Δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος της εξέδρας ή των ΜΜΕ.
Ήταν μπλαζέ, απρόθυμος να μαρκάρει και με ταχύτητα εφάμιλλη του… τρόπου που εκφράζεται.
Ποτέ δεν λύθηκε η απορία τι μεσολάβησε και προστέθηκε ένα «Ι» στο επίθετό του και ο τρόπος που εξέφρασε πολιτικές απόψεις τα τελευταία χρόνια μας θύμισε πόσο προτιμότερο ήταν όταν «μιλούσε» στο γήπεδο.
Γενικά, υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις για τον Βασίλη Τσιάρτα και αρκετά ενδεχομένως για να τον αμφισβητήσεις.
Ένα πράγμα δεν μπορεί (και ούτε θα μπορέσει) κανείς να αμφισβητήσει: Ότι τέτοιο αριστερό πόδι δεν εμφανίστηκε ποτέ άλλοτε στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και μια από τις πάμπολλες αποδείξεις γι’ αυτό δόθηκε ένα ανύποπτο βροχερό απόγευμα στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1996 λοιπόν η εκπληκτική ΑΕΚ της εποχής (κατά πολλούς η θεαματικότερη ομάδα που είδαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα) υποδεχόταν τον αδύναμο Εθνικό.
Παρόλο που αναμενόταν ένα παιχνίδι «λιοντάρια-χριστιανοί», οι Πειραιώτες (έχοντας σύμμαχο και την τύχη) κατάφεραν να βγάλουν… στεγνοί το πρώτο ημίχρονο.
Λίγο αφότου ξεκίνησε λοιπόν το δεύτερο μέρος, ο Τσιάρτας ανέλαβε να λύσει εκείνος τον γόρδιο δεσμό.
Όχι όμως απλά. Όχι με κάνα ξερό σουτ ή με κάνα πέναλτι (όπως συχνά συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις).
Ούτε καν με εκτέλεση φάουλ, στις οποίες από τότε είχε χαρισματική ικανότητα.
Το έκανε με τον δικό του αρτίστικο τρόπο. Με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να κρατήσει χαραγμένο για χρόνια στις μνήμες των ΑΕΚτζήδων ένα ματσάκι με τον Εθνικό.
Έστησε λοιπόν την μπάλα στο δεξί κόρνερ. Στην ίδια θέση απ’ όπου χρόνια αργότερα έχρισε σκόρερ τον Μαλαδένη στο αξέχαστο 3-3 της ΑΕΚ με τη Ρεάλ.
Στην ίδια θέση απ’ όπου έφτιαξε το γκολ της θρυλικής πρόκρισης της Εθνικής επί της Τσεχίας στον δρόμο προς την κατάκτηση του Euro.
Μόνο που εκείνη τη φορά δεν χρειάστηκε καν… συμπαίκτη. Δεν χρειάστηκε καν συνεργό για το «μεγάλο κόλπο». Το έστησε και το εκτέλεσε μόνος του.
Τόσο μαεστρικά, τόσο χειρουργικά, όσο χτύπησε εκείνο το κόρνερ: Που έκανε την μπάλα να ταξιδέψει σαν κομήτης πριν καταλήξει (χωρίς κανείς να την ακουμπήσει) στο πίσω «παραθυράκι» του τερματοφύλακα.
Ήταν ένα από τα πολλά αριστουργήματα που φιλοτέχνησε το αριστερό πόδι του Τσιάρτα στην καριέρα του στην ΑΕΚ.
Σαν να εξάντλησε όμως όλη του τη ρέντα, όλη την εύνοια (και) από την τύχη που χρειάζεται ένα τόσο μεγαλειώδες γκολ, ακολούθησε ένα μνημειώδες ρεσιτάλ… γκαντεμιάς!
Γιατί στο υπόλοιπο παιχνίδι ο Τσιάρτας υπάκουσε υπερβολικά πιστά τον… δεύτερο στίχο του ύμνου της «Ένωσης».
Ακολούθησαν λοιπόν τρεις εξίσου μαεστρικές εκτελέσεις φάουλ (σχεδόν από το ίδιο σημείο του γηπέδου, έξω από την περιοχή και δεξιά).
Η πρώτη με σουτ-μπανάνα. Η δεύτερη με «κεραυνό». Η τρίτη με φαλτσαριστό σουτ χαμηλά στη γωνία.
ΟΛΕΣ τους όμως είχαν την ίδια κατάληξη: Σταμάτησαν στα δοκάρια!
Λες και τίποτα δεν έπρεπε να μπει δίπλα στη «ζωγραφιά» του Τσιάρτα από το κόρνερ.
Λες και κανένα άλλο δικό του γκολ δεν έπρεπε να την επισκιάσει.
Λες και η μπάλα θεώρησε υπερβολικό -μετά από τέτοιο κομψοτέχνημα- να του κάνει ένα ακόμα χατίρι…