Ο Νέρι Καστίγιο ήταν σπάνια περίπτωση παίκτη:
Τεχνίτης, ντριμπλαδόρος, απ’ αυτούς γοητεύουν την εξέδρα και κάνουν τους οπαδούς να παθιάζονται μαζί του.
Το κακό μ’ εκείνον (όπως επιβεβαιώθηκε από την εξέλιξη της καριέρας του) ήταν άλλο:
Πως όλα αυτά τα στοιχεία συμβάδιζαν μ’ έναν χαρακτήρα που, για να τεθεί κομψά, ήταν εκρηκτικός. Ιδιόρρυθμος. Ικανός να τα γκρεμίσει όλα ανά πάσα στιγμή.
Και χωρίς καμία αμφιβολία, ένας χαρακτήρας που ήταν σχεδόν αδύνατο να μην αποτελέσει το κόκκινο πανί για τους αντιπάλους.
Στα χρόνια της κυριαρχίας του Ολυμπιακού ο Καστίγιο αποτέλεσε ένα από τα σύμβολα της παντοδυναμίας των Πειραιωτών (σε αγωνιστικό επίπεδο και μη).
Ήταν ο παιχταράς που ντρίμπλαρε ομαδικά τους αμυντικούς, πετύχαινε εντυπωσιακά γκολ, ήταν ο προστατευόμενος των Ζιοβάνι και Ριβάλντο.
Παράλληλα όμως ήταν και ο εριστικός αντίπαλος, αυτός που ενίοτε έπαιζε βρώμικα, που ήταν πάντοτε έτοιμος για καυγά και πάντοτε έτοιμος να προκαλέσει την εξέδρα.
Γι’ αυτό η μια εκείνη φορά που «βρήκε τον μάστορά του» έμεινε αραγμένη στην ιστορία: Ως η μέρα που τα έβαλε με τον… λάθος άνθρωπο!
Στις 29 Νοεμβρίου του 2004 λοιπόν ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Ιωνικό στη Νεάπολη. Μια παραδοσιακά επεισοδιακή αναμέτρηση (αν αναλογιστεί κανείς ότι εκεί έχει στηθεί το επικότερο σκηνικό βρωμόξυλου στην ιστορία της Α’ Εθνικής).
Εκείνη τη μέρα όμως τα πράγματα ήταν ήρεμα. Διότι οι Πειραιώτες είχαν μπει φουριόζοι και πριν καν συμπληρωθεί 25λεπτο είχαν ήδη καθαρίσει τη νίκη με γκολ των Τζιοβάνι και Τζόρτζεβιτς.
Εκεί που φαινόταν λοιπόν ότι το υπόλοιπο ματς θα κυλήσει διαδικαστικά και το μόνο που θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν το πόσα γκολ θα βάλει ο Ολυμπιακός, ο Καστίγιο βρήκε τον τρόπο να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του.
Και δυστυχώς για ‘κείνον, όχι μόνο τα βλέμματα, αλλά και τον… Φερέιρα Κινγκ!
Ο γιγαντόσωμος Πορτογάλος στόπερ με το ξυρισμένο κεφάλι και το βαμμένο μούσι ήταν ούτως ή άλλως μια… τρομακτική παρουσία. Πόσω μάλλον αν τον εκνεύριζες.
Και αυτό ακριβώς έκανε με περίσσιο θράσος (αν σκεφτεί κανείς την υψομετρική διαφορά) ο Καστίγιο…
Σε μια μονομαχία τους λοιπόν κοντά στο κόρνερ ο Μεξικανός υποπίπτει σε διπλό λάθος:
Όχι μόνο επιχειρεί δολοφονικό τάκλιν από πίσω, αλλά στη συνέχεια φαίνεται να πατάει κιόλας τον πεσμένο Πορτογάλο στο πόδι. Όχι πολύ καλή ιδέα…
Γιατί σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Κινγκ είχε σηκωθεί από το χορτάρι. Πριν καν καταλάβει ο Καστίγιο τι συμβαίνει, τον είχε βουτήξει από τον λαιμό.
Και δείχνοντας επιτακτικά με το άλλο χέρι στο πρόσωπό του ήταν σαν του έλεγε «αυτά σε μένα δεν περνάνε…»
Μπορεί να είδε την κόκκινη κάρτα (την ώρα που ο Καστίγιο τη γλίτωνε με κίτρινη), αλλά πιθανότατα δεν μετάνιωσε ποτέ για το μάθημα-χουνέρι που έκανε στον Μεξικανό…