Ερωτηθείς ο «άσπονδος εχθρός» Ζέλικο Ομπράντοβιτς για το επερχόμενο ρεκόρ του Βασίλη Σπανούλη, έβαλε ως όφειλε στην άκρη τα προσωπικά τους και έκανε εμμέσως μία αποκάλυψη – ωδή στον παίκτη με τον οποίο μεγαλούργησαν παρέα για τέσσερα χρόνια.
Δεν μίλησε ούτε για το ταλέντο του, ούτε για τα νικητήρια buzzer beater, ούτε για τους τίτλους και την τεράστια αγωνιστική ποιότητα. «Ήταν πολύ ιδιαίτερο για μένα να τον έχω παίκτη. Όσα χρόνια είμαι προπονητής πάντα αναφέρω κάποιους παίκτες για την προσπάθεια τους να βελτιώνονται και να γίνονται καλύτεροι. Ένας απ’ αυτούς είναι φυσικά ο Βασίλης», είπε ο Ζοτς, εννοώντας ότι o αρχηγός του Ολυμπιακού είναι ένα από τα παραδείγματα που φέρνει στους εκάστοτε παίκτες του κατά τη διάρκεια της καριέρας του προκειμένου να τους εμπνεύσει.
Με τη σοφία του ανθρώπου που βλέπει πίσω από τα προφανή, ο Ομπράντοβιτς απομόνωσε την ουσία υποδεικνύοντας το λόγο για τον οποίο ένας παίκτης που έχει πατήσει τα 38 εξακολουθεί να συσπειρώνει πάνω του το βασικό αμυντικό πλάνο των αντίπαλων προπονητών.
Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ο πιο ταλαντούχος παίκτης που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ την τελευταία 20ετια. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος και ο Ευθύμης Ρεντζιάς είναι δύο παίκτες με μεγαλύτερο potential που έρχονται πρόχειρα στο μυαλό (για να μην αναφερθώ στο μεγαλύτερο ταλέντο όλων μια γενιά πριν, τον Φάνη Χριστοδούλου).
O Kill-Bill όμως είναι δεδομένα ο μεγαλύτερος «εργάτης» που χτύπησε την πορτοκαλί μπάλα από την εποχή του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο πιο αφοσιωμένος, ο πιο διψασμένος για αυτό που κάνει, ο καλύτερα προπονημένος, γυμνασμένος και εν τέλει εκ του αποτελέσματος «καλοδιατηρημένος» απ’ όλους. «Μόνο εγώ ξέρω πόσο έχω δουλέψει. Κρατάω το σώμα μου, προσέχω, δουλεύω. Το κίνητρό μου είναι η αγάπη μου για το παιχνίδι. Θα ήμουν διαφορετικός χωρίς αυτό», είπε αφότου σφράγισε με το milestone της 3ης Ιανουαρίου του 2020 τη θρυλική υπόσταση του.
Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που μπορούν να παρατείνουν την καριέρα τους έως τις παρυφές των 40 και να παραμένουν σε τόσο υψηλό επίπεδο. Η μάχη με το χρόνο και η πνευματική καταπίεση για την υποβολή σε αυτή την αναμέτρηση είναι το παράσημο γενναιότητας του καθενός – ο καθρέφτης της κρυφής του, της ατέλειωτης δίψας, που έχει τη σχεδόν υπερφυσική δυνατότητα να κάνει καλύτερους και όσους βρίσκονται γύρω από αυτόν που τη διαθέτει.
Στο τέλος της ημέρας το ρεκόρ που πήρε από τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας αριθμός με καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Όταν κατακαθίσει ο καπνός, εκείνο που θα μείνει στον πρωταγωνιστή είναι η ψυχική ευφορία για κάτι πιο βαθύ: για αυτή τη στάση ζωής και την ασυμβίβαστη με τις προσταγές του χρόνου νοοτροπία που ύμνησαν φίλοι και «εχθροί» ως έμπνευση και κίνητρο για να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι και να τεστάρουν τα όρια τους.
Η πιο όμορφη θάλασσα του ποιητή είναι αυτή «που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει» και για τους Σπανούληδες όλου του κόσμου, που η ανάδειξη κάθε επόμενης πρόκλησης τους καίει τα σωθικά, αυτό το ταξίδι, προς τα ανεξερεύνητα νερά, ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ.