο το συναίσθημα, να κάλυπταν τα λίγα άσχημα τα πολλά καλά. Και νομίζω είναι για εμάς εδώ και το ελληνικό μπάσκετ, πολύ καλύτερο να βγαίνουν έξω οι Έλληνες προπονητές. Εδώ δυστυχώς καταπιέζονται από την ελληνική σχολή της κουτοπονηριάς και της ψυχής και όλα τα γραφικά. Ποιος Έλληνας προπονητής που μακροημέρευσε εδώ πέτυχε κάτι σπουδαίο στην Ευρώπη; Μόνο ο Μπαρτζώκας κι αυτός λόγω συναστρίας. Είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας.
Με λίγα λόγια, ανοδικά βήματα στον πάγκο του ΣΕΦ δεν υπήρχαν για τον Σφαιρόπουλο. Στον πάγκο της Μακάμπι υπάρχουν. Όχι γιατί θα πάρει απαραίτητα κάποια Ευρωλίγκα. Αλλά γιατί θα συνθέσει στοιχεία με μια άλλη μπασκετική κουλτούρα και θα πάρει εμπειρίες πολύτιμες. Μην το ξεχνάμε αυτό. Ο αθλητισμός γι΄αυτό υπάρχει. Όχι για να πουλάμε μούρη με επιτεύγματα άλλων και για τρόπαια. Υπάρχει για να γεμίζουν εμπειρίες όσοι βιοπορίζονται απ΄αυτόν, αλλά κι όσοι τον παρακολουθούμε. Είτε καμωμένοι τους γνώστες είτε με καθαρή, ερασιτεχνική λαγνεία.